на (предл.) - гром (имн.)

Погласно прашал, мислел дека од смеењето ни пукот на гром не ќе достасал до земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ударот на громот ме замелуши.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Хихихи, и хохохо, и хахаха - ужасно весело и со 'рскот на здруженост татнело околу него. - Што сакаат од тој стар човек? со страв седнал до Куно Бунгур најмладиот од дружината и сведокот на недоразбирањата и разбирањата помеѓу златнодамкавата Фиданка и петелот во човечка кожа Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој е оној што подоцна од Римјаните е наречен Зевс. – Кој беше Зевс? – запраша Чанга. – Зевс беше најголемиот од боговите, бог на небото, на светлината и на громовите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Белезиците се празници! Светкаат на подлактиците Ослободени алки од душата на громот во ноќта на секавиците“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)