Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Така се пишува државен документ кон важно лице, исто така валчесто писмо, прочуено црно писмо, црно напишано, но со прекрасен вкус...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А ова ви е просто, обично и најчисто англиско писмо: елеганција нема каде понатаму, тука сѐ е убавина, бисер, перла; тоа е завршено, но еве, има и варијација и тоа, пак француска... истото англиско писмо, но црната линија е малку поцрна и подебела одошто во англиското, така е пропорцијата на светлината нарушена...“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знаеја како да го видат патот на светлината, сами да си го прочистат и отворат доколку е тој затворен.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со смртта, со наближувањето на смртта, човек насетува како му се смалува кругот на светлината на семејството, народот, татковината, светот... – Животните немаат татковина, немаат некаква светлина да бранат! – ја упростувал мислата Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Баравме агол на светлината за да го видиме доказот долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Излегов на светлината надвор, ја отворив кутијата, и од неа испаднаа куп хартии.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаменитост несомнено претставува стоковната куќа изградена од алуминиум, која е затворена од сите страни а прашањето на светлината е решено многу успешно.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

7 Hannukah – Ханука, празник на Светлината, што се одбележува со палење светилки и се одбележува на 25-от ден од еврејскиот месец Кислев (ноември- декември)

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Само едно стракче беше загледано на другата страна и се обидуваше да го префрли работ, да излезе од вазната да ја допре и да и се предаде на светлината и заедно со неа да се искачи таму од кај надоаѓаат походи небеска љубов.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Длабока црвена бразда на небото над Голгота и гласот на светлината кој потемнува гледајќи како се гризат коска со коска.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Вивна висок пламен. Кругот на светлината се рашири.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но кучињата беа претпазливи. Само лаеја, се втурнаа напред кон невидливиот непријател, и пак се враќаа назад, во кругот на светлината од борината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Прво ликовните експерти, со своите вперени погледи како телескопи и со долгите нокти на малите прсти остри како пинцети, почнаа да копкаат по слоевите бои и да пронаоѓаат по нешто на неговите платна: те однос на светлина и темнина ваква, те однос на бои ваков, а не таков, те потег од оној сликар, те композиција од овој, нанос не од четка туку од шпахла, па дури и елементи што не спаѓаат во сликарски бои ами во столарски отпадоци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој совесен чувар на денот го прибра сјајот на златото, и ја заклуча портата на светлината.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Филозофот продолжи со преподавање на чудната ука, рече: „Знаењето слично на светлината природна е, а сесрдната вера е слична на топлината природна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Всушност Даскалов кога се сврте кон куќата и тргна кон прозорецот јас не го препознав; неговата сенка обрабена со одблесоците на светлината можеше да биде и сечија, и изгледа токму заради оваа помисла со задоцнување ги забележав знаците што ми ги испраќаше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Твоето око во најкратка насока гледа. Врзи го, затоа за изворот на светлината.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дури најрапавата стара кожа на долговечен човек е обвиткана во волшебната разнобојност на светлината на животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Одблесокот на светлината создава бои во долги, но прави светлечки линии пред нашите очи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој убав дворец не е веќе траурна зграда, туку здание на светлината или „Сарај на убавите уметности“. Во вистинската смисла на зборот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

(7) Прашањето за тоа дали овие разлики биле таму (заедно на куп длабоко внатре ентитетот, чекајќи да бидат изнесени на светлина од страна на ископувачите деконструктивци), или се во ентитетот откако феминистките го завршија преобликувањето на ентитетот во социјална градба, поблиску до нивната срдечна желба, ми изгледа воопшто неважно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но, денот си врвеше по старому и барабанџијата со својот оптегнат глас ја најави пак вечерната конференција на Народниот фронт,а на светлината од газиените лампи и вечерта сите селани продолжуваа да молчат и да чмурат со своите цигари во ќошковите на единствената поширока училница на основното училиште, како секоја вечер, ниеден од нив не велејќи НЕ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Жолта светлина се цедеше од зачадените фенерски стакла, го полнеше мракот со трептежите на светлини и сенки.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Струјкаше од некаде пријатна ладина. Навикнувајќи се на светлината, Арсо полека ги отвораше очите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа беше некоја жива жица, преку неа се дофаќаа сите тонови на светлината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мансардата оживуваше, се отвараше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мансардата оживуваше, се отвораше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Жива зараза, се шири со брзина на светлината. Се пренесува преку магнетни бранови. Единствен таков случај.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во мигот стануваше свесен, ако овој ракопис еден ден излезе на светлината на денот, посебно место треба да им биде посветено на обичаите и традицијата, посебно исхраната, на Турците, кои носејќи ги шаманските корени со Кинезите, Индијците и Персијците, во XI век ќе се најдат пред вратите на Мала Азија, колепка и простор на минување на повеќе цивилизации, какви што биле Хитите, Лувитите, Хуритите и Скитите, за потоа да ги примат и влијанијата на западната цивилизација во којашто влегувале и Феникијците, Римјаните, Византијците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И во сите овие скитии ќе се одржува културата на исхраната, со своите константи и метаморфози...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа го обземаше мислата дека самиот човеков дух може да биде лавиринт во кој секој може да се изгуби, не успевајќи да го најде излезот, доколку не верува во крајниот силен извор на светлината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Судбината сакаше таа да заврши на последната точка на неговиот егзил!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Велат дека остана без наследник, не можејќи да замисли дека друг достојно ќе го носи факелот на светлината на слободата во Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во секој случај тоа беше еден заслепувачки блесок на светлина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Извештаите, и документите од сите видови, весниците, книгите, памфлетите, филмовите, звучните ленти, фотографиите - сето тоа требаше да биде исправено со брзина на светлина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Броеви, исолзени напори, сенки во сенки - темнина, нашата желба за воскрес на светлината.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

4.4 Не, јас не плачам во мојата келија, Јас самувам во жарот од семето, Во одроните од време, Во острите засеци на светлината, Во Јас-твото Што ме именува со Смрт.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Водата тивко истекуваше од Езерото. Царуваше чудесен спокој на самиот извор на денот, на светлината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пресекот е совршен: мерка за крст и за љубов закон на светлината излез од овој свет.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

О, малку морфиум анестезија додека ти ја режат татковината на живо по којзнае кој пат овој пат дома - помрачениот ум реже заслепен од белината на светлината од себеси, Боже суетата е клопка осуети ја избегни го последниот чин на македонската мелодрама смени го жанрот направи нешто!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Треба да се сочека и да се долови „мигот“ глетката, богот на светлината драмата на преобразбата душата на ситниците магијата на битието... Токму тогаш кога ќе го дочекаш него кликни - среќата прости - уметноста е во повременото нарушување на несовршеното!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други. В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб ама и грбот има очи !

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Таму, далеку, уште едно треперење на светлината.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.