на (предл.) - петел (имн.)

А потоа, наеднаш, животот излегуваше од нив и тие седеа околу масата гледајќи еден во друг со згаснати очи, како сеништа што бледеат на кукуригањето на петелот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во занесот го гледам само модриот прстен од левата рака на продавачот, ги слушам магичните зборови и час пропаѓам или се кревам, час бладам или потпевнувам, обидувајќи се, притоа да им посочам на моите на петелот „Чуварот на сонот“ кој се така бдее и пее надвиснат над мене, и ако заклан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се восхитуваше на жилавата сила на петлите, на нивното машко докажување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше нешто во перчењето на петелот и во неговото матадорско држење, што го возбудуваше Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од ѕвездите и чуварот ноќен Гласот го обојува утрински Телефонирајќи здодевно И бесцелно за да го успори чекорот Оттргнувајќи го погледот од улицата Ја пресоблекува влажната кожа Ја везе со усвитениот знак на плотта И ја слуша песната на петелот Вивната во крвоскок до небеса
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
На овиснатата глава на петелот во рачињата на внукот на Петра никој не обрнува внимание.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веселко, детето, дури сега се потресува од мртвото тело на петелот и со страв ѝ го подава на баба си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не го гледаат чисто, ама сите ги забележуваат црвенозлатните перја на петелот и безживотната глава провисната меѓу малечките прстиња на детето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Секое утро Зоки и баба му му носат храна на петелот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Од зад црквата се слушаше кукање на кукавица, од селото доаѓаше пеење на петли, прилајување на кучиња и денот стануваше уште повисок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)