Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

За разлика од него Изабел постојано зборуваше но и прашуваше така да нималку не бев запоставена од неа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Ах, тој пак со истото, јас така и претчуствував затоа што има мирис од него, тоа тој се врти!“, проговори Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го мразев и бегав од него. Но тој упорно сакаше да е до мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И од него црн пламен се извишува. Како црн јазик, како трудна магла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа не зборуваше. Тргна накосо преку тревата, како да сака да се откачи од него, а потоа изгледаше како да се помирила со тоа дека е покрај неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така и треба да биде, меѓутоа, тука злото истечува и се шири по земјата како отров заедно со раѓањето на сонцето и со неговата топлина и жарот што се шири од него. И продолжува ноќе.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Правилниот, малку орлов нос, брадата и устата му ја дополнуваа убавината, а здравите заби и веселата насмевка го правеа примамлив за секоја негова врсничка во селото и надвор од него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Секој негов збор траеше долго и мачно излегуваше од него - Како да ја напушта библијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше од него повисок со цела глава.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Го испуштивме проклетникот“, бесно викна Онисифор Проказник. „од него во Лесново ќе изгореле две деца.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Разболена си нешто, а да не знаеш... - Од него... - велеше таа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Некакво тенко цимолкање, или цивкање; излегуваше од него, изгледа несвесно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Описите на настаните, личностите и политичката состојба што тој ги презентира се негови и тие се добиени и зацртани од него без контрола на официјалните грчки власти.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Отец Симеон зеде цигара од масата и ја запали. Чадот беше сладникав, непознат и непријатен. Од него остануваа на јазикот ситни грутчиња.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа парцела во гробиштата во Бристол Илко ја закупи со госпоѓата Ана што ја запозна во бањата во Бристол каде што се лечеше од реума и која го зеде да живее кај неа и која го засака толку што не сакаше и по смртта да се раздели од него, та закупи парцела за гроб и за неа и за него - еден крај друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Беше посилен од него, дури и тој волк на три нозе под него, сети како му завидува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

”, наеднаш повторно повика дуќанџијата, “Госпоѓо моја, кажи ми без зло да паметиш, што е ова, дали јас по маки одам или нешто друго 150 okno.mk се случува?..”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Битолскиот Грчки владика Партение беше начул за скарувањето Максимово со битолските и прилепските првенци, како и околу што било скарувањето, па скротил план како да го добие Максима за себе за од него да добие согаласност тој да ги освети општината и училиштето и така да ги направи грчки, па почна во Потковицата да испраќа свои луѓе, некои битолски трговци гркомани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тагуваше отец Стефан како и секој завидливец при средбата со поголеми од него, не забележувајќи дека им е рамен; снеможуваше кога ќе видеше на себе рамни, сакајќи предност и власт над нив; се тресеше од страв при погледот на помалите од него духом, плашејќи се да не се израмнат со него, и дури, да не го надминат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светот ми се врти и ми се повраќа од него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ненадеен здив на попладневен ветар го смекна да не пламне, да не ја испцуе жената, навидум старица, иако постара од него само неколку години. Така е, само луѓето, тие и ништо повеќе, можеа да бидат грешка на природата, зло, свое и нејзино.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пред некој нешто да каже, слушнавме како со ситни чекори го прегазува потокот, потоа темницата ги поклопи и неговите квичавошмркави болки и нејасната белина на долгите гаќи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми се стори дека некој демне од него и јас, збирајќи ја главата во раменици, побрзав дома.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но оваа рамнодушност и покрај сите пречки, неверства, алчности, нискости, тешкотии, разочарувања и предавства се обидував да ја заменам со настојувањето, желбата, копнежот, со сите сетила, со сета страст, жед и енергија да го прифатам реалниот свет, да го осетам, почувствувам, допрам, доживеам, проживеам животот кој пулсира, кој се пени и прелева, несакајќи да изгубам ниту еден момент од него, зошто моето постоење е доволна причина за мојот живот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Од него беа исклучени само насилниците, манијаците и нимфоманките, како и оние кои неподвижно лежеа на креветите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

КУРТА: Бегај од него! Може да гризе!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Јас су со тебе, и ако не го закла попот во турско за многу кабаети, ќе го заколеме сега обата и ќе се куртулисаме од него, — рече Ѓуро и го тупна по рамо внука си, негов најблизок род.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Востанието не го донесе делењето на Македонија: тоа е позитивниот резултат од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Вака клекнувам на коленици еднаш неделно за да ти го исчистам бојлерчето, а што истекува од него? Калојна од газерот, тоа што преостанало, ако нешто останало.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Набргу, надојдената суводолица на виковите на човекот беше исцрпена, а од него тоа остана само уште еден зарипнат, испрекинат, тих говор: - Дај човече, донеси барем еден. Само да го имам. Само да биде...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ е бело и составено од него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мир нема селово од него... Постојано му идат пред очи борбите на фронтот и вика, се тркала или со стап удира по вратите од куќите и прозорците и ги крши...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Рада прозборе со себе си... Значи, овој див е скротен од некој што е посилен и од него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште облакот прав не беше слегнат, а селаните, и машко и женско, и старо и младо, се насобраа како на мечка, не стасувајќи да видат ни кој излезе од него ни во која куќа се скри.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од него се очекуваше кога не работи, не јаде или не спие, да земе учество во некој вид заедничка рекреација: секој обид за осамување, дури и самотна прошетка, секогаш беше по малку опасен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Белки затоа мажот се срами од него и затоа го покрива.“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Страда од своето високо мислење за себе и не се пушта од него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако источнобугарското наречје се признава за најтипично, тогаш многу е јасно оти самата географска далекост на македонскиот центар од него е доста да покаже дека последниов не може да биде бугарски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Кога човекот ќе истине, крвта испарува од него.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ние правиме од него еден од нас пред да го убиеме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На еден метар од него, мораше да го подигне погледот: „ Ах, Г-не Димоски!“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јаренцето можеби мислеше дека тоа зависи од него, и затоа, додека ја играа својата игра, тоа постојано гледаше кон него, но тој за сето време се обѕрнуваше околу себе, дали однекаде не се подал некаков знак, по кој ќе може да се познае дека можат да го прекинат тоа свое самозалажување. Сонуваа за тоа. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По него се загнал друг, а потоа и од него ништо не се познава. Трча и Андреја Тарковски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Педесет беше горната граница, со текот на децениите беше создаден непишан закон дека никогаш не смее да бара повеќе од тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дедо Боже може вода да им носи на типоиве затоа шо они со еден лаптоп поише знаат од него.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Удираш со жеголот врз каменот - а од него се будат и полетуваат искри во мракот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се гледаме со бугарските војници, како ништо да не било. - Ништо друго не најдовме од него. Само крвта. И крвта му ја собравме и му ја закопавме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кога Фимка се доближа и скоро застана до неа, девојката подаде кон неа рака обврзана со окрвавен завој, погласно залипти и низ липтежот одвај чујно изусти: - Мајко.., мила, мајко моја... таа толку тивко прозбори што се чинеше дека ветерот некаде од далеку донесе само шумолење од глас, го удри од карпите и стеблата и го растури меѓу тревјето во лединката распослана под сенките на високите борови и само делче од него стигна до Фимка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Навистина, тој остави повеќе одошто очекуваа од него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Штом ќе си го поставите тоа прашање, не треба премногу да размислувате.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ВЕРА: Би се развела, би се омажила за Ревшин, и, веројатно, веднаш и од него би се развела.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Му рекла лисицата на лавот, што? Дека сите траги водат кон него, а ниедна од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А бидејќи такво нешто не се случило Рајна и понатаму продолжила да ја посетува својата симпатија Генералот во неговиот дуќан за сода вода и да ги игра и пред него сите оние игри со кои ги збудалуваше мажите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ниту плачев, ниту, пак, се смеев додека перцепирав некое уметничко дело (ТВ филм, ТВ драма, Фестивал на забавна или народна музика „Илиџа“, „Београдско пролеќе“, „Акорди на Косово“, „Валандово фест“), ако претходно не добиев дозвола од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Како некоја полза да имам од него, па уште и стравот да му го берам!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Од него ќе стане одличен борец.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Колку убаво е да имаш буквар и да си читаш од него!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Конечно, доби наредба од него да сочини нови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од него. И од мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

