на (предл.) - проклетство (имн.)

И уште нешто: тука упорно трае сеопштото владеење на сонцето, меѓутоа, тука демонот пали и гори и од никаде нема спас ниту надеж, небаре ова место е место на проклетството...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жртви на синдромот на самоуништувањето? На проклетството?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се изнаслушавме и на лелеци и на офки, на пофалби и на прокуди, на благослови и на проклетства.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И потем, на знак од логотетот, чие лице сјаеше од среќа, оти печатот на проклетството веќе беше избришан од царството, Лествичникот го прочита она што го беше отклучил од записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Сетики таква ни е судбината. На проклетството не можеме да му избегаме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми вети дека ќе ми помогне во борбата со Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Самоизмамата е најслатката храна на проклетствата – беше единствениот коментар на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И колку што си спомнувам најпрвин се сврти кон прозорецот а дури потоа го спомна она за проклетствата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На нашиот плач Пено на нежноста Пено на проклетствата Пено на мојот пат На мојот пат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
О каков мир за речите на проклетства и спокојство за жалните и скрбни молби.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
-Човекот само како тело е изложен на проклетството. Со својот неразвиен дух, е рамен на животното.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие добро го познаваа балканскиот менталитет во кој беше всаден синдромот на самоуништувањето, на проклетството, кога му е арно на човекот и на народот со козите, да му умре козата на соседот без длабоки, суштински причини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој јасно страхуваше дека не е далеку денот кога и козите ќе бидат невино замешани на проклетствата на „класната борба”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Токму тука се креваше најголемиот балкански ѕид на стравот и на проклетствата, ѕидот на апсурдот и на глупоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)