Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Обично ќе го прекинеше кога насетуваше дека смртта тропа на вратите од нашето семејство, готова да однесе некое од нас, изнемоштените деца.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гладот тропаше на вратите на речиси сите семејства.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Прво тропање на врати, комисијата! Последната проверка, рекле, макар што според пописните листи сѐ било јасно, прејасно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Крај нас беше и нашето козле, нашата среќа, на вратата на животот на новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И така полека се појавив на вратата од другата соба.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ги подотворам очите со надеж дека... Тоа не е ѕвонење на вратата туку жена ми со лажичето тропка во тасот за чај. Го меша.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гоце се упати во канцеларијата, чукна на вратата и влезе.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Знаете, господине директоре, - почна Гоце да се извлекува, - нешто се бев замислил.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се надевам дека тоа е доволен аргумент за да Ви одземам малку од скапоценото време”, ведро коментираше владиката и зачекори преку прагот на неговата канцеларија. Тој коментар беше доволен Беренц да ја симне службената резервираност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вечерта, носејќи платикус12 во рацете, Јехуда Давидовиќ затропа на вратата од домот на Алегра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чукам на вратата и откако добивам слободен пристап, влегувам во малата просторија на еден од петте секторски директори на Центарот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Честит Пурим, повелете ова е поздрав од мајка ми Бенвениста Давидовиќ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му нареди на свештеникот што го придружуваше да остане долу, а самиот тој со лесен чекор се искачи по скалите и тропна на вратата што му ја отвори самиот Беренц. „Еминенцијо - му рече, донекаде изненаден, есесовецот на владиката - на што ја должам оваа чест?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со говор што не кажуваше прецизно, со искази што само навестуваа и оставаа празнини како во голема сложувалка што не требаше докрај да се пополнува, а на која ѝ се насетуваше сликата. Се сети на сложувалките што како дете брзо ги решаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кочо застана на врата. Дека беше внатре темно, човекот, станат веќе да го среќава, му се стори како затворник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ТЕМЈАНА: Маноиле! (Паѓа на канабето и плаче.) Во тој момент на вратата се појавува Димо, баба Ленка и Вета.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

На вратата, со врзани раце, се покажа полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На скалата не пречекавме многу: само неколцина што успеале да јурнат низ ходникот. Но и тие се струполија крај стражарот на вратата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На вратата полека и плашливо се покажа лицето на Калчо. - Што сакаш? - стрешти учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпосле на вратата се покажа кметот и еден германски офицер.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Погоре, потпрен на вратата крај патот, стоеше Митре.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ѕвончето ме штрекна. Не продолжив. Излетавме како сачми на вратата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Уште една е останата само на вратата од општината. А за неа најмногу од сите е заинтересиран полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прочитајте ја наредбата, па ќе видите што пишува, - протегна рака кон жолтата плаката залепена на вратата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Вистина е, на час сѐ си беше вред: довлечкај се и застани под прозорецот, на вратата или седни некаде на крајот од училницата и слушај: попусто би било да може нешто да се открие и дознае.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бев веќе облечен, миен и брзаница појадував, кога на вратата заѕвони. Клучот в брава - и отворив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одамна не ми се случило тоа, баш кога пред нос ми прелета една галабица и кога мајсторите упорно ми ѕвонеа на врата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Сега ќе разбереме сѐ што ни треба, — му се обрна мудурот на јузбашијата и двајцата почнаа да кројат планови како ќе се заштитат при евентуален напад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Браво, браво, а така де! — повикаа во еден глас сите тројца заповедници кога го видоа белото шамивче и зачекаа да се појават комитите на вратата и да се предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На вратата пак се појави Ибраим. — Оди, Ибро, да викнеш коџабашијата. Трајка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко во кратко им исприкажа што направи на конакот и колку пари бараат за да им бидат спасени главите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Станувам да отворам и гледам на врата се истопорил Жанко Жилковски, кој носеше 5 четврт бурек со урда, но внатре наместо урда имаше биено сирење, а до него застаната цицлестата Јелена Ристевиќ, која го држеше нејзиното најново цд у рука.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Само што се расположивме, некој заѕвони на врата. Излагам да отворам и оп изненаџење.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