МАТЕЈ: Не зема динар од него. Сама заработува.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше подготвен да му дозволи посета на Сатурн, со нужни мерки на внимание, ако му вети дека за доброто на својата сопруга ќе му се покори на однесувањето кое ќе му биде назначено од него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од него направиле прислужник.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Беше рамноправен лов и од него можеше да остане само оваа крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Какви биле тие девојки што се треселе над ова пузе-маже? И подземните јуди ќе се исплашат од него. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не сум слушнал ништо од него“, реков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дошол и еден Турчин, ме кренал в раце и рекол: Ова е женско дете, ама машка душа носи и од него сите ќе проплачете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Трагичната мудрост подразбира негово отфрлање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се лизга вратата од хотелот и од него полека се извлекуваат - убави, уморени и млади, побелени во ликовите од неспиење, и, со крив чекор на растреперените нозе, брзаат дома да одморат и да се спремат за вечер.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сега Мартин се отуѓи од него.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Разликите се преломни, а нивните последици се видливи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повеќето време го проведува во постела. Сепак, сите се плашат од него.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Па сепак, кафезот со стаорците не беше ни два метра далеку од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури бимбашијата го претресуваше мало Мариово, Толе се врткаше по старо Мариово преку Црна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не можел да се одвои од него и кога бил во најтешките мигови на фронтовите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И овие двоножни волови легнуваа со симнати бечви, гледајќи да легнат на рамна земја, оти ако легнат на некој камен можат и од него да настрадаат — да ги претолчат со мавањето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Славчо се наведна да го фати. Зракот се лизна и отскокна подалеку од него.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ги собра и другите предмети останати од него: лулата, чешелот за косата, малото чешле за мустаќите и густите веѓи, игли и конци за везење, влечките, географската карта на која беа обележани земјите и местата каде што ги поминал - и сѐ спика во ковчеџето да не ги гледа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Некои го сметаа за чудак, други за чукнат, а трети го сметаа за непресметлив и бегаа од него.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Помлад и за една глава понизок од брата си, но многу поплеќест и молчалив, се чинеше и многу поопасен од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Од него ќе ја добиеме сликата. Биди утревечер овде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Поврзувајќи го неуспехот на Илинденското востание со негативното влијание на врховистичкото Горноџумајско востание, Димо Хаџи Димов, во прочуената статија под наслов „Илинденско востание и поуките од него...“, меѓу другото вели: „Илинденското востание не успеа затоа што беше претходно компромитирано од едно друго вештачко „востание“ наречено Џумајско...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Севишниот Господ Бог ли ги донесе за преку него, преку лебот и солта што тој им ги понуди, да ги увери во беспомоќноста и измиреноста на луѓето од Потковицата со нивното насилничко доаѓање, или, пак, тоа го стори Сатаната, за да направи од него предавник, кога веќе ги потскажа луѓето?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Падна Копанче, но двесте метри од него, жесток отпор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Конкретно, да го најде и ни ковче да не остави од него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За миг, чиј живот е долговечен колку и една искра, колку и светлоста на ѕвездата со бела опашка, минаа пред неговиот вид призраците на една иднина независна од него: Јана со набрекнати дојки и детска количка пред себе, и тој, Иван сиот покриен со мирис на пелени и загорено млеко, и дождалците зад широкиот грб на богот Мирон, и брат му со нова и тешка кожена торба под мишка, и тие, бројките од Нојовиот ковчег, весели и насмеани победници над една рапава смеа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Секој звук што ќе го направеше Винстон, над нивото на сосем тивок шепот, беше фаќан од него; згора на тоа, сѐ додека се наоѓаше во видното поле што го контролираше металната плоча, тој можеше да биде виден и чуен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во форматот на книгава, најмногу што можам е да ја препишам сцената и да ставам неколку фотографии од него (слики 5–9).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Патрицијот имаше пријатели низ целото царство, и надвор од него – во Новгород, Стефан и Зосима ѓаконот, во Венеција браќата Винченцо и Паоло Пеголоти, чие гостопримство обилно им го возвраќаше кога тие го посетуваа во неговиот дом.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ако како полномошник се јавува лице спротивно на одредбите од ЗПП судот ќе донесе решение со кое на тоа лице ќе му оневозможи натамошно застапување и за тоа ќе ја извести странката (чл. 81, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како може нашата интелигенција да се оддолжи пред нашиот народ за дадените од него жртви?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

99. Се зафати енергична работа на Сарафов, заедно со комитетите претседателствувани од него.”

