Ги воведувам фразите „крајна култура“ и „деструкциска уметност“ како идентификациски направи, изуми; како термини што ги означуваат здружените простори во коишто општествените, естетските, политичките меѓуодноси и пракси работат во дослух врз прашањето на опстанокот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Терминот „деструкциска уметност“ е концентриран индекс на 1 Saul Below: Herzog, цитирано според Robert Jay Lifton: The Future of Immortality and Other Essay for a Nuclear Age (New York, Basic Books, 1987) 2 Лифтон во текот на работата врз проблемите на масовната психологија на траума „дошол до ужасно“ но „есенцијално прецизно правило: колку што настанот е позначаен, толку е помалку веројатно дека ќе биде простудиран“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Не се однесува буквално на самото мајчинско, но алудира на емоционалната состојба што ја вообличува мајчинското – имено, абјектната состојба на некоја што верува дека нема избор, освен безусловно да сака... додека не ја дотуркаат до самиот раб.
Навистина, ако една од функциите на кампот е да се наврати на сцената на траумата и да ја преодигра таа траума до степен на урнебесна преувеличеност, за да ѝ ја неутрализира болката без да ја одрече, тогаш конкретната драма што ја преодигрува уживањето на кампот во мелодраматичната сцена на судирот мајка-ќерка во Милдред Пирс не е трауматичноста на мајчиното отфрлање, туку трауматичноста на безусловната, неменлива, бескрајна љубов.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)