На вратата се покажа жена му.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некои од тие шумови, необични, непознати за неговото уво, доаѓаа од подалеку, можеби откај плевната или од преку потокот, додека едно жално квичење и гребењето на вратата беа нешто сосем јасно, блиско, разговетно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Однадвор доаѓаше завивање, квичење, му се чинеше дека слуша и стружење на вратата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На вратата ѕвонењето се повтори, погласно и поупорно, а заѕвонија и ножовите и виљушките врз чиниите кога стана Горда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но веќе беше доцна, наводната врска го доведе како кротко јагне и просто го внесе, покрај стражарот на вратата со напрчен бајонет, право во бановинската зграда на Главната управа за внатрешни работи и народно здравје, а особено во политичката полиција заинтересирана и задолжена за комунистите и нивните симпатии.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Дојди овде“, рече Рој. „Треба да ти го допрам челото на вратата од визбата. Тоа е обичај од Стариот крај.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да потпораснеш, да се напласти снег повисок од твојот бој, утринум рано со бадник и со торбуле да чукнеш на вратата на дета ти, тетка ти, да ги затечеш покрај огниште, да им бакнеш рака, да те благословат; нешто потоа, како во сон да видиш една огромна смрзната река во која се фрла крстот и по него се фрлаат и неколкумина за да и на овие свои години пак да не можеш да сфатиш дека сето тоа било една обична рекичка, мал јаз, еден поп и еден огромен крст и молитви што се издигаат до небесата...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Реши да влезе во претсобјето и на вратата да наслушне.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Децата сигурно уште долго ќе се маваа со снег ако на вратата не се покажеше татко му на Цане, чичо Никола.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тропнав на вратата, а тој не одговараше. Тропнав уште еднаш, но никој не се јави.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Станав предоцна и задоцнив на училиште; влегов во класот без да чукнам на вратата; беше понеделник и имавме класен час кај Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

13. Следниот ден Филозофот ме разбуди уште пред зори, чукајќи на вратата од мојата одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме избрка и на вратата ми рече: „Рацете ќе ти ги искршам ако уште еднаш те фатам да пишуваш вакви глупости!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем доаѓа благословот на бабарите: „Коклу клинци на вратата, толку синци во куќата; колку желки во полето, толку ќерки во куќата!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На вратата стоеше кондуктерот. Ме праша дали знам како завршил денешниот натпревар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тоа со години и години го правам секој ден.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој Боге од Бањи беше единствениот од власта што ми тропна на вратата за да ми изрази сочувство и да ми раскаже за загинувањето на мој Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја зедов крпата за лице од клинецот на вратата но не се упатив кон потокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Господи, не сум сигурна колку ова нашепнување треба да го сфатам како шега, а колку како податок што требало да ме збуни и да ми ја предочи нерешливоста на загаткава што самата си ја поставив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вратата се отвора. На вратата стои Младен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

