низ (предл.) - прст (имн.)

Од тоа, од сапунчето, од водата, од мирудиите и од триењето, нивното бело месо стануваше миризливо, младо, се стегнуваше некако, па крцкаше и се лизгаше низ прстите на мажите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Четврток Април Пролет. Цветови низ прстите. Ветрот ме потсетува на изминатиот ден.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
И се пристори дека животот и личи на грст песок: некој го зеде в дланка и го мери, го превртува, го префрлува и го отсејyвa низ прсти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најоптимистичката потпора што си ја даваме е во надежда дека утре ќе завртиме нова страница, а тој животен феномен никако да се случи, како и среќата која за влакно ни се лизга низ прстите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби дишиме во хармонија со универзумот но работите не можат да се случуваат без да се наруши рамнотежата, затоа животот не е лесен ниту пак има имитации или реминистенции под светлината на сцената наречена живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зарем е тогаш чудно со сите ние, децата, едвај чекавме да се искачиме на железната ограда, со сладок сок од лубеница што се уште ни се лизгаше низ прстите и возбудени, да гледаме внатре, како гледачот што нестрпливо ја очекува театарската претстава?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога ќе изгубеше фигура, чувствуваше дека полето на кое ја загубил фигурата, зјапе празно, жално, втонува, се урива, а загубената фигура ја земаше од масата каде што ја оставаше противникот и не можејќи да се помири, ја пипкаше со прстите, ја жулкаше жално, ја вртеше низ прстите како да ја проверува дали и нејзе ѝ е тешко како нему што е исфрлена од играње.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А таа, како родена повторно, не можеше да си прости што толку време му била верна и приврзана на слепиот маж не гледајќи дека животот и младоста ѝ бегаа и дека се ронат низ прстите годините преправајќи се дека сето тоа таа нормално го прима и доживува, прилагодувајќи ѝ се на судбината да живее со слеп маж и молејќи му се на бога да му го врати видот, да им го врати оној среќен живот што го имаа пред неговото ослепување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Здружена си со другите, толку пати те знаев инаква и поради тоа те сакав, веќе три или четири пати ја правиш истата работа, што ми вреди ако од време на време ќе ѝ удоволиш на мојата желба ако на крајот испадне вака, треба да те гледам со патеци во очите, низ прстите ти тече сивата вода, ме гледаш без зборови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му реков на Тодор: "Сега кога чувствувам дека го губам Бојан, како да ми бега низ прсти, сега кога ми е толку тешко на душата, можам да помислам низ што сè ти помина и како ти било кога почина Мина" Тој ми одговори: "Само јас знам низ што сè поминав".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Низ прстите на рацете, кои станале тенки и проѕирни по божикните пости, ѕиркаше килибарната бројаница.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Костумот што не го соблече од вчера му беше сосема истуткан од долгите преместувања од една на друга фотелја додека синоќа се обидуваше да најде место кај што ќе му дојде сонот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Полека го вртеше пердувот низ прстите, не ни забележувајќи дека си ги замачкал со мастилото кое веќе се имаше засушено на наострениот врв од пердувот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таквите утра, во таквите чувства, таа понекогаш помислуваше дека животот како песок ѝ истекува низ прстите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Без да размислува што прави, остави пушката да му се лизне низ прстите и се стрча надолу по ридот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не гледаше каде оди во темнината, се сопнуваше самиот од себе и од длапките и од камењата покриени со снегот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Друг еден старец, бел колку и Богдан Јанков, инаку син на оној Јаков Иконописец на чии икони светецот Никита имаше понекогаш лице на селски муцач и насилник, пропушташе низ прсти килибарни зрна и се кикотеше - еве му го на попот, сега и од друг ќе се раѓаат ангелчиња со кадри.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги фаќаше тој во грстови, ги заграбуваше, па пушташе среброто да му тече низ прсти како вода.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нам, на фамилијата, ни гледаат низ прсти оти работата добро оди, плус татко ми има добри контакти тука со грчкио конзул.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мислиш сега, низ прсти, ќе ти се смолзне и ќе ти загине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѕвезда го позема јаболчето, од жал за баба го позема и загризува. Низ прсти ѝ потече блажина.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Низ прстите, низ дланките, низ рацете поткренати, до во пазувите ми се лизга сокот алов - небаре леплива крв...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Од пивтиеста маса која виси како лига, која не стои исправено, тежи кон земја, ниско, се слива низ прсти.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тие го изразуваа и нашето одбивање да си врвиме кротко, да отстрадаме тргајќи си го страдањето надвор од видокругот на јавноста, да си ја криеме сексуалноста, врските да си ги ставиме в плакар, а на угнетувачите да им гледаме низ прсти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А, згора на тоа, бев сигурен дека наставничката Трпана малку ќе ми прогледува низ прсти тие денови додека моите беа на пат, водејќи сметка за „нарушувањето“ на мојот живот без родители.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
При сѐ што толку го проучувате човечкото тело, што ни еден посмртен прдеж не може да ве одмине незабележан, сепак има нешто што ви бега низ прсти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така потекоа обезбедените еднолични денови од библиотечниот период во животот на Грдан, слични на зрна песок што се ретчи низ прстите на шепата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа што се бара е како вода што сака да се задржи низ прсти, а одвај останува некоја капка во дланката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Професорите по струката беа повеќе од задоволни, освен што си дозволуваа творечка слобода онаму каде што не мораше да се придржува до ликовната дисциплина, додека професорите по теоретските предмети му прогледуваа низ прсти во кои тој не се пројавуваше ни со очекуван интерес ни со особена смисла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакам и неа да ѝ го стегнам гркланот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Изненаден сум... Тоа е како еден целосно скриен свет што ти потскокнува тука на дланка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се згрчува... Ми се лизнува низ прсти.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога месечината се пробила низ една пукнатина, сенката на Карамба-Барамба, се исправила полека и почнала да се лизга по ѕидот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Таа им бегаше, им се излизнуваше од раце, како вода им претечуваше низ прсти, им се спровираше низ нозе и им се кривеше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Некои од пониските кадри го плаќаа, а на повисоките свесно им се гледаше низ прсти.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Си го беше зела малкуто накит што го имаше, златниот прстен со алемкамен, наследен од мајка си, којшто минал низ прстите на повеќе генерации.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)