на (предл.) - скала (имн.)

Но од друга страна, имаше и оправдание за мојата нерешителност: воспитачот, професорот по филозофија, до која уште не бев стигнал, одеше важно, со крената руменолика глава, и јас - на кого тој досега одвај да погледнал - требаше одеднаш да му пристапам, да трчкам да го привтасам во ходникот, да го пречекувам како случајно на скали или, о боже мој!, да му одам нарочно за тоа в канцеларија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Скокнав исплашен: но тоа беше другата врата, од другата страна на скалите: Емилија ја отвараше. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 142
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога дојде во тремот, седна малку на скалите. Навистина не можеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Приказната на Вилијам Велман како во почетокот на дваесетите го научил занаетот режирајќи филмови од две ролни - „Сцената покажува правлива улица пред салунот; едно кученце лежи на скалите; херојот излегува, го погалува кучето и се качува на коњот; арамијата излегува, го шутира кученцето и го јавнува коњот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зошто не и тишина Зошто не и праг Што води во домот Слично на скали Што треба да нѐ одведат до прозорецот на душата Минуваме низ запален снег Во сончево јануарско утро Белината е кладенец Црешовите цветови Доаѓаат да се огледаат во него (Аџилак на нежноста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На скали сум најден пред триесет и три години, па затоа сакале Лествичник да ме крстат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек ја убедуваше дека е возможно и уште ѝ објаснуваше дека јас таа вечер сум ги довел девојките до ситуација да пукнат од смеење, оти сум ја споил таа акробатска способност со мојата смисла за хумор и книжевност, па сум играл една епизода од Декамерон на Бокачо, во која наивниот и глупав сопруг никако не може да се качи на скалата од таванот, за да ја фати својата жена Петрунела како со својот љубовник води љубов; а не може да ги фати, затоа што не ја потпрел скалата на ништо, па штом се качи, се занишува и веднаш стрчнува надоле, од другата страна на скалата, за да не падне.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И појдовме кон гимнастичката сала; внатре имаше една скала и јас ја зедов и ја изведов точката без грешка: еднаш, двапати, трипати, со раширени раце се качував од едната страна на скалата, а слегував од другата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Точно ли е дека Христина, како што ми раскажаа, вашето девојче, било само во станот, во моментот на земјотресот и истрчувајќи на скалите, ризикувајќи да го загуби животот се втурнала назад во станот и бестрашно го спасила и своето двегодишно сестриче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Работи што се тркалаат сонцето, од пладне до полноќ; тинејџерки на ролерки на кеј лете; ти, во тревата, кога си весел; портокал испаднат од ќеса во гепек; Сизифовиот камен; количката на скалите во „Крстосувачот Потемкин“; нечија отсечена глава; клопчето на Аријадна; оревчиња на Бадник; капка пот помеѓу големи цицки; фудбалска топка во неуспешно бегство од зелениот терен; една солза, па уште една, па две-три; Големото тркало; годините, и ние со нив.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Избледнетата виделина висеше како нечиста пајажина во згорнината на скалите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Биди уверен, пријателе, дека патот ми беше познат: пет чекори до првиот басамак, дваесет и три крцкави ребра на скалите, девет чекори на лево до собата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И јас со пиштење му се откинувам и се измолкнувам надвор. И ноќта пак ќе ја преседам на скали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кладе еден реденик куршуми, ја отвори вратата на скалите и го фрли одозгора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас така на скали ќе ја преседам ноќта, стуткана на скалите, пред врати. Ќе седам и ќе слушам како капат јаболката во бавчата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе седам и ќе се пофаќам по нозете, по ребрата, по слабините. Да видам да не имам нешто скршено, шинато, скинато. И таму, на скали ја предремувам ноќта, ја измеризувам. 245
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Впрочем, тој се трудеше да си ја засили значајноста со голем број други средства, имено: го воведе правилото пониските чиновници да го пресретнуваат уште на скалите, кога тој доаѓа на работа; никој да не смее директно да влегува кај него, туку сѐ да тече според најстрог ред: колешскиот регистратор би му реферирал на губернискиот секретар, губернискиот секретар – на титуларниот или, пак, како ќе му дојдеше, на некој друг и, веќе на овој начин, работата да стигне до него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како поткосени, како некој во корен да нѐ пресекол, се струполивме на скалите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
По пат накај дома, Томаица мина низ паркот кај офицерскиот дом и седна за кратко на скалите од една фонтана.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој обично запираше на скалите за да поразговара неколку минути со него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега слушнав крцкање на скалите зад мене, зад затворената врата. Се свртив и тргнав натаму.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Миризбата која се креваше од подрумите не беше од луѓето туку од мократа земја, од чадовите од ќумбенцата што ветрот ги туркаше назад и откако ги преполнуваа просторијките, јурнуваа по отворот на скалата нагоре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не забележав дали погледна угоре!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ете, детински памет, се остава ли санка на скалите, - мрмореше баба му.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Четврто: ја бркаше страшната колона мравки што се појави на скалите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Заедно ќе ги изнесеме на Велигден, тука, на скалите, да ми личи влезот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Стоеше на скалите и гледаше на процепот што го создаваат Каранџова Глава и Присојот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Седна на скалите, навали лице на налактените раце и заниша глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не им приоѓај на мажите кои седат на скалите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рацете држи си ги до телото. Оди брзо или трчај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ама, уште на скали ме запираат, гледам колку високо се креваат нивните очни клепки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде еден чичко со лопата. Си влезе во нашиот двор, си седна на скалите, а лопатата ја стави меѓу нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ова ти е да си пукнеш од мака! Ивана го шета светот и била дури во Дизниленд, а ние овде од дома до Млечен, од Млечен на „Плава”, од „Плава” на скали пред влез.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме испраќаше на скалите, ми довикна: - Немој да заборавиш да го адресираш писмото за Игбал, па утре ќе го испратиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ете што правиме ние. Баш ѝ завидувам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, чичко Ставре, татко ѝ, свика од дневната: - Кажи му на татко ти да се качи до кај нас, да се договориме за еден пациент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)