АНЃЕЛЕ: Збори за волкот — волкот на врата!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: (се појавува на вратата). Кинисувајте бре, луѓе што сакате да го остави дружината!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На вратата стоеше сув и висок старец со бела коса под шапката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Срцето ми биеше, бев врапче кога тропнав на вратата од професорската канцеларија.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На вратата пред дворот ме пречека сува жена со строга лисичја муцка, темно лице слично на земја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Живееше тој во Малесија, каде што секој кога ќе тропне на врата наоѓаше заштита, ако на стопанот некој од нив му убил и брата.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Велат, тука работеле луѓе. Јас не гледам никого. Скршените стакла на вратите се прекриени со стари весници.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повелете – покажа тој со рака и тргна пред нас. На врата нѐ пречека млад келнер.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Покажуваме на вратата од зградата и велиме дека сакаме да влеземе внатре.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Имаше дваесет и три години и беше убава како што некогаш беше Роза, најубавата од нас петте сестри.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во малиот ходник во кој мирисаше на мувла една врата беше подотворена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тропнавме на вратата. Децата ни рекоа да не чекаме, туку да влеземе. Вратата беше отворена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во утрата, додека уште можеше да се излегува надвор, се прошетував до зградата во која беа становите на Зигмунд и Роза, понекогаш ќе заѕвонев на вратата од домот на сестра ми, за да ја разбудам внука ми Цецилија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или оној со врзаноно око ти се пофалил? Тропни ѝ на вратата, ти рекол, ќе ти отвори, ровка е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И смртта ни ја одзедоа... (Го прекинува договорениот знак на вратата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И покрај тоа што на вратата се повторува договорениот знак, тројца во собата заземаат позиции што не допуштаат да бидат изненадени и измамени.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Не грижи се. (На вратата се чука. Влегува Методи.) Што е?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Најпосле, обиди се да ги заборавиш овие нешта, онака како што ги забораваш твоите црнила кога си пијан. (На вратата чука Неда.) Молам?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Повторно пие. Овој пат со цврста намера да го испразни до дно. Токму кога тоа и го чини, на вратата се слуша ѕвонењето, со договорениот знак.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На ѕвонењето на вратата, не се отвора освен ако е нашиот договорен знак, а штом некој ќе се обиде да влезе насила - се пука без предупредување.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Веќе на вратата.) Јас се враќам уште вечерва?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Подоцна се појавува на балконот Ристаќи во антерија и тука се рашетува, тука се накрепува на вратата или балконот занесен во мисли.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Илија се појавува на вратата кога сонцето е слезено до ќерамидите на куќарчето и првите зраци го затекнуваат на вратата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ангели тропнаа на вратата, ти отвори и ѓаволот влезе, те измами, те прелага и рака за рака замина со него...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Змејко им помогна во тоа и сега стоеја на вратата, сосема облечени и со пушките в раце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги престегна добро своите обувала, ја зеде пушката, и застана на вратата, со она желба на секој пред тргнување да се прости со нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко речиси можеше и да го чуе како диши од другата страна на вратата. Беше дури и некакво туѓо гласче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Саво, кој беше навикнал секојдневно да ги дочекува пријателките на Снеже, мрзоволно се појави на вратата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури по четвртото чукање го слушна чкрипотот на клучот во бравата и отворањето на вратата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Занесена во тие телесни и бестелесни фантазии ја штрекна едно тивко чукање на вратата. Не очекуваше никого.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада заѕвоне на вратата на која на месингана плочка стоеше името на семејството Крстиќ. Љубезната домаќинка ја отвори вратата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со отворањето на вратата и влегувањето во станот, таа не престана со делење комплименти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По час и половина повторно на вратата се слушна ѕвоно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, надежта за спасот на Рада се појави на вратата, тоа беше Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Домаќините Никодин, Светлана и Рада, Ѓорѓе ги затекна на вечера. Рада ледено го пречека својот маж на вратата. Се поздрави со него без гушкање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Боже! - помисли Никодин гледајќи ја Рада на вратата. Во миг ја виде Јана од нејзината младост. - Иста!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На вратата на салонот, која веројатно не беше правена по димензиите на домаќините, се појави стасит силен маж.