Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Пронаоѓањето на љубовта наспроти фактот дека, токму овде и токму сега кога злото ги покжа сите свои заби...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но и во такви услови љубовта опстојува. Македонија е земја на љубов!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Го сакаа силно Бога иако беа непрестано казнувани, камшикувани со искушенија, трпеа за возврат на Љубовта Божја!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Прчот долго, долго, стоеше на задните копита како бело божество на љубовта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но тој се лажеше, зашто не ги познаваше неумоливите закони на љубовта, иако знаеше дека уште премудри Соломон рекол: „Можеш ли да си туриш жар в пазува, а да не ти изгори кошулата?“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ја запаливме последната цигара (ѝ дадовме филмско димче на љубовта која беше на умирање).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Знаеле ли тие зошто не се плаши оној кој љуби?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во својата семантика љубовта како волја за живот е очајна и мрачна потреба, а омразата не е единствената антитеза на љубовта.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Верувај, победен сум од пластелинот на љубовта.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Што ќе се напиеш а и зошто воопшто?“ „Еликсир на љубовта. А ти, каде беше до сега?“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Станковски е прилично контроверзен човек, така што и покрај скафандерот на питомост што го навлекол (ко заштита, или етички принцип?!) последниве години, сепак се чувствува снажна енергија на преобликување, која не ве остава рамнодушен, се разбира, па брзо упаѓате во вртлозите на љубов- омраза што ги емитира тоа корпулетно тело на господинот сликар.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Беше април и некој веруваше дека првин ќе завладее добата на љубовта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Подготви ја постелата. Сѐ настанува од зрелоста на љубовта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Меѓутоа, за младиот и неискусен маж, тие технички движења на љубовта дејствуваат застрашувачки и се еден вид инхибиција; и така, се случи – она што сите го бараат кај една жена, мене да ме одбие од неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И дека ќе станам маж – без непотребни движења кои ја истакнуваат технологијата на љубовта.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше нешто меѓу нас, во тоа сум убеден; имаше сигурно нешто, макар само и флуид, макар и само почеток на љубов, оти зошто таа стоеше токму до мене, додека разговарав со другарот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше, се разбира, тоа страв; беше тоа еден вроден страв од граматиката на љубовта, резултат на незрелост и неискуство; оти јас очекував нешто сосема друго.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Веројатно и на љубовта. Неа не можеш да ја исклучиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лошо изврзаните јазли што му пречеа на животот да ги растегне сите своите убавини можеле да ѝ пречат и на љубовта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зашто романтичната заинтересираност зависи од извесна таинственост или барем од постоењето на одредена празнина во предметот на љубовта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Предметот на љубовта мора да може да ја прими фантазијата за бучовската пожелност која благонадежниот љубовник ја проектира врз неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некоја длабока свест за цената на сериозното сфаќање на љубовта, за тиранијата на неиронизираните или трагични романтични улоги, се можеби она што ја обликува и ја објаснува восхитеноста на машката геј-култура од мелодраматичната изведба на Џоан Крафорд на мајчините згрозеност и пркос.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не можеш да разликуваш што е небо, што планина – говореше старецот, понесен од тајните на далечините. –Дебелиот снег и густите бели облаци може да ги победи само топлиот ветар на љубовта со својата волшебна моќ.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дали можеш да се појавиш пред пламенот на љубовта без страв дека ќе бидеш фатена од пламените јазици?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Студенилото на човековата душа се топи пред силата на љубовта, како што се топи свеќата пред силниот налет на огнот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Напишал: „Она што секогаш одново ме возбудува – тоа е феноменот на љубовта: меѓу верникот и Господ, меѓу жената и мажот, меѓу родителот и детето; и љубовта небесна, и љубовта анимална и онаа што место човек за опсесивна страст ја има потрагата, морињата или Големата Идеја.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Она што ти го нарекуваш љубов е себепонижување и себеизмачување. Оди си и не доаѓај повеќе.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тоа не е прашање на достоинство, туку на љубов.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лицето на неговиот очув беше едно од лицата на љубовта, она прво утро кога се преселија кај нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Следната зима некој ја откри Ерика Јонг. Се поднасмевна кога се сети колку само жестоко се препираа за можноста на постоење на љубов без добар секс.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дискусиите што ги водеа секогаш започнуваа од размена на фактографски податоци и импресии за книгите што ги прочитале и филмовите што ги гледале, за потоа да прераснат во филозофски расправи за суштинските нешта – животот, смртта, постоењето или непостоењето на Бог, релативноста на љубовта, вродената добрина или злоба на човечката природа, предодреденоста на нештата и што уште не, оти тогаш за себе веруваа дека се новите големи мислители.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И блажени се оние што не бегаат од своите грешки, туку со нив се соочуваат и ги надминуваат единствено со силата на љубовта кон блиските свои, оти само љубовта го проштава гревот, без притоа да го заборави, зашто сеќавањето на гревовите кои љубовта кон блиските им ги простила нѐ учи каква е таа во својата вистинска природа“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас сум мераклија на нешто убаво како што е Илија, на љубов! (Пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Ти благодарам на Љубовта која ја искажуваш кон мене.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се прашувам колку волшебства крие ноќта во пазувите? Огледала на љубовта со лажен сјај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Нејзината рака верно другарува со хартијата, пеејќи за родната Македонија, за Европа, за храброста и смртта на македонските херои, за кошмарот и агонијата на душевната болка, за Колумбо, за силата на љубовта, за верата христијанска ...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сплетки на љубов, чувства и омраза низ меридијаните на мисловниот распон.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

