на (предл.) - сетило (имн.)

Што се однесува до обидот на Кулик да создаде нова „соединета култура на ноосферата“ која ќе биде втемелена на сетилото за мирис, можеме само да кажеме дека културата како таква - наспроти природата - е воспоставена дури со моментот кога човечките суштества престануваат да се потпираат на чувството за мирис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Топол поздрав од тело во заборав какви не волшебства љубовта ткае во влажноста на сетилата, шкрипи моќта на природата испреплетена...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Материјалните работи и сите други задоволувачи на сетилата, кои се од земска природа, се грешни. Водат кон зло и егоизам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Токму затоа, решил да тргне во будење на сетилата. (Всушност, јас дури денес дознав дека ја изгубил смислата за рамнотежа, и дека боледувал од Мениеров синдром; мислам дека еднаш ми има речено дека цената на сознанието е да ја изгубиш рамнотежата).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа е слугинка на лудилото, ковач на заблуди, беден црв и болест на сетилата, опиеност на срцата, вродена измама, убиец на разумот. okno.mk 235
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Љубовта има две лица, таа е и среќа и страв.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не верувај им на сетилата. Луѓето мирисаат на овошје, на зачини или на цветови, на океани и на зимзелени дрвја... а полни се измет.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Боледувајќи по Бранка, низ носталгијата на Шумановата соната за виолини во Д-мол, Горчин се предаваше одвнатре, од најдлабоките клетки, на слатката омаеност на сетилата, дозволуваше да го голтне мемливата полноќ, во која на крајот мораше да се удави – занесен, несмирен, неспасен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)