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Крцкаат рамовите на вратите и прозорците.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Половината е за тукашните чакали: Џемал-ага ќе земе колку ќе земе, па директорот колку што треба, па дежурниот на вратата, па стражарите што ги проверуваат донесените однадвор работи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само треба на врата, кога трга на излет, да му се подаде тефтер и пенкало, зошто бајаги е излапен, па да си запишува што му се случува и да си ги скицира тоа позите, за да ги испробувате по дома кога ќе се врати.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„А бре, дете, за кабловска вака одат на врата“, ѝ шепкам додека ѕиркам низ шпионката, а пред врата стои маж и се клати напред-назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Потопена прво во чоколадно млеко, па во етерични масла, па измасирана со крема која ја враќа младоста во кожата однадвор, за кога тој ќе чукне на врата двапати кратко и еднаш долго и ќе го стави клучот во брава, а рајберот таму кај што треба, ти, демек, да процветаш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И еден ден, на вратата на нивниот изнајмен стан добија пакет.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На вратата на трлото кое зедно со сите добиточни згради се најдува на западната страна на Имотот, то ест кое заедно со сите добиточни згради го сочинува западниот ѕид на Имотот и кое како што се тие поредени една до друга се најдува прво до Западната порта, со запалена вивка в раце ги пречекува Лазор Перуноски, Вели Шест се објагнија и ниту една засега немаме изјаловена и низ овците (дени стојат и ги дојат јагнината, други лежат свиткани набере обрачи и имајќи ги свиткани и вратовите муцките ги имаат положени на предните плешки, а очите, темномодри, им светат во темницата) и преку средината ги одведува на другиот крај на трлото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некој тропа на вратата, некој нивни како и секогаш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тропам на вратата. Ме пречекува бесно лаење и жив, пискав глас: - Мирен... Марш... Потоа без љубопитност: - Кој е?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не би ти тропнале на врата, само - конспирација е.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И тогаш наеднаш, од некаде, ко од никаде се јавува Јон. Застанал на вратата од пондилата и ја запира водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па слушам тропање на врата. Овој уште стои обесен на пенџерето, а некој тропа на вратата. Значи - не е сам, значи не идат од мака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Детето е веќе тргнато, чука на врата. Дупи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Надвор удираат на вратата, ќе ја откорнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излегува на врата Огнен Ѓорго, а ние ни „помози бог“, ни „здраво-живо“, уште од врата прашуваме за некој што се разбира од ушни болести, што куша за уши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отрчуваме пред меаната од Доксима Тренчески. Доксим излегува со велка варена тиква в раце. Ја чу вревата и излегува на врата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По некое време се слуша и тропање на вратата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А срцето не ми дава да си одам. И дремам на врата, слушам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Здола, на јаслите, се чеша кравата, првка и потклоцнува магарето, како човек да ти чука на врата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Александар му ја подаде банкнотата со ликот на генерал Стојан на обезбедувањето на вратата на Златно славејче.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бабичката, газдарицата на неговиот стан, кога го слушна страшното тропање на вратата, бргу скокнала од постелата и со влечка само на едната нога потрча да ја отвори вратата, придржувајќи ја од срам ношницата на градите; но кога отвори, таа се повлече назадечки, гледајќи го Акакиј Акакиевич онаков каков што беше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Клотилдина ја запали, па внимателно тропна на вратата од потстанарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За да не седите во темнина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неголема црна и немногу густа брада, онаква каква што можела да ја има некогаш, во подалечното минато, некој велможник под чие чудно око се градел овој или оној манастир , широки подочни коски, светкави заби - таква беше живата икона во рамката на вратата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некој тропа на вратата, некој нивни како и секогаш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неговото умирање почнува од разранетите прсти беспомошни да го скинат синџирот на вратата или да го откопчаат катинарот: За него, слаб и начнат од пците на својот страв или на треската со многу жили во неговите жили, тајната на одајата е недостаслива.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Не, идат по нас. Ни треба коњ, да го пренесеме. Не би ти тропнале на врата, само - конспирација е.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Одеше по собите, штутеше на вратата каде се наоѓа таа со Богдана, тропаше на вратата и викаше: „Надвор! Надвор, оти ќе ве запалам“.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И пакост за оние што не го држат носот подалеку од мојот праг.“ Од зад една подотвореност се протна човекот што две ноќи пред тоа му тропаше на врата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Солза под перницата а насмевка на вратата.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