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Фирсов чита: ,Кога стасавме во Елбасан, другарката Небеска го зеде државното знаме што го донесе бугарската делегација на Вториот конгрес на НОФ и од него направи женски гаќи".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но доколку не можат да се соединат оние кои со нив се „опседнати“, соочени се со двојна можност: можноста ductus-от кој е во прашање да му го прилагодат на оној другиот, или безнадежно да се оддалечат од него.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од некаде извади слика од него и држејќи ја со прстите така за да не ја извалка му ја покажа на Ѓорѓија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На заминување претседателот цврсто ми ја стегна раката и ме замоли да му ги испорачам срдечните поздрави на претседателот Лазар Мојсов и големата благодарност од тунискиот народ и од него лично за укажаната доверба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го чувствуваше прстенот како дел од него, од неговото срце.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

4 Битно е да се истакне дека Ф. И. претходно се обиде на мирен и вонсудски начин да го реши проблемот со работодавачот, на начин што од него побара да ѝ бидат покриени трошоците за операцијата и за понатамошното лекување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Телесната сила на човекот попушта пред жестокоста на енергијата која од него се бара.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Змејко секако го препозна и по неговите тенки, прави раце, со долги жолти прсти, со кругли плочки на необичните нокти, со кои оној побара нешто од него. Беа две пегави раце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Шо има со мене, та да се плача од него?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Приказна за татко што го исфрла сина си на улица или се откажува од него или за татко што сплеткари против сина си или му ја планира смртта; настан во кој син го удира татка си; приказна за син што се обидува да го убие татка си: самото спомнување на вакви сценарија е доволно да потсети на познатите сижеа од европската книжевност и култура – а да не зборуваме за фројдовската психоанализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

СПИРО: Поумен од него! Да ме чува господ!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Најпосле му седнал над чело. Се чувствувал изморен, Лесново му било предалеку, стравот од умирање лежел на педа од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И особено тие, дечиштата градски. Се смеат и бегаат од него како од страшило.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Роман што може да се напише дури откако низ рацете ќе поминат многу книги, низ душата многу премрежија, а низ срцето на детето многу сцени кои од него прават дете што се сеќава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не помислувај дека јас, како и Бузо, со молчење ве одминав заради тоа што се плашам од него или пак го сметам за неразделен другар.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дури иако не наполно разбирлив, не барем за сите, и сепак со злокобно значење во себе, како да беше опасно да се држи под јазик, брзо се искплукуваше; секако, сеедно што за некои дојде привлечен и нов, ги присилуваше со магиска закана во себе да бегаат од него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Многу понејасно помислуваше на Џулија. Некаде таму таа страда, можеби и многу повеќе од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Времето стоеше, во неговото мртвило се движеше мојот дух. Дедото Симон се обидуваше да ме врати во минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Старче, продај ни уште малку ракија. Тежок пат не чека“. проговори некој од него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Решаваше да му се исповеда на Кулета, којшто беше четири пет години постар од него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од него остана само уста што изговараше и рака што потпишуваше сѐ што ќе побараа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како ќе се плати оваа страшна сума, една редица нули, како одовде до Ресна. Пот гргна од него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Прскаат од него милиони искри во зазорените патишта над планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрано.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Педа не отстапува од него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За да си ја очистиме совеста пред народот наш за дадените од него жртви, треба, значи, да се зафатиме за културна работа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По разговорот за ова, за она, за лошите услови во кои живееме, за смртта на Лена, по распитот за нашите селани кои се тука, на крајот посегнува по куферчето и од него измолкнува дваесет и пет листа испишани со негов ракопис: за селото, за некои настани, за разни луѓе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И нему сум му рекол, пет години е поголем и сѐ зависи од него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Аеропланот брзо ја прелета населбата и таму, кај Молитвена Вода, се откина нешто од него и тапо акна во ридиштата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури ќе стое лејката, јас одовде не мрдам — му одговори Толе и се раздели од него, испраќајќи го до Плетварски Дервен, да не го згаштат уште тука агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И за сето време мора да ја чува својата омраза заклучана во себе, како некоја топка, материја што е дел од него, а сепак не е во врска со останатиот дел од него, како некоја циста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислеше дека тогаш ќе мора пак да успее да го стори она, што се бараше од него, и тоа беше сѐ, што можеше да знае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа навикнатост на, инаку, откачените податоци можеби доаѓа и поради брзината на патувањето: во секој град и гратче каде што запирам на патот од Lake District до Јужен Велс, менувајќи над десетина хотелски кревети, има барем по еден стар замок, катедрала, неколку палати и барем пет чудникави приказни.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Таа сепак не се оддалечи од него како што авторот се плашеше туку му даде време да се искаже ако во толку кратко време што и беше на располагање тој успее да го стори тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како ќе го пренесеше товарот кога тој беше поголем и потежок од него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Па пак доаѓа, па бега. Одам од него.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Па да му изнапишам што се прави за него и од него...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се плашам дека малку од него стигнува до Надворешната партија“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш кога, додека Летка лежеше на каучот, со грбот свртена кон телевизорот во кој од спротивната страна зееше Едо, побара од него да се расоблече за да го гледала.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- За тој расипник! Ене го спие по кафињата, пијаница. Шуто, шуто, јас те куртулив од него!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Дека неговиот литературен текст на безброј места се пресекува со реалноста, која е надвор од него, е факт лишен од секаква контроверза.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Петмина истражувачи по свој избор се решија да земат одредена дрога - Екстази, ЛСД, Хероин, Спид и Алкохол - и отпатуваа во лавиринтот на својата психа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Друго чаре нема, — му даде Бахтијар инструкции на бимбашијата и го испрати некаде околу Петровден да го брка Толета по Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од него излезе автоматско стенкање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој сакаше да го прегрне човечецот со долги и немирни прсти(овој пак се обидуваше да не дојде под обрачот на големите раце) и раскажуваше за природата и за гасениците најмногу за некој Чарли Краков, или за призрак на опачината на неговата потсвест, на нешто што е натсвест и живее вон од него, вон од неговата матна мисла, нешто на што зборовите и му го градат и му го одземаат обликот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Еразмо уште повеќе стана приврзан со него. Не го испушташе од вид, имаше потреба од него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

