Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Финалето ја враќа приказната кон малиот круг на семејството, а текстот во времето на сеќавањата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури будењето на сеќавањата, колку и да е жалосно, може да го егзорцира тој пекол и да создаде услови за вистинско помирување. Маргина 35 37

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пред тешките двери на црквата Санта Марија дела Салуте поп Данаил Москополчанин се тутка во пејсажот на сеќавањата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Трешти стара музика а ти се виткаш како млад бршлен по ѕидовите на сеќавањата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тик так, тика так, се нишаат вековите. Омлитавува часовникот на сеќавањето.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никој не ги забележува тие цутови, освен поетот, испружен на нишалката под црешата во дворот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

ПОП ДАНАИЛ МОСКОПОЛЧАНИН ПРЕД ДВЕРИТЕ НА САНТА МАРИЈА ДЕЛА САЛУТЕ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Го поземам гласот на девојчето: И животот и љубовта - одвај едно зајдисонце... Atopia Се допираш себеси и рамнодушно му се предаваш на сеќавањето: па во ова тело некогаш имаше човек - копнееше, веруваше, пееше...?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Едни зборови веднаш потонуваат на дното на сеќавањето, други зборови се препелкаат во виорите на стихијата, трети зборови се одмараат од преголема употреба.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Последниов идиом, што го беше слушнал од баба му, му исплови од длабочинита на сеќавањето како дамнешен удавеник, додека се шуткаше низ станот тарашкајќи некоја капка алкохол по празните шишиња барем мигум и навидум да се смири.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Глеј само како му слабее чекорот Како му истечува времето И како исчезнува во сопственото ехо во глувата пештера на сеќавањето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човек ќе си завитка некое помнење во главата а потоа живее и верува дека завитканото е во онаа состојба во која го оставил во килерот на сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Религијата е ризница од претстави настанати од потребата човечката беспомошност да се направи поднослива, создадени од материјалот на сеќавањата на нашето сопствено детство и детството на човечкиот род.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така човекот, имајќи ги тие претстави, е заштитен во два правца: заштитен е од опасностите на природата и судбината, и од повредите кои му ги нанесува човечкото општество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Воздивнувајќи длабоко на сеќавањата што секогаш му паѓаа потешко од другите, оти не го лутеа, туку само го растажуваа, повторно се фати за перото и продолжи на нов лист: „Возљубени мои браќа по вера!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сеедно. Сѐ што се случило продувало како вештерски ветар што се врти виорно во круг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Погледот ме водеше во психогимнастички ритам на сеќавањето што копаше по твоето минато -кој не се обидел, не успеал да го врати сентименталниот спој на стара приказна од моето и твое сновидение...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А постоеше тука и еден сосем видливо ред на сеќавањата: ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А овој, цртежот, што влече накај тројка, на кој попусто цртам насмеани сонца и облаци што си одат, цветни полјанки, овошки зрели, сместен во ормарот на сеќавањата, никако да го згрее Северецот што бричи и да го претворат во врел Југо, што гали како чаршаф свиленкав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Секоја книга беше поставена во рафтовите на библиотеката како тула на сеќавањето во одржувањето на оној continuum temporum за кој зборуваше Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не, доста, се обиде да се отплетка од нишките на сеќавањето.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Солидно е присутен „духот на починатата СФРЈ“, никако не од носталгични причини туку во обид да се биде конструктивен; имено, слично на Фројд (в. стр. 162 и сетете се на зборовите на Портогеси: „Загубата на сеќавањето, а не култот на сеќавањето, од нас ќе направи заробеници на минатото”) сметаме дека голем дел од причините за сегашните проблеми лежат во неразрешените минати недоразбирања.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се определив, во оваа потрага по лавиринтите на сеќавањето позасилено да трагам по јунаците Картагинци, кои си ја наложуваа мисијата да бидат еден вид спасители на судбините на малите народи пред големите, во меандрите на власта и минливоста.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На него, со крупен неформиран ракопис беше напишано: „Те сакам“ Неколку секунди беше толку изненаден што не се сети да го фрли обвинувачкото ливче во дупката на сеќавањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу години по Мајкиното заминување засекогаш, со што заврши семејниот егзил на Земјата, си поставив задача, низ пишувањето, низ предизвиците на сеќавањето, низ малкуте преостанати Мајкини зборови во мене, низ задржаните чувства, миризби и вкусови, поговорки, премолчувања и низ универзалната Мајкина тишина, да се доближам до вистинските причини за нејзините ретки и задржани солзи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка не можеше да ја протолкува оваа Таткова наклоност кон проучувањето на јагулите, на нивниот пат, на нивниот код на сеќавање, на нивното прастаро жителство во Езерото, на тајните на нивното заминување, на нивната поврзаност со судбината на луѓето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но гледајќи ја војската која ги имаше запоседнато положаите над селото, гледајќи ги војниците кои се врмзлаа низ селото, коморите со јадење и оружје што врвеа низ селото, нивните повремени вежби, одново му затреперија оние со мака залечени нерви, одново му навреа сликите од фронтот, одново го заплусна бранот на сеќавањето: зафати да го витла, да го бреца, да го крши, исполнувајќи го со ужас и зафрлувајќи го да паѓа, да се тркала, да вика.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Есента иде и заминува во маглата на сеќавањето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Чекорев низ мракот на ноќта, но истовремено и низ темнината на сеќавањата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако бев запаметил приличен број од тие стихови никогаш не насобрав доволно храброст да седнам и да ги запишам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колку што можев да распознаам од сликата на сеќавањето ракописот беше мој!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но со оглед на тоа дека вие знаевте оти животот не го раководи некоја си судбинска предодреденост, а можевте и да си претпоставите дека на таа предодреденост најмалку влијаат нашите спомени, од каде кај вас тоа решение да постапите според сугестиите на сеќавањето и притоа свесно да ја прескокнете државната волја, изразувајќи отворено сомневање кон постапките на овластените државни органи?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ваквите недоразбирања ги поврзувам со различноста на сликите што ги носиме во нашите ковчези на сеќавањето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со допирот на сеќавањата сѐ се раствораше во бистрата вода на свеста, во прекрасен процут, во пролетниот развигор.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Totus mundus agit histrionem – магијата на младешките сништа, играрии, вилински карневали, на мангупски царчиња и шумски духови, на слаткото травеститетво, кога вљубеноста е Атлас, но атлас кој и покрај силата е незапирливо нежен, а светот на новите облици заличува на нестварниот свет од бајката, низ кој талкаме полни со духовна и физичка кондиција и приемчивост – и сега во овие исечоци, во оваа шкрта милост на сеќавањето, поттикот е еднакво жив.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.