10 Некој тропна на вратата од собата на Томаица. Томето скокна да отвори, веќе неколку дена чекаше абер од Петар.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

9 Утрото започна со тивко чукање на вратата од спалната соба на Перо: влезе Атина, со филџан кафе и поголем пакет.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

7 Со силен тропот трчајки се качи Тина до собата на Томето и чукна на вратата: „Томе, Томе, ти пристигна депеша, брзо, отварај!“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Оттогаш на вратите на Европа се најде опасноста - Ханибал. Hanibal ante portas! И така Картагинците станаа заколнати непријатели на Римјаните.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бешир ме чекаше на вратата. Нови дваесет километри до амбасадата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Едната се наоѓаше само еден или два метра оддалечена од него, а другата беше подалеку, во близина на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Заедно со бранот размрдан воздух што го предизвика отворањето на вратата, во ќелијата допре и силна смрдеа на ладна пот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зарем веќе! Седеше тивко како глувче, во залудна надеж дека кој и да е на вратата ќе си замине по првиот обид.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во следниот момент жестоко потскокна. На вратата се слушна тропање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Знаеше дека Азра во секој момент можеше да се појави на вратата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш слушнав тивко чкрипење на вратата од собата десно во тремот, која служеше како остава.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Колку повеќе одеше на вратите, на местата каде што се надеваше да најде работа, сѐ помалку веруваше дека ќе успее во тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дали да ѝ тропнат на вратата?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Напнаа на вратата и ја скршија. Кога погледнаа внатре, се стаписаа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но стравот му попушта, кога шоферот го запира автобусот, и кога на вратата ги пречека еден водич и им вели: ”Добро дојдовте во Помпеја...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во истиот момент и на вратата се појавија тројца такви луѓе и еден старец од педесет-шеесет години.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Другите двајца само што се појавија на вратата и тие беа наместо убиени. – Сега едни од пенџерињата да не ни побегне натаму – викна Трајко и сам се турна во отворената врата на конакот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се овиснува на попречното железо по средината на вратата и фрла опул на едната и на другата страна од композицијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пчелите одамна тропаат на вратите на сите видови цветови, а славејчето го извива својот тенок глас од рана зора до доцна вечер, скриено во мирисавите цветови и зелените лисја на разбудената природа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Со тие мисли си го клаваше сакулето во клупата, кога на вратата се запартали женско гунче и везани ракавчиња.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ида, ида! — се јави и на тој што тропаше на вратата и пак се сврте кон кучката: — оксо — ќерата! — се провикна посериозно. — Повели, нунко, повели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога се врати со котелот, позастана на вратата и слушна дека нејзиното Толе плаче та „папокот ќе му извресне", и место да го крене стрина му Митра, Доста чу со своите уши како Митра му нададе триста и триста клетви полоши и пострашни од оние што ги мислеше во себе кога и нарачуваа нарачниците на Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте, Стојан и Нешка не еднаш стоеја до плетот и ги гледаа пчелите како влегуваат и излегуваат; како тие што влегуваат, носат жолт товар на нозете, го подаваат на „мајсторите" на вратата и се враќаат по нов материјал за нивното зимовиште.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така стори и Ристе, фати рака со сите и отиде дома — в куќи, на вратата се појави Бојана, со сите денешни накити.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кулминација на реметењето на домашниот мир настанува кога комшијата што живее преку две улици, ќе ти заѕвони на врата за да те праша дали имаш нешто против што у субота ќе прави мало журченце.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Во воз на влеча немаше плата сметки се редат, фамилија страда извршител крвник тропна на врата кај има сила не барај правда Роди се човек роб биди животот мачен од лопови, гниди секое лето на одмор на Вардар секоја зима на маса со ајвар Пуста да остане економска криза реши да земе иселеничка виза партали собра во Канада слета татковино курво, децата ги еба

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Седејќи Јонче во своето собче со шкорче го палеше новото џојнтче на врата трипати заѕвони ѕвонче кога ќе види џандарот Томче

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Свекрвата, уште на врати, ми рече: „Имаш ли ум снао, црна ти, зар се излегувало од куќи со децата по овој кијамет...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но ние навреме си се ослободивме од Сталин, си помисли и продолжи со поцврст и посигурен чекор кон малото стражарско место, кон клучарот на вратата од пеколот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Застануваа ноќе на прозорците, излегуваа на вратите и чардаците и штутеа да чујат нешто, претчувствувајќи дека сите несреќи идат ноќе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се штрекна. Постоја малку збунета, потоа почна да штрака со рачката на вратата со желба да ја отвори.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе му се присакаше на Китан да пие, викаше да му донесат, тропаше на вратата, напињаше да ја скрши. Но тие не му даваа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потоа го спушти пак окото на клучалката и кога виде дека Бонети се повлекува, почна да вика: Отвори! и да тропа со тупаници на вратата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Туркаше на вратата за да го скрши резето и да излезе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некој чука на вратата, се врати пак во станот, кај што беше, во својот мрак, ја заборави планината. треба да отворам. Можеби е така.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Некаде на полноќ, Мајка почука на вратата на библиотеката, носејќи го подавалникот со вечера за Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Отсекогаш си бил плачко! Некој чука на вратата.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Трајче тропна на вратата. Беше заклучена. Го врза коњчето и викна неколкупати. Никој не се јави.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кучката Лиса лежела на врата и веднаш не го познала Силјана, та го слајала: "хам, хам, хам."