РЕВШИН: Стрпете се. Само што јас се оддалечив на пет чекори, кога мене ме стаса лакејот на ресторанот со записка. Од него.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Врвот е гол, безводен и конусовиден.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сепак, за прашањето да остане отворено, приврзаниците на теоријата на словенското прото-писмо од периодот пред Кирил наведуваат индиректни докази во облик на ставови од повеќе арапски патеписци, кои говорат за виденото од нив кај словенските народи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Недефинираниот шум, кој суптилно, но сигурно, ми ги растројуваше нервите кои беа оневозможени да се посветат на дневните обврски, најмногу ме потсетуваше на ѕвекот од топче за пинг-понг, кое непрестајно, во точни временски интервали удираше по некој предмет и се одбиваше од него.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Со таа мисла зборовите сами излетаа од него: „Што има во Собата 101?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стоеше сега таа на повеќе од двесте метра од него, со неговото јарче во своите нозе, сета двоумење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Маказар се суши, се исцедува од него последната влага, течност нема, крв не остана во неговите жили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Самата мисла дека на ова столче седеше Адем, Толета уште повеќе го разлути и почна да подрипнува од него, небарем на магарешки трње седна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

3. Внатрешен опис (солилоквиј) „Беше доцна навечер кога стигнав“13а небесното царство тивко без оглед на мените, тропите, содејствата (и брокатот, и баршунот и муслинот, и сомотот пошумно од него шуштат - и допирот на кожа на маж и крзно на лисица во време на обнова мрмори повеќе од него!)

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Притоа мислев на дрвцето покрај шадрванот кое и вистински е со одрана кожа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Полека потемнуваше синото око горе. Се исцеди од него светлината и во неговата модрина се собраа треперливи ѕвезди.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рацете се зафатени со пушките извиткани во вреќи и не можат да нѐ одбранат од него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дечко ми живее кај мене речиси два месеци. Малку ми здодеа од него. Заедно сме по дваесет и четири часа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бездруго дека далеку повеќе сум слушал од него отколку што тој прочитал мои текстови, иако знаев дека со себе, во внатрешниот џеб на кожената виндјакна, носи книшка од цариграскиот поет Дагларџа и понекогаш ја прелистува и ми преведува стихови што го освоиле.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Трска, со тие негови долги нозе, за миг се најде крај Окомен и, како да гасне догорче од цигара, со петицата му ги здроби очилата поднати недалеку од него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Затоа Константин е можеби повеќе напрегнат додека го слуша збивањето на другиот и со слух може да пресмета колку е тој оддалечен од него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Една фигура во сина униформа доаѓаше по тротоарот, ни десет метри од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако јас немам право на имотот, велам, тие пет гробови уште имаат. Барем, до трите години, велам. Од него им раздавам за душа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— „'Шо дека ќе гледа? Не е пак Турчин та да ме стра од него?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А кога измина сиот тој пламен, оставајќи по себе миризба на испрелена волна од неговото облекло и искрички, што шетаат по изгорените лисја гаснејќи, тој можеше да открие дека пламенот беше го зафатил скришум од него целиот пар, на кого беше запален, и сега веќе требаше многу мака за да го задржи во рацете сето тоа затлеано, трпеливо горење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја крена раката но не одмавна – раката се запре пред лицето, не од некоја помисла за смислата и бесмислата, туку затоа што се загледа во својот рачен часовник.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Блаже Задгорец рече: „Пееме кога ни свират, кога е за пеење.“ Борис Калпак остана згрбавен: „Мртвите не пеат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Позади нив е кумата со сито под левата мишка покриено со шарена свилена шамија, вади од него овес помешан со бонбони и фрла над главите од младенците.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Го рече ова и се свлече на подот во Соколаната како испразнета вреќа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа ѝ пристигна друго писмо испратено од Управата на гробиштата во Бристол, во Англија, адресирано на Илко во кое се бара изјава од него да каже дали сака и понатаму да му се чува парцелата во гробиштата што своевремено со госпоѓата Ана, сега покојна, ја закупија, бидејќи времето на договорот за чување на парцелата, е изминато.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зеде од него две лири да ѝ купи чевли и волнена шамија; го излага ќатипот за Дунава, сестра ѝ, му зеде лира за бакшиш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- „Често можете да се фатите самите себе како стоите пред огледало и се прашувате: кои сте вие од другата страна на огледалото?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Еднаш тој сепак го спушти јаренцето и се оддели себеси од него и со вратата од пиланата, што ја затвори добро зад себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас, пак стенкам, напињам и се држам под папокот, како да вадам ножови од него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пумпаше, се плискаше со водата и ја истриваше кожата, сѐ додека не му се стори дека мирисот на Ребека сосем го снема од него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И поштарите кренаа раце од него.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Што ќе правеше со него уште не знаеше баш најчисто, но нели беше спремен да направи муабет за тоа со ќајата, божем бара од него совет како од прв пријател.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мачорот повторно испушти тажно мјаукање, полно со чудење што доаѓаше од некоја забавена лутина, што избиваше длабоко од него, каде што припитомувањето сѐ уште не беше допрело, а можеби ни по милион години нема да допре дотаму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