(...) Пансексуалната метафорика (на Марино) на прв поглед е доволно речита: фалусот е „вљубено копје“ или „слатка стрела на љубовта“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа е слугинка на лудилото, ковач на заблуди, беден црв и болест на сетилата, опиеност на срцата, вродена измама, убиец на разумот. okno.mk 235

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Овде потпрена на дрвената ограда од сплавот пред себе го гледаше раѓањето на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стоеше пред вратите на Вавилон, пред кулата на љубовта, онаа која Набуходоносор ја беше изградил на својата сакана Самирамида.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Однадвор беше посакувана жена во која се загледуваа и оние кои сѐ уште не ја беа совладале азбуката на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дозволи ми само уште една голтка од виното на љубовта, па нека ме нема...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше само уште една жртва на љубовта, и ништо повеќе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ноќта беше сведок на повторното крунисување на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Последната со која летав на крилјата на љубовта се викаше, се викаше, се викаше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Среќните плодови на љубовта прво ги допираа нејзините раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За Роска, Кизо и Родне Роска се омажи млада, за богат белграѓанец со синџир слаткарници во предвоена Југославија и остана вдовица на првиот заеднички лет на крилјата на љубовта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во очите на волчицата изгасна пламенчето на љубовта и бесот, краиштата на нејзината челуст се пособраа, песната се исуши на нив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Поаѓајќи од еротската желба упатена кон објектот на љубов, којашто го организира психичкото функционирање, сексуалниот однос доведува до празнење кое не се исцрпува само во полето на волевата туку и на автоматската моторика, која ја подразбира мазната мускулатура, ендокриниот и кардиоваскуларниот систем.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека спиеш таму некаде под спомените ветрот ги носи копнежите низ времето... небото ми ги дарува миговите на љубовта...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Понекогаш молчејќи разговараме... се посакуваме.. се предаваме на љубовта... тогаш сме среќни... Но сепак молчиме...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Има само еден лек за та болка: дозволи му на љубовта да живеј онаму каде шо се родила.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На крајот од филмот, Марсиа умира на клупата во паркот, додека од неа излегува нејзиниот млад дух, кој се среќава со духот на Пол и тие заедно под рака насмеани продолжуваат да одат под расцутениот дрворед од кој паѓа дожд од цветни ливчиња додека во позадина свири „Мила, мила, мила, дали ќе ме сакаш некогаш?... до последната животна пепел, ќе се сеќавам на оваа пролет, ова време на љубовта, на овој мајски ден..“ полека исчезнувајќи во далечината...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Го чувствуваше раѓањето. Раѓањето на љубовта. ***

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Зградата на Министерството на љубовта беше без прозорци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Министерството на љубовта, кое ги одржуваше законитоста и редот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Министерството на љубовта беше единственото кое навистина влеваше страв.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сосем можно лицето на соседната маса да е шпион на Полицијата на мислите и сосем беше можно тој да се најде во визбите на Министерството на љубовта во рок од три дена, но една половинка од цигара не смее да се упропасти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

