Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Содржината од едната епрувета веднаш ја истурив во веќе измешаната и приготвена International Postal Art Soup, додека содржината од другата епрувета си ја истурив себеси в уста, а потоа со помош на системот уста на уста содржината му ја предадов на Lazer, од што овој „воскресна”, застана на масата, а потоа го истури црвеното вино врз масата цитирајќи познат дел од библијата: Јадете, ова е моето тело, пијте, ова е мојата крв.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Едно сакаш да кажеш, друго ти носи мислата на уста.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тој неможен да плаче, тие немоќни да запеат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Седобрадиот сликар во улога на заштитник на убавината на бунтовниците: ни херпес на устата, ни крв од носот на болниот човек со баретката на Че Гевара.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Цвеќе кога садиш или босилек, ти никнува чичек и капина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нему почна да му се леди усмевката на устата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Има голема глава, кусо дебело тело, има цик-цак шарка на грбот и мало рокче на устата. Таа може да се џирка и затоа се вика џиркалец...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сакаше нешто да изусти, но овој само го стави прстот на уста, и блед, полулуд, сломен, жив колку и мротвец, изусти: „Псссст! Од словата твои утробата ми е преполна веќе“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот погледна изненадено во отец Пелазгиј, а на овој му се смрзна насмевката на устата, и веќе миг потоа отец Пелазгиј ги триеше сервилно рацете пред логотетот и мрмореше: „Убава парабола кажа Филозофот, логотету.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Говореше тешко, само со едниот крај на устата гледајќи одеднаш на две страни со шашливите очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Па тогаш си реков – пули ја ти неа - се преправа и за да проверам дали се преправа, со прст покажувам на уста, а таа ми вели – уста, нос, око, глова, зомб, нога – нога, колено – колано... – Се преправа, сигурно се преправа им реков на жените и ѝ покажав јазик, а таа ми рече – јензик, мама...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Притоа мора да се внимава на многу нешта, на пример, на длабочината на вербата, на доживувањето и кажувањето на стиховите, на тие звучни синџирчиња, на тие проѕирни вирчиња, треба да се внимава на редоследот на вокалите, акцентите, паузите, на отворањето на устата, на положбата на главата и ставата при рецитирањето, итн.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И веќе навистина умирав осамен и заборавен на туѓа двоколка, едни можеби ги тргаа камењата од патот, други му помагаа на еден беден човек да се издолжи на јаже под ветка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи севишен, ти ли ни внуши да бидеме судии со твое име на уста од која се испарила ракијата што кришум еден од друг ја пиеме?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прашуваше со смеа, кога одговараше брчките во бранчиња му бегаа од ушите и се вливаа во краевите на устата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога ноќе, шепотејќи со дланка на уста молитви, ќе се сетел за таа глава, умирал; не можел да не мисли дека нејзиниот труп гние во призрачната куќа-кула чија чкртава врата непрекинато ја отворал и ја затворал лут северен предвесник на долга и тешка зима низ чии виулици ќе се тетерави безглава сенка на еден непокорен поет, оној што пеел помеѓу истрели за своите неродени деца и за нивната непозната мајка меѓу ѕвезди и сини пеперуги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Марко Марикин прашуваше и секогаш сам одговараше, најмногу тогаш кога ќе предизвикаше љубопитност кај луѓето со кои се здружуваше и кон кои беше братски милослив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одамна ниедна од сосетките не ѝ отвораше врата. Велеа дека е вештерка и тоа од уста на уста се пренесуваше низ сокакот, па и пошироко. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- А-а! Ами ти што? Андон ги избриша со два прста влажните краеви на устата и пак плашливо затрепка; секогаш кога ќе се смееше, од ситните очи му навираа солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од уста на уста, прикаската стаса до Поп - Пауна.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И го прегрнувам срчето, го кревам, го бацувам. И, кр, кр, кр, ми прави устинката негова на устата моја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му клаваат огледалце на устата, не се замаглува. Ај, со здравје.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се молат и ќе колнат со исто зинување на устите. Ќе се кинат жените со војниците и само ќе дробат со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, како да се напијам, велам јас, гледај сето е жарје и пепел, да му бам мајката, еда, јас немам цедилка на устава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Викаш: „Ура!“ Или само мрмориш некои пцовки што ти идат сами на уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А човекот со хармониката, спечен и со удови на инсект, се виткаше и пиеше вино со затворени очи додека еден младинец му ја држеше стомната на уста, куц, тој со години подвижноста ја пренесувал во колковите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Едно време, од искомплексираност, почнав воопшто да не се смеам. Ја ставав раката на уста.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ќе скапуваат во Дијар-Бекир и моево име на уста ќе им биде!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И како прва буква аз, дадена од Бога на словенското племе за да се отворат устите на децата при учењето на разумот преку буквите, тоа се произнесува со широко отворање на устата, а другите букви се произнесуваат со послабо отворање на устата.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Милувам, да си како бел цвет, како бел каранфил! Само на срце да те носам! Само на уста да те имам!... (Ја прегрнува).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Не е ред веќе да се видуваме... Свршена сум...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Од таа напара не го права сега тоа напарки — попреку нарилник — специјална направа која му се тура на добитокот на устата да не направи штета кога работи со него човек насадам — нафрлам снопје на гумното.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бабата Тода ги заспиваше сите девојчиња и Јована со песна на уста и солзи по образи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Goja kapak, truri rahat! (На устата капак, умот раат!)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога прислужникот го донесе вториот бинлак, на Французинот му заиде песна на устата: почна да мрмори. Ја прифати и Англичанецот и Италијанецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Горјан ги намести прстите на устата и трипати искука како кукавица: „Куку-куку! Куку!“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Младичот од онаа страна на улицата со гримаса на устата гледаше во овој чувар на редот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Човек да поверува дека беа во прашање необични денови.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Толку се засркна што во еден момент си ја кладе и дланката на устата, но и покрај оваа мерка на претпазливост од неговата исушена дланка како да се измолкнаа крупни парченца смеа и се истураа по килимот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Падна една зима како мртов месец капна една зима како заклан страв Врвот од забите песни не изостри за голите гранки на погледот но пролетта ја наслути и ронливиот мак на тенката усна на детето на устата барање устата глад Капна таа зима како згазен страв Капна една зима како згасен месец

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Расцветуваш на устата каде мојата пелтечи сѐ кон неа околу неа близу до неа врз неа секогаш така неуморно, секогаш неуморно.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Преврската крвави. Од крајот на устата тече поројче крв.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ние се фаќаме за појас, а тие го ставаат прстот на уста и ни прават вака: ни кажуваат да бегаме.