-Зошто човекот го напаѓа злото? Зошто понекогаш е опседнат од него?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од него се прават огноотпорни работи...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Затоа „тоа животно“ има сопствен дух и душа одвоена од човекот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Стана од креветот и извади едно ребро од радијаторот. Од него направи жена.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Но, иако тоа не сакаше да си го признае, Марија сфати, - повеќе од сѐ, таа чекаше писмо од него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ден на забранет сообраќај Како Пепелашка во Париз, која двапати во еден ден беше на „дворот“ - ете така се чувствуваше оваа малава, што качена на штикли од најмногу сантиметри, сепак, е мала, со срце ’ко зрно од афион, опиено, токму како од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако странката му издала на адвокатот полномошно за водење на парничната постапка, а поблиску не ги определила овластувањата во полномошното – адвокатот, врз основа на таквото полномошно, е овластен да ги врши сите дејствија во постапката, а особено: да поднесе тужба, да ја повлече тужбата, да го признае тужбеното барање или да се одрече од тужбеното барање, да склучи порамнување, да поднесе правен лек и да се одрече или откаже од него, од спротивната странка да ги прими досудените трошоци, како и да бара издавање на привремени мерки за обезбедување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Можеш да бидеш силен за десет души. И наврапит, и своеглав, и вреден повеќе од него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Подзастанат во влезната врата, помислувам на тоа каде сѐ ќе одам в град, по кои улици ќе поминувам, во кои кафеани ќе навратам и, како на кое место помислувам, така приближно погодувам кого каде ќе го сретнам и што би можел од него да очекувам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Предо се загледуваше во нашите ножеви и виљушки, да види како го правиме тоа, па и сам го расече својот ширден правејќи од него партал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секогаш се наоѓаа нови будали што чекаа да бидат заведени од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помогни тато, шепотам, помогни ми. Но не гледам и не слушам ништо од него, освен стисокот, а и тој е невидлив, обвивка од топол воздух.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Околу централното наречје треба да се групираат сите наши научни и литературни сили за да го очистат и да го обогатат со сокровиштата од другите македонски наречја и да создадат од него еден убав литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Богами истрчав од канцеларијата. Да не ти објаснував колку ме насмеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа не можеше да не го сеќава и она старче, па затоа секогаш гледаше да биде колку се може подалеку од него, од Змејка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така се покажа дека Марин Крусиќ не е неблагодарен за пречекот и дека остава повеќе одошто се очекувало од него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јанис трчаше и ни бараше работа на сите страни, но ние бегавме од него како од оган.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе се стемнел, со жили и мускули во својата става за тројца, мечката бегала од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, за да стори вакво нешто ќе морала да побара согласност и лично од него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АРСО: Мене — лозјето... А, чекај.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Лозане.“ „Што е?“ прашав и пак се мачев да се извлечам од под неговата ослободена тежина; не бев сигурен дека не е пијан и дека не ќе заспие ако се тргнам од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, тоа не е Амстердам. Тој е град на море, на бреговите од морето иако од него морската шир не се гледа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од него, како што може и да се претпостави, не стана ништо, освен ноторен пијаница, разбеснет во своите хирови, бидејќи немаше нешто што не му било овозможено.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил отсекогаш еден човек, којшто си бил достатен на самиот себе, и кој ниеднаш не бил свикнат да бара од другите нешто повеќе, освен да бидат некаде тука, крај него, секој за себе зафатени во своите грижи, многу често други и незабележувани од него, а тој ниеднаш немал потреба да ги побара, или пак да помисли на себе си вака, како сега: Сам...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ние ги објавуваме белешките водени за време на нивното искуство - и последиците од него

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И вистина дијалектот велешко-прилепско-битолско-охридски е јатката на македонскиот јазик, зашто на запад од него е дебарскиот (рока), на југ – костурскиот (ронка), на исток – источниот или солунскиот (р’ка) и на север – скопскиот или северниот (рука).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Симон Наконтик, в темница уште повретенест, стоел над него, веќе чекал да биде повикан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Сте зјапнале, ќе се расплачете над неговите лаги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мораме да научиме да му се опреме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Знам дека не може да се мери ужасот на срамот со ужасот на губитокот,“ пишуваше, „но срамот мене секако би ме убил, а и на детето кое би го родила не би можела да му овозможам вистински живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како признат хроничар на родот Буколовци и фамилијата Прокопиеви, бившиот адвокат бате Иле (така во семејството го викавме и ние, половина век помлади од него) долгата семејна историја ја зачинуваше со историски податоци уште од времето на османлискиот војсководец Лала Шахини, према записите на историчарот Пастухов (презиме што, признавам, не сум го провел, но кое звучеше во целосна согласност со предметот на неговото интересирање – инвазијата на турските освојувачки орди).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лебдењето е првиот симптом на летањето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се потргна малце од него плашејќи се да го погледне и кришум, додека пак ја чувствуваше тежината на неговото рамо врз едната страна на лицето, му ја бараше раката.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Всушност, излезе дека единственото нешто што не сум го прочитала од него досега, а што било литература или претендирало да биде тоа, се тие писма.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој момент, меѓутоа, О'Брајан се сврте од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Осаменоста - товар што го носеше со себе илјадници, милиони години, без да може да се ослободи од него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Од него?! - се чудеше тој. - Од него... - ќе повтореше таа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога бегот нажалено се усмивна, мислејќи секако на нивните здрави нозе и на скудното познавање на минатото, Сандри почувствува колку е бегот послободен од него, иако прикован за тој миндер, колку е неговата слобода побогата и поинтересна од неговата. А каква е неговата?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа не се обидуваше да се откачи од него, но чекореше токму толку брзо за да го спречи да оди паралелно со неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За тоа време ибн Тајко одеше редовно кај струшкиот поп, и секојпат кога ќе му донесеше младо пастрмче за мезе, го тераше да прочитаат по нешто од Молитвеникот, и така научуваше од него по една нова буква.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

