на (предл.) - обичај (имн.)

Од писмото кое било испратено од амбасадата во Атина до Форин Офис, очигледно е изненадувањето кое го предизвикал извештајот за “неочекуваниот солиден славо-македонски карактер на ова подрачје и несимпатичниот приод скоро на сите Грци...спрема сите жители на територијата на Грција кои не се Елини во поглед на обичаите, верувањето и јазикот“.360 Од извештајот може да се констатира дека политичкото движење на “локалните Словени, такво какво што е, е едно движење кое не е во корист на Бугарија туку за една независна Македонија“ и дека поддршката на тоа движење доаѓа од југословенска Македонија, а не од Бугарија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во мигот стануваше свесен, ако овој ракопис еден ден излезе на светлината на денот, посебно место треба да им биде посветено на обичаите и традицијата, посебно исхраната, на Турците, кои носејќи ги шаманските корени со Кинезите, Индијците и Персијците, во XI век ќе се најдат пред вратите на Мала Азија, колепка и простор на минување на повеќе цивилизации, какви што биле Хитите, Лувитите, Хуритите и Скитите, за потоа да ги примат и влијанијата на западната цивилизација во којашто влегувале и Феникијците, Римјаните, Византијците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во сите овие скитии ќе се одржува културата на исхраната, со своите константи и метаморфози...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сите негови маки и незгоди се сведуваа на тоа: со влегувањето во занданата, тукашните го потсетиле на обичајот - да ги почести со по едно кафе за добредојде во „фамилијата“. Пази боже од ваква фамилија!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По завршувањето на обичаите килерџиите почнуваат да ги служат гостите со вино, ракија и мезиња: бонбони, леблебии и суво грозје.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Чекајќи брашно, и самите лути или замислени, и самите врзани за испуканата земја на недарежливите ниви, понекогаш дочекувале пребој. Не за добитокот. За себе, за софрата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, некако со тивката побуна на селаните од намуртеното Кукулино и од Побожјане, Кучковица, Мирковци и трите осамени куќи над Јанакан, некој доселеник од Измир, Селџик-бег, по татко Турчин, по мајка Ерменец, осиромашен куц поет, запишувач и опишувач на обичаи и познавач на народи и балкански јазици, застанал на страната на ограбуваните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Има во нив и историја, и имиња на топоними, описи на обичаи, народни песни, ора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остана верен на обичајот, кога го плени нова идеја според неа да го смени и распоредот на книги во библиотеката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)