Во тој мој безуспешен напор да составам мозаик од куп ненужни тровчиња и да му го вратам на светот она што му припаѓало, со тапост на прстите да повторам еден лик, оддалеку, од некоја шупливост на исконот, спровирајќи се низ алки на вековите, до мене достасаа и смеа и плач.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)