3 „ИНВЕСТИЦИИ: Од каде доаѓаат, колку пари прават, што е ќарот на Македонија?“, достапно онлајн на http://faktor.mk/2015/10/20/investitsii-od-kade-doagaat-kolku-pari-pravat-shto-e-karot-na-makedonija/. 8 невработеност и уште поголемата понуда на работна сила на пазарот на трудот што го става работникот во инфериорна положба и од него прави послушен субјект кој најчесто премолчно ги прифаќа кршењата на своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но ако Јосиф си беше папуџија на глас поради себе, сега и ибн Бајко се откачи од неговиот ченгел и наместо сиромашец, за ќајата Неби-ага почна да личи на прејаден гостин: ем ти е смачено од него, ем не го бркаш за да не се помести и да ти ја изблуе софрата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Преку звукот и зракот што вибрираат наоколу, се пренесуваат пораките во два правци: до и од него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А Никифор Абазовски постојано да ме бара. Да види кај спијам, колку сум далеку од него. Слушам: ене ја горе!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само спасете не’ од него.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„А зошто јас да не учествувам во карневалот?,“ се противеше Августина, минувајќи си со јазикот по усните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штетата од него и за нас и за Турција е огромна, но пак помала отколку што можеше да биде.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Стариов, волк да го уапе, ќе се отруе од него - толку е вечерва јадосан, - рече Трајан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во дела, каде што поетското чувство е органски вградено во раскажувачкото, без да го загрози или да биде загрозено од него, спаѓаат и расказите на Михаил Ренџов.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Само Симон Наконтик подрипнувал околу покојникот. Не можел да верува дека на овој свет сепак се умира и мрморел нешто за своја сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Целата расмеана и некако победоносно, оддалечувајќи се од него со по кригла пиво во рацете, му рече: „Ти си бистро момче“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа траеше околу еден час и кога заврши прилегаше на сосема обична рака. Но не беше обична. Таа веќе не беше дел од него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таму, пак, каде што се зглобуваат јужниот и источниот лак, за уште петстотини до шестотини метра над сртот на Потковицата, почнувајќи рамно од него, како некаков глужд, кој настанал поради тектонски шинувања, се извишува Чауле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Огновите на ровјето зјаеја од него, а громовите патот му го осветлуваа!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го препрочитав два-три пати мојот текст и бев многу задоволна од него и од себе во таква улога.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Неда пак, кога виде дека Крсте навистина ја гледа и таа се заврте надесно, на спротивната страна од него, и продолжи да пишува во тетратката, целата затресена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Воедначувањето на овие изворни гестови изгледа невозможно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Цели шест месеци по овој пазар идеше Трајко на пазар и просто се спријатели со овие тројца аги што имаа корист од него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако се бара здравје и напредок за овците, ќе се донесе или овца, или коза, некој стог сено за да се изранат 800те манастирски овци; ако се бара здравје за говедата, ќе се ариза ја само теле; крава или пак и двете заедно; да навали св.Димитрија потешко да се умножат поголема сурија) ако се бара услуга човек, тогаш со што ќе знае свети Димитрија оти тој и тој бара од него некаква заштита, ако не да ги гледа тука, пред него по една две години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбира, таа миризма идеше од потната кошула на Стевана, но Толе се гнасеше од него придавајќи му повеќе „турчовина".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пишувам ново четиво. Ново поглавје , дел од него. Но не можам сосема сама..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

По гласот Мече позна дека тој е или негов врсник или малку постар од него.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

За да се ослободиш од него, ќе мораш да најдеш адамово дрвце и да гризеш во него како што тоа го правела змијата кога останала сама по протерувањето на Адам и Ева од рајот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Поминаа месец, 2, 5, 7 и ништо од него не излезе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И сето што е надвор од нас и разграничено од нас, и со сето останато што се разликува од нас и од него (од она, за кое говориме во дадениов момент) со просторот, макар и исполнет со воздух, ние тоа го нарекуваме предмет.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Татко му, некој сапунџија, имал фабрика за сапун, го пратил во Париз за да учи за лекар, ама кога му кажале оти син му по дипломирањето отишол во Шпанија, се откажал од него преку весник. Пезевенк човек. Пфу!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но најтешко е кога сѐ истекло од него, кога е празен, кога душата разумна му ја нема и треба да му ја вратам.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ете, мудурот пишува дека и селаните од него почнале да пиштат. Толку поарно за нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

210 Имајќи ја предвид сериозноста на ситуацијата, големите трошоци за евентуалната операција и лекување, како и намалената животна активност и претрпениот страв – работничката, после консултација со адвокат (А.Ѓ.Танчевски) кој правно ќе ја застапува во сите понатамошни фази на спорот, летото 2008, се решава да тужи по основ на повреда на работно место и на тој начин да бара обесштетување со кое што ќе го продолжи понатамошното лекување и ќе ја надомести направената нематеријална штета.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А потоа кој знае зошто, налутено додаде „Како да сум оној багрем покрај шардаванот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Нема да изнесувам кофи, ама цела кола лајно ќе возам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И јас, од него, под него, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зашто, што е тоа што остана, а што тие не го извлекоа од него со мачење ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И своето верување во Бога таа го поврзуваше со мисијата која ја имала од него – да биде жива само за да си ги спасува животите на своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Роди син од него, ама па што? Кога земаше да го дои, божем земаше цепаница в раце.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој не сакал по својата смрт ниту помен да остане од него, бидејќи сметал дека како индивидуалист се бори и ќе умре за своите идеи, но со тоа не требало да се занимаваат ниту неговите блиски ниту другите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во овој најнов роман, Старова, кој веќе е познат како мајстор на прозната реч, се решава на една експериментална наративна постапка: со минимум дејства во наративната арматура, да ни состави романескен мозаик за нашиот балкански вавилонски синдром.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тоа, исто така како да доаѓаше некаде надвор од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бедрата му биле крвави од сабји и штикови додека го минувал обрачот на турската војска, и од него како семе на идни диви и неуништливи лозници, паѓале капки - виното, доколку ќе го напоело, можело да му ја обнови коњската крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Влези и речи ѝ: те вика еден поп, Јано.“ „Што ќе ми дадеш ако ја викнам?“ се потргна недоверливо детето од него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Виштат, топотат чужди коњици долж езерото, околу тврдините на Асамати и Пелагонија.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

А некој што седеше од едната страна од него рече додека тој минуваше: „ Ќе се сретнеме на место на кое нема темнина“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мнозина ќе речат оти моите утврдувања за некакво ново течење во развивањето на националното самосознание сред Македонците е само мистификација на неколцина Македонци, но дека таа мистификација нема под себе земјиште и затоа како што се имаат скоро појавено на белиот свет, исто така скоро ќе исчезнат од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа брзо му ги стисна врвовите на прстите, но не како да изразува желба, туку како да бара разбирање од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