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Рипнале сите просто и на врата в куќи го пречекале, сите плачејќи го избакнале и здраво и живо сториле, а Силјан им бакна на татка си и на мајка си десница и проштење им сака за клетвата што го втаса.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На вратата ме чекаше лично тој, Величковски, со неговата позната лигава насмевка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Сѐ зависи од службениците на вратата. Тие одговараат за таквите прашања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вистина е само она што е запишано на вратата на крајот од ходникот. А ходникот завршува во северното крило на приземјето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Бојаџијата не беше сигурен дали го разбудиле чекорите на студентот или крцкањето на вратата, но кога ги отворил очите и наближил до прозорчето Ѓошо Савев веќе бил на полјанката омеѓена со карпи што се спуштале дури до поројот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Клучот има опсцен мизансцен. Само тој може да ја гали складно вулвата на вратата, топлиот премин меѓу внатрешниот и надворешниот видик.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Полека ѝ пријдоа на вратата од сопчето и застанаа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Така, така“, зборуваше липајќи потпрена на вратата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Звукот исчезна. Стоеше на вратата и потоа влезе и седна на местото крај него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Стоев сам во пиџами на вратата, го чувствував топлиот ноќен ветер, и тогаш сфатив дека Тате седи на механичката лулка на терасата и полека се ниша.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бравата на вратата од мансардара се растопи. Вратата се отвори.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога се појави на вратата, тие станаа, но така чиниш поклон до земја и прават.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По малку време некој чука на вратата. Мама отвора. Тоа е Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Оваа ноќ, еве, пак некој греба на вратата и шета по чардакот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Наеднаш нешто ме расцепи во градиве: на вратата се покажа Гога со босилек и јаболки в рака.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ослушував: некој на вратата гребеше, туркаше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Викањето на учителот го прекина чукањето на вратата. - Да! - свика учителот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Грдан напна на вратата и ја скрши.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тропаше Полин на вратата, ја молеше да влезе внатре, но таа не отвораше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се врати и на вратата од собата на Висара закова ново резе и стави нов катинар, а клучот го зеде со себе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Седеше Висар скриен во одајата и се бореше со две неволи: болеста и стравот; а татко му на секој шум и тропот во дворот, на секој ѕвекот на ѕвонецот на вратата, излетуваше со пушката надвор.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но кога се стокмија тоа да го сторат, на вратата од куќата најдоа напишано: „Никој да не се осмелил да ја гибне куќата!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Службеникот бесно плукна на поканата и му ја залепи на вратата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Пееја, пееја, до зарипнување. Најпосле на врата се појави таа - сета во прозрачна свила.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Се упати кон лифтот, но на вратата стоеше залепен лист: НЕ РАБОТИ. Застенка и тргна надолу по скалите.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Следниот ден некој му заѕвони на вратата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во еден миг дури сакав да застанам на вратата и да му пречам, за да ме удри со стаклената топка што му ја купив пред десетина години, кога се сретнавме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мони уште не беше доволно висока за да може да погледне низ дупчето од вратата, па затоа имаше синџирче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прво решив да одам кај Мони. Заѕвонев на вратата, но никој не ми отвораше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Братучедот ја запре колата и ми рече: Ова се ознаките на вратата на пеколот! Тука беше ѕидот- граница!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тоа кај него бездруго беше наследениот немир на неговиот татко пред границата, а кај мене сигурно наследениот немир од моето мачно минување на границата во 1979 година, на вратата на балканскиот пекол!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

