низ (предл.) - негов (прид.)

И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка свест...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Впрочем, на старецот му се причини дека кај мртовчето, низ неговите нежни очи, сепак пробива безобразие.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но самиот од тоа не чувствуваше никакво задоволство, и погледот му беше тежок, нималку детски, како кај нилски коњ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми ја препозна преку нејзината сенка што проигруваше низ неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Хм, си велам, Достоевски е Достоевски иако една група мажи и жени, едни никакви луѓе, со даириња, со тапани, со бовчи, парталави, грди, кои очигледно лажат, крадат и убиваат без око да им трепне, јурат низ неговата куќа и ограбуваат сѐ што ќе стасаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Би било фино кога би раскинал дел од нејзината кожа, кога низ неговите нокти би протекла свежа крв, кога би ја удрил нејзината мека глава од креветот, истовремено нежно продирајќи низ нејзините бутини, врзувањето е неизбежно, фа, фа, обесени пупки, црвено. . .
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Односно, таму се наоѓа граѓанството како обичен социјален слој, а не како освестена социјална позиција која на темелите на јасни граѓански вредности активно го оформува општествениот живот низ неговите морал, право и политика.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сепак, колку и да настојуваат луѓето да го напуштат метрото побрзо, без него не можат да живеат луѓето во Париз, секој ден или секоја недела, по еднаш или повеќе пати патуваат низ неговите галерии и ходници за да дојдат дома, да појдат кај пријател или да одат на прошетка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Париз и лете и зиме е оној Париз кој може да се сретне и почувствува низ неговото секојдневно сивило, со безбројните автомобили кои овде особено во неговите центри, го загадуваат воздухот и затоа тешко се дише.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кутриот Татко, со оваа перодршка, како со копје, и со последната капка мастило, како со последните капки на крвташто течеше низ неговите дамари, токму со оваа перодршка што ја држеше цврсто, како со патерица на своите тешко контролирани и задржувани мисли, на листот бела хартија, го задржуваше простум своето тело, својот дух, својот живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одеднаш трепна. Радост проструи низ неговите жили. По патеката трчаше Белуш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дојде до кучето, клекна кај него, провлекувајќи ја раката низ неговата густа сива грива.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Се топи снегот!“ радосна мисла мина низ неговата глава и му го огреа срцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека го разгоруваше огнот многу настани од минатите денови поминаа низ неговите сеќавања.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Меѓутоа, кога се соочи лицето на доктор Миха со лицето на неговиот син, не се знаеше кој е повеќе мумија; сета крв истечена од неговото чедо, одеднаш скипна и во него, потона низ неговата снага како снеговна грутка во бескрвна тупаница, и тој стоеше како сосечено дрво, не чувствувајќи под табаните ни корен, ни земја, ни камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се сети на Френк кој сам ја надгледуваше работата и бран на приврзаност ”за својот помал брат” се разбранува низ неговото битие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Наскоро жестокиот пијалок почна да го разнесува својот оган низ неговото тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Притоа, поетското писмо намалку може да се сфати само низ неговата графичка посебност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Или, пак, бегајќи по сртот на јужниот и западниот лак и спуштаќи се низ нивните падини, преку блатата и мртвиците и преку Црна стигнуваа во Железнец, или пак, во крушовските планини.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бегајќи по источниот лак и спуштајќи се низ неговите надворешни падини, низ полето, по доловите и суводолиците, стигнуваа во мариовските планини.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Низ неговиот живот како војаер минав, конечно и јас воајер (набљудувач), одамна лажно прекорен, на вистината станав.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Во намера да ја оствари оваа цел, изложбата не беше презентирана во линеарен, хронолошки манир, туку беше поделена на тематски сектори.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ѕверска шепа му ја гмечеше, му ја дробеше утробата, сладникавата смрдеа на изгореното месо, плунката и потта на девојката се лепеше, се разлеваше како магма низ неговото беспомошно распнато тело.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Му кажував за себе, за мајка ми и брат ми, за Сара и Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И го сметал за познато или барем доживеано како кога работите проаѓале низ неговата крв а тој знаел за тоа од внатре и бил убеден во тоа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НЕДА: Што би правела јас на светов - без тебе? (Ги провира своите прсти низ неговата коса.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А сега снегот воопшто не врнеше и Змејко можеше многу добро да си го замислува тој грамаден сам крмак, тоа ѕвере со по два заба, вкопани напред во белината, со една огромна снага, по чии скокови земјата сета татне, како се пробива во мугрите низ неговата долина, споро, плавно и без скршнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А еден ден и тој можеше да замине со една од бригадите, што поминуваа низ неговото село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На тие кад'ните мажот им и кад'ните сос них заминуват низ неговото село и ќе одат на лов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Заклах едно теленце, рекол, та да ве почестам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