1. Не знаеше каде се наоѓа. Претпоставуваше дека е во Министерстото на љубовта; но немаше начин да го провери тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Последниот чекор беше нешто што ќе се случи во визбите на Министерството на љубовта. Тој се беше помирил со тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се наоѓаше повторно во Министерството на љубовта, каде сѐ му беше простено, со душа бела како снег.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од моментот кога се најде во Министерството на љубовта - и да, дури и во текот на оние неколку минути додека тој и Џулија стоеја беспомошно, а металниот глас од телекранот им кажуваше што да прават, тој ја сфати сета лесноумност, сета површност на својот обид да застане против моќта на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше повеќе во тесниот бел коридор на Министерството на љубовта, се наоѓаше во еден огромен, осветлен од сонцето пасаж, еден километар широк низ кој одеше, како што му се чинеше, во делириум предизвикан од дрога.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон никогаш не влегол внатре во Министерството на љубовта, не бил дури ни на половина километар од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знаеше што точно се случува во внатрешноста на Министерството на љубовта, но можеше да претпостави: мачења, дроги, чувствителни апарати што ги регистрираат нервозните реакции, постепено истоштување со неспиење, со осаменост и со упорно сослушување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа фалсификување на минатото од ден во ден, што го врши Министерството на вистината, е исто толку неопходно за стабилноста на режимот, колку и дејството што го имаат репресијата и шпионажата, што ги врши Министерството на љубовта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Министерството за мир се занимава со војна, Министерството на вистината со лаги, Министерството на љубовта со тортура, а Министерствто за изобилство со гладување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеше да раскажува со непријатно очигледно задоволство за хеликоптерски напади врз непријателски села, за судење и за признанија на мислопрестапници, за егзекуции во визбите на Министерството на љубовта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не знам. Можам да претпоставам. Во Министерството на љубовта.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Додека лежиш тука“, рече О'Брајан, „ ти често се прашуваш - ме праша дури и мене - зошто Министерството на љубовта би трошело толку многу време и труд со тебе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу нешта во него се променија од оној прв ден во Министерството на љубовта, но крајната, неопходна, заздравувачка промена никогаш не се случи, сѐ до овој момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Премлада беше, и неискусна, за да ги знае мрачните страни на љубовта кои безмилосно го согоруваат срцето на вљубениот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Ѝ пишуваше: „Ти благодарам што заборави на сѐ и ѝ згази на љубовта наша...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Хлапец, проклет би и посеј малечка татковина на дланките со неа да си ноќеваш со неа да се будиш и на распјат со неа ќе те одведат со еден брут ќе ве заковат, хлапец, вековите крај вас на поклон ќе доаѓаат и волчиците своите малечка ќе ги доведуваат на љубов да ги учат.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Татко сега малку го смени тонот, излегуваше од милозвучниот круг на љубовта која Мајка веќе си ја чувствуваше триејќи си го, на десната рака, венчалниот прстен.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И ќе го пренесат генот на новата генерација, остварувајќи го заветот на љубовта...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

ЗАМИНУВАЊЕ ОД ГРАДИНАТА Посакав да ја затворам градината да ја заклучам со катанецот на сонот со лостот на споменот со синџирот на љубовта.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Посакав да ја оставам неа заклучена зад резето на зборот да чека како жена што чека од печалба и војна од глуви талкања верна на обрачот на љубовта моја и на својата надежда.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Значи во случајов се сомневаш во разумноста на љубовта?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Езеро со боја на љубов што треба да се напушти. На ѕидот нема место за неа.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Објава повеќе драми се случуваат во мигот на обраќање зборовите ги одгледавте но срцето неприпитомливо интимно тера по свое граѓани час е кога мораме да погледнеме во мисловните спреги од нив зависи тежината на зборот климата на подрачјето на душата обновата на смислата младоста граѓани час е да се свртиме еден спроти друг со силата на љубовта во име на огнот допуштам да се размножува симболиката на Дрвото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Со радост ја гушнав, во неа на светот бремињата од сонцето свое прогонети, ко Троја се скриле, врз нив седнати на љубовта ги гледам времињата и ослепувам, поубаво да ги видам тие што биле.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Никогаш не би се нафатил да бидам судија на љубовта помеѓу Сузи и Генералот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или на онаа врска помеѓу него и Родна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кафеаната е празна и нема кој друг да им помогне да не згасне во нивните звучни кандила вечниот пламен на љубовта.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Под муренката лазат едночудо приказни за распнатите едра на љубовта и за потонатите лаѓи и ги подучуваат новите нуркачи како да го допрат дното на историјата.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Хоризонтот на љубовта никогаш не ми бил поблизок.