Низ едноставниот одвивачки образец на космичката еволуција, кој претставува вистинска историја на човечкиот род, а кој го сочинуваат: почнувајќи од геа- суперниорниот, атомите, Земјата како макроскопска материја, свесноста, преку менталното себство и универзалниот дух,па сѐ до квантниот вакум, можеме да се пронајдеме себе.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Низ окуларот навлегувам во микрокосмосот на чудесната направа, во кој протокот се материјализира низ едноставните, рамномерни отчукувања на металните осовини.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)