НАЦА: Пополека стапнувај, немој како амал со двесте оки товар на грб.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Небото е распарано. Од него во голем водопад се спушта магла и сака да покрие сѐ; секоја тајна, и најмала, да остане тоа што е.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Еден од куферите падна од чезата, широко се отвори и од него испаднаа книги, многу книги. Некои од присутните се уплашија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неговиот поглед скита по бавчата и запира врз булката на половина метар од него – не во букет, црвени како во градината, туку издвоен, само еден лилав цвет на афионот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но, се излажавме: стрелата се одби од него како најобична сламка фрлена на камена утврда, оти овој прослови: „Говориш верно, и расудуваш добро.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Волкот се исплаши од него. Викаше од тоа, исправен во снегот и топол.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како Иван Иванович, така и Иван Никифорович не ги сакаат стениците и никако нема да го пропуштат Еврејчето трговец, а да не купат од него еликсири против тие инсекти во различни шишенца, откако претходно добро ќе го искараат зашто тој ја исповеда еврејската вера.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Немаше тој ни дечиња ни мачиња. Арамииште, ти реков. Многумина од него пропиштеа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Додека Бошко премираше од страв дотогаш Дико беше презадоволен од работата, зашто таков беше неговиот план: колку Бошко ќе биде поисплашен, толку тие со Лумана ќе можат да бараат повеќе од него.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само во зима, на студ и голомразица, бастунот ја преземаше својата основна функција, да го потпира патот, но и тогаш дедо ми не запираше, не се колебаше, туку со одмерен чекор стигаше секое пладне да го испие своето „горко, накај средно“ кафе во „Метропол“ со пријателите-пензионери, во просек петнаесет години помлади од него.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Под изговор дека се чувате од луѓето на Ѓорчета, вие ќе треба да исплетете околу местото на атентатот таков лавиринт, што тој никогаш да не биде во состојба да се извлече од него без наша поддршка и помош.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нашол една калуѓерска шапка и една долга реса; зел едни црни броеници подолзи од него, та отишол в црква кај амбарот, што збираа црковната пченица и застанал спроти дупките, од кај што излегуваа многу глувци и ватил да се крсти и метании да чинит и да 'и тргат броениците зрно по зрно и да викат што да викат што да можи и не можи: - Господи, помилуј! Господи, помилуј! Господи, помилуј!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Никој во моментот не се сомневаше, бидејќи и едните и другите бараа уточиште од него, а тој ја имаше уште силата и авторитетот во народот за да го направи реченото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако се наоѓаше три или четири метри далеку од него, можеше да види дека кафезот е поделен по должината во два оддела, и дека во секој од нив има по едно суштество. Тоа беа стаорци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Кој ли од селаните се упокои? - мисли гласно. Почна да ги брои оние кои се постари од него и болните.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во оваа прилика не навлеговме во Ќосиќевите спорни излети во политиката и полемичкото тежиште го ставаме на неговата еминентно писателска пракса.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми се припило вода од него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од него зрачеше нешто волшебно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Иако, како и другите од тајфата, немаше ни еден добар збор за Аргира, сеќаваше дека нешто посилно од него го сврзува со тој секогаш наежен, стар човек, за кого што сите говореа: - Намќор, ни на живо се смее, ни на мртво плаче!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иван пак, Никифорович, ви ја дава право в раце својата табакера и ви вели: „Земајте“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Сите проблеми на округот не можело да се разрешат ако не се очешале од него“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не можеше да стори ништо против тоа, што рисот беше побрз од него, а знаеше дека тоа е некаков заенички лов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Девојка погледна во старецот и го враќа сонцето од него да не заоѓа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

КАТА: Убав е тој. Почесен од него здравје!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

За Словените повеќе зборуваат од сите други народи, освен Србо-Хрватите и Бугарите, зашто сите други вистина поминаа преку Балканскиот Полуостров, но и си отидоа од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

О'Брајан беше суштество во секој поглед поголемо од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во едно шкафче од тој креденец дедо чуваше локум, па кога ќе дојдеше некој на гости баба вадеше од локумот и ќе ги почестече гостите од него заедно со кафето што се служеше во мали филџани и чаша студена вода.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во откраднатата крбла за млеко гмечел со боси нозе туѓо грозје, се опивал, ревел споулавено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Езерото се разниша, се крена ветер од него и започна да дува по брегот да го кине и да го разнесува младиот цут од овошките.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Поможи ми, мори мајче! И на вој век и на тој мајка ќе те знам. Земи, земи, одврати му ти вода, јас ќе му пеа љубовна песна, белки ќе го нападиме натемато од него, да се прибере, да си го земиме воа сиромашчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Полека се упати кон Кикицас. Застана на два чекора од него. Се гледаа в очи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие знаеја дека од него помош не можат да имаат, но како да не се занесеш во надеж кога ене онаму од ридот да скочиш низ баџа дома на софра ќе се најдеш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не пиев. Бегав од себе за да избегам и од него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па, замисли, со бостанот во „загрљај“, го опчекоруваш спијачот и молиш Бога да не се разбуди,не дај Боже да налеташ на оној малиот, со пес поголем од него, што се пенави на нејаки жени.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Тоа е животно дело на татка ми. Сакаше да остане нешто од него. Еден спомен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Откако ја собра сета убавина од него, се пресели кај меките кадифести темновиолетови темјанушки, која од која понежна и помиризлива....

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тебе ти треба внимание. Зависник си од него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

СОЊА: Мораш да му помогнеш на Матеј, тато. Лежи таму пијан, дрогиран. Страв ми е од него. Не го разбирам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Како да беше сиот од мали вентили: штукаше и изгледаше дека прска, отфрлувајќи ја главата од собраните раменици. Се знаеше - од него избиваше парфем и лук.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Око нема да одвратиш од него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Шепотеше со рапави воздишки дека саканите синови и милите снаи го испратиле по воденички камења во туѓа каза да се избават од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тој миг Зигмунд застана, ја поткрена раката за да одмавне со неа пред своето лице како да брка мушички, како секогаш кога мислеше дека она што му е кажано не заслужува одговор од него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ооооууууууу, ооууу, ооууу... А по сиот него, продирајќи и во најситната пора во неговото тело, натопувајќи ја секоја келија од него, пребликнуваjќи во секоја празнина од неговите болки, заплисна еден бран од некаква чудесна топлина, која што можеше да биде и болна но која прилегаше и на некакво наситено заплиснување со мед. Оооооооуууууууу...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега молчаливоста му беше катинар, за да не излезе од него онаа смрдеа што го труеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога му се приближи на половина метар, позиционирано некако отстрана, одеднаш и понатаму не тргајќи го погледот од него, како да се трудеше да има некој сервилен однос кон гостинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Викаме. Ништо, не се одѕива од него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Како?“, успеав само да пропелтечам. „Па и ливчето на отец Мида“, продолжуваше Филозофот, „не е цело сочувано, и завршува токму кога за ѓаволот треба да глаголи, вака: ,Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...’ Како да сака да каже дека местото е толку невидливо што видливо е сосем, а во таа одаја повидливо место од она на ѓаволот – нема.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но прстенот маѓепсно се преливаше, од него сјаеше невиден по убавина божилак.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Навистина сфатив! - му реков пред да истрчам - Ја разбрав пораката команданте.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немаше поголем песнопоец од него. И похрабар.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој сам нарачуваше едноподруго чаши и полоканичиња, и на Коча му стана занимливо она негово лошо прикриено лукавство да искористи што повеќе од него, дури на тој будала, да, не му текне па да си стане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