За пари клети, продава лага како тајна, дека вистината веќе на вратите чука.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Дури и кога нема да знае, од заседа, нов талент на вратите тропа,излез креира, сопствена судба, сопствен живот, паметен човек режира.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

МАРИЈА: Ништо ти мене не можеш да ми објасниш и да сакаш. (Тропање на вратата. Марија отвора. На вратата стои попот.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АРАПОТ: (Покажува на вратата.) Соња. БОРИС: А, доаѓа Соња. Браво. (Пауза) Го испраќа во претходница. (Арапот седнува) Си седна. Питом човек. (Пауза) Сега ми олесна.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Во тој момент тропање на вратата. Димитрија се враќа. Стево скока и отвора.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИВИЌ: Извинете. САРА: Што се извинувате кога не тропате на врата?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

(Тропање на вратата. Димитрија оди со количката. Отвора.) СИВИЌ: Добровечер. Јас сум Сивиќ од компанијата Шнајдер. Може да влезам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

(Клаус во својата хотелска соба.) КЛАУС: Кој е? (Тишина. Тропање на вратата. Пауза.) Кој е? (Посилно тропање.) Кој е таму?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ПАНАЈОТИС: (На вратата од манастирот) Виножито. Знак божји дека нема да има нов потоп.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Влези бре, Ацо, не стои на врата. Слава ни е. Земи колаче. Напиј се нешто.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Старите се добро, те поздравуваат. Пратија храна и цигари. Морав да ги оставам на вратата.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

(Тропање на вратата) Скриј го! Скриј го!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Ставив порака на вратата дека нема никој.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Звуци на отклучување на вратата. Соња поаѓа неколку чекори кон вратата.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Таа ја подигна високо над ушите јаката од шинелот и со рацете длабоко пикнати во џебовите, се сврте, удри со војничкиот чевел на вратата, излезе без збор и зашлапа во замрзнатиот снег.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во таа гужва ниту јас ниту момчињата не го слушнавме отварањето на вратата од станот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во моментите кога дедо и баба не беа во собата ние тивко се прикрадуавме, едниот од нас чуваше стража на вратата, а другите двајца опериравме.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Неочекувано на вратата се појави Х.Х. Не можел повеќе да издржи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не им приоѓај на мажите кои седат на скалите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во социјално-станбениот блок Вашингтон Парк, не оди на вратата на некоја црнкиња. Не си пожелна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тргнав кон кујната за да го почестам сок, кога пак некој чукна на вратата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дедо чукна трипати силно и еднаш послабо на вратата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Повремено ќе чујеја како стражарот долу во дворот се преместува од едната нога на другата. Два пати крцна траказот на вратата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На вратата ги пресретна блесокот на езерото во муграта.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Чакарвелика се печеше овде на сонце и се плашеше од зимата кога ќе треба да се прибере во анот усрамено да го слуша кркањето на вратите и душемињата дури во мозокот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Па што да правиме сега? - праша Коте. Сега Проедросот, со рацете на масата, ги погледна братучедите и сакаше малку да земе здив пред да ги праша што ќе ги праша, но толку тогаш крцна трказот на вратата, влезе жена со послужавник в раце.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога се покажав на вратата од дневната соба, ја здогледав Гала седната на тапацираното столче пред големото тоалетно огледало, со двете раце кренати над глава бидејќи очигледно си ја дотеруваше фризурата, широките ракави од бањарката паднати до над лактите, со нозете пред неа расчекорени и голи, задникот ширнат по тоа тапацираното столче како предојдено тесто, косата развеана преку рамената и по плеќите. Сигурно се готвеше за излегување.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо од Струмица, но иако еве го среде Струмица, имаше чувство дека не ќе може туку-така да се појави кај него на врата и да рече, Знаете, го барам Едо Бранов...јас пишувам роман за него...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На вратата се покажа женче во години, со мало, тркалезнообразно лице, кус врат, облечено во црно, со коса на патец, малку разбушавена и прошарана со бели влакна, во џувка собрана на вратот. Ништо не му рече на авторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се потпрев на врата и чекам да угаснам.