И наспроти чувството на недофатлива празнина, сè уште се насетува по некоја потајна истовремено во карактеристичниот гест, движење или во говорот кај другиот, што само ја потенцира дистанцата меѓу некогашното и сегашното.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Па ние се знаеме речиси од моето доаѓање тука, во Париз.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Во својот патолошки облик тој се манифестира како одбрана наспроти чувството на немоќна зависност во младоста, што се обидува да се надмине со слепиот оптимизам и со грандиозните илузии на личната автархија.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)