БОЖИН: Секоја сила со време! (Работниците ја посвршуваат работата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Најмногу од сѐ, се надевам дека книгава ќе послужи за да се оправда вредноста и сериозноста на мојот предмет „Како да бидеш геј“ пред сите што биле скептични, збунети, навредени или згрозени од него, што му се противеа или што поради него го критикуваа Универзитетот на Мичиген.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Ја нема мајка Петра - саде таа имала Господова дарба да пронајде жарче во пепелта запретано и од него огон да разгори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Каде и да одам, чинам сите патишта поаѓаат од него и се враќаат во него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А порано? - Се плашеа и бегаа од него како од најголем непријател.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Кучето не се двоеше од него и каде одеше тој и тоа одеше по него: по полето и планината.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми се чини дека тогаш ништо не беше нормално. Почнувајќи од него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Еве ви ја главава - на, ако тој космест волк не нè демне од ридон.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, за да се скроти неговата страотна дивост морало да постои поголема сила и од него што ќе го натера во јарем и ќе се движи по новата бразда.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На масата лево од него, човекот со продорен глас сѐ уште зборуваше неуморен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што му е тоа, што му е, пак, сега? Живко можеше секогаш да те изненади, но сега повеќе би очекувал од него да извади од џебот шишенце тоникум за гаргара на грлото. - Не? Ни ти?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој коренен преврат, ако станува постепено во текот на цели векови не е опасен, зашто едни делови од него се однесуваат за едни поколенија, други за други поколенија, така што едни делови преминуваат по наследство, како народно наследство, и само некои се нови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Триесет и една или две години подолг живот минал Арсо Арнаутче од него а тој навлегува во седумнаесеттата. Секако бил постар од крестокосиот Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој, како што велеа луѓето, беше човек со благословена рака. Што и да фатеше од него нешто ќе направеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Додека беше малав, доста беше палав; бесот и лутината ги истураше на сестри му, кои, иако беа поголеми од него, се плашеа и му подбегнуваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Разбрав – му одговарам мазно, божем навистина се плашам од него, „Американецот“, ама не се плашам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Останатите високообразовани доктори и магистри беа интелектуално понадмоќни од него, но Амди Кола беше далеку поснаодлив и поблизок до народот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Безгранична слобода“, изговори гласно и во мигот му застана нешто во главата како јазол на конец што треба да се провре низ иглени уши и погледот пак го врати на сликата раздробена меѓу зарѓаните квадрати: Човек седнат на клупата во паркот, лево од него и зад него високи ѕидови опшиени на врвот со бодликава жица, пред него долг пат со камени коцки до главната капија на затворот, од десната страна затворската зграда од која зад решетките го гледаат две очи сини, како синото небо над него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Извади од него едно мало шишенце со виолетова течност, го отвори стакленото капаче, и му го подаде на дедо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сето тоа беше надвор од него, насетуваше Ѓулсиме со својата детинска чистота и женска проникливост.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ти ќе го прифатиш, ќе го поздравиш, ќе станеш дел од него.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да му се довери на некој друг работата на желбата, верувањето, љубовта, одлучувањето - не значи одрекување, туку тоа е стратегија: правејќи ја од него својата судбина, вие оттаму ја црпите најпрофинетата енергија.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако пак е дојден тој слепиот саат, шо велат, јас од него не бегам; токо, пак воа го вела овде, пред вас, како пред свои родители: шо имаме да си кажеме напред, да не речеме утре, ни он, ни јас, оти сме се излагале.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оти почнав да се чувствувам како „шејтан“ жена, не помалку интелигентна од Сашо „Фактор Икс“, со помали фасцинантни предвидувачки способности од него, ама со аналитичен дух, кој може да се натпреварува со многумина што веќе имаат пола до час емисија, во која своите ставови ги оградуваат од уредувачката политика на телевизијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе ја трпиш ли довек смрдеата што се испарува од него?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Тој пес и со тоа се прчи, тој пес со красти.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По десетина минути, стариот го симна торбулето од рамото и од него извади две жолти дуњи, две суви китки босилек, едно крајче мувлосан леб и празно пагурче.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И нека не бара никој ништо повеќе од него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Можеби Братството сепак постои! Можеби девојката е дел од него!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помлад и попробивен, Јаков заработуваше повеќе од него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сета борбеност беше исчезнала од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Извишена сама крај езерото, чиниш, цапната во него; над првиот кат е кренат уште еден кат, но поголем и поширок од него, наддаден од сите четири страни како да си ставил поголема коцка врз помала; покривот четириводен собран во една точка, во еден врв на кој има дрвено дирече останато уште откога е градена куќата за врзување макара и за кревање материјал за покривот; на диречето е вкрстена штичка, но недоволно е прикована, така што, при посилен ветер, се исправа и со диречето на кое стои - прави крст; кога запира ветерот, штичката пак се спушта надолу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Може и побенигно: Маргина/Темплум е една птичка што дреме врз дебелокожестиот носорог, гребејќи се од него како од извор но едновремено и штитејќи го од гадните вошки.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Едната се наоѓаше само еден или два метра оддалечена од него, а другата беше подалеку, во близина на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стојо го наполни лулето, ја зеде машата и му тури еден жар поголем од него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Брат ми ги пасел воловите и ги натерал во нива со ѓонче, а се знае дека ѓончето или детелината е премногу силна храна и воловите немаат наситка од него.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Змејко можеше да го знае тоа уште веднаш по малку, кога сите со сините комбинезони си отидоа, а тој остана, онака ластарест, во госитлницата, и побара од него стан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас не можам да допуштам Турците да не се поучат од него: јасно е за секој, па и за Турците, оти Турција не може повеќе да ја зачува Македонија ако продолжува со истата политика кон нас што ја водеше досега.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

од (предл.) - него (зам.)