До сабајле се варило месото!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Низ неговите текстови и тв прилози провејуваше проверен лајт мотив – оваа власт е лоша, ама ако случајно до парче власт се доберат овие од опозицијата, ќе биде бетер.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сино-бела пеперутка леташе околу еден црвен цвет. Се препелкаше низ неговите гранки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Згрутнатиот воздух тешко се лизгаше низ неговиот стеснат душник.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И зелената болница со испотена чета, ударно, а сонот како светкавица минуваше низ неговата свест и се гаснеше, оставаше зад себе нејасни контури на блиски настани.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги подава незимерно долгите раце и не се чуди што низ неговите прсти исктекуваат безбојни и потоа портокалови млазови за да израснат под него во самите себе но сега кунатките се долги и безбојни а птиците имаат портокалови глави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Измореноста се пробиваше низ неговата кожа и пушташе непријатни мириси од време на време и секогаш кога му се чинеше дека ја гледа како се лизга оддалеку, танка, нечујна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Изминатите месеци не работеше ништо; две години беше вработен во еден институт за патологија, што значи дека околу две илјади трупови минале низ неговите несвесни раце; на некој необичен и необјаснив начин тоа го беше истоштило.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да се гледа човекот низ неговата националност најнапред е простачки, а потоа е и понижување на оној што така го гледате и на себе затоа што ја прифаќате неразборитоста на таквото судење.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бекман повеќе ја има природата на оној Лорд Бајрон за кого што во минатиот век се зборувало дека пукнатината на светот минува низ неговото срце.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Удар на бол проструи низ неговото тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа низ неговата уста се изли божјата благодат, како што кажал премудриот Соломон: во устата на премудриот влегува вдахновение, тој носи закон и милост на јазикот, со него ги врзува злословните усти на еретиците.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Татко, во својата умна стратегија која Мајка ја спроведуваше со голем усет и со умеење, претпоставувал дека Мајка и натаму ќе биде подвижна, во својата среќа да стигнува насекаде за да го обединува семејството низ неговите нови разграноци, колку и да беше тоа распр­снато на двете страни од реката, во градот од крајот на нашиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Мајка беше не само читател кој се идентификуваше со поредокот во семејството, со реалноста во фикцијата, туку таа ја откриваше и смислата на постоењето на ракописот и низ неговата естетска димензија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред да ја совлада сонот, Мајка размислуваше за тоа што ли треба да му каже на Татко, за да мине низ неговата „цензура”, па да ни биде пренесено нам, на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ги изговараше последните зборови, низ неговото лице се слизнаа две, три солзи, кои уште повеќе го зајакнаа значењето на она што го говореше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Утрото станале и го зел Силјана Аџи кљак-кљак, та го прошетал низ неговото гратче и го однесол кај двата извора, што се правеа штркови и човеци.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се разбира, до него не пристигнуваа ни моите претпоставки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можев да поминам и низ неговата облека а тој да тврди дека ме нема забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Тука...“ воздивна Џорџ Смит. Потоци од пот се лееја низ неговите образи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И колку си поназад толку е поголема правта низ која треба да поминеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не, не се залажувам туку тврдам оти минувањето низ времето е поминување низ неговата прав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Поминуваа низ неговите зборови као низ неочекуван дожд; мислам на оној летен, шумен и крупен, од кој ќе ја поднаведнеме главата и не дишејќи притрчуваме до првата стреа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги поврзував врвиците на татковите соништа, низ неговите читања, минувајќи низ релјефот на пепелта, стиgнував до бреговите на Босфор, фиксирани во мојата книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во потрагата по тајните на неговиот живот низ неговите книги јас дојдов до неверојатни чудесни откритија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но јас чекорев по едно друго време низ неговите врвици, за да сведочам, за да го оправдам татковото невраќање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Повторно видов како водата тече низ неговото тело и го пали како цепаница.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, и покрај тоа што и од порано знаеше за остварувањето на своите преуранети слики, па ги пречекуваше неминовните настани со прилично спокојство, сега немирот не гаснеше и сѐ уште виореше низ неговите меса, како треската да се скрила некаде повнатре и има намера секој час да го изненади.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Точно, помисли Едо, но како еден по еден да ги откопа неоштетени и притоа да им ги отслика на читателите онакви какви што низ неговото истражување ќе се покажат да бидат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никој не го легитимира иако на неколку пати меѓу Ниш и Белград и Белград и Загреб наидоа единечни милиционери кои, загледувајќи ги патниците еден по еден, поминаа низ неговиот вагон.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку сакав можев да пребарувам низ неговата соба и да ги споредувам непречено моите лични истражувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заѕвони некој на врата додека пребарував низ неговите дреболии и сосема заборавив да се вратам и да ја средам за да не може ништо да се забележи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ете, затоа истражував низ неговите предмети.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и да слушам од неговите касети можев, оти тој ги немаше понесено со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И затоа бев задоволна од моето најдетално истажување, оти и тоа покажа дека брат ми уште нема скршнато од патот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)