од (предл.) - болка (имн.)

Седеше врз таа проклета гума за пливање, а лицето му се изобличуваше од болка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Жената која лежеше на креветот до нејзиниот, модра како џигер и со одвај триесетина килограми сѐ уште лелекаше и офкаше од болки, а мајка ми која не ми ни дозволи да ѝ помогнам да се преоблече дента кога ја донесов, лежеше мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го наложи и го остави да се витка од болките под тремот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Му се овргали јузбашијата и нареди да го кутнат и бијат.' Списка Милан колку грло што го држеше, повеќе за да чујат четниците отколку од болките, но беше веќе доцна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Желбата да одговори со визиткарта посилна е од болката во крстот, од староста, од сѐ.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кој е твојот извор на топлина, кога смрзната од болка, не можеш да ги мрднеш рацете?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Глава ти пука од болка, на леб и вода да не погледнеш од мака, зашто сѐ што ќе касниш ќе го повратиш, та само на пролив те тера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги стегнав забите од болка, си ја клупчев внатрешнината од гадливост.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Невидливиот нож му копаше во градите и дури и внатрешното јачење на неговиот очај премалуваше од болката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колената почнаа да му стануваат слаби за товарот на неговите метар и деведесет сантиметри...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Утре, место да делкаат камен, ќе спијат, застенка од болка во главата Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тогаш да им кажеме на луѓето од селово. Ќе го фатат. - Ако не го фатат, ќе дочекаат ден на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку обете усни му се протегала гребаница - бодел со нож, бодениот се бранел со нокти, бодел брзо и со кратки удари и ја присвоил пушката зашто рацете му биле покрвави од на другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Никој не се држи под папок од болка заради бесот на Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КРАЛИЦАТА Катја болна лежи На кралот Милош во гради болка му тежи Секој ден со бел коњ шета и лекови бара Да ја излечи од болката стара.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Остани во растурените крошни, од полноќната тишина, остани да ги негуваш, моите ретардирани пориви од болката по тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Таа, разбудена од неговите вознемирени движења, се обиде да ја сврти работата на игра - го заскокотка по стомакот, а тој скокна од болка.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Тето, давај нешто. Се распаѓам од болка - молеше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Арсо му се плачеше и од болка и од задушување, и од изненада, и од нешто друго што сега бликнуваше во него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас - умирам од болка. Се опивам, како ѕвер пиштам по сокаците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш го виде ранетиот зад борците: лежеше на земја и се тресеше од студ и од болка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со заби го гушев липањето на твоите усни; тие беа набрекнати од болка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Да оставиме малку и за ужина, му велам на Јон за да не викнам од болка. Маштеница има малку, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јадевме само жива пченка, вели, влеговме во една нива и накршивме кочани пченка, вели, и после нѐ болеше многу срце. Нѐ свитка мевот од бола, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас - умирам од болка. Се опивам, како ѕвер пиштам по сокаците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се плашам да ги отворам очите, зошто не ќе те видам, Се плашам да пуштам солза, зошто потоа не ќе ја сопрам, Кревка од болка се виткам пред ветрот во денот, Се плашам ќе ме скрши и снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Турчето држеше во раката камшик и со крајот кога ме опаша сум викнал од болка: Еј човеку, ме утепа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Молња од болка помина низ вилицата на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Четири.“ Зборот заврши во лелек од болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако од болката му изби пот на челото, најлошо од сѐ беше стравот дека 'рбетот само што не му пукнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На бојното поле, во просторијата за мачење, на бродот што тоне, целите за кои се бориш секогаш се забораваат, затоа што телото се надувува додека да го исполни универзумот; па дури и во моментите кога човек не е парализиран од страв, или кога не вреска од болка, животот е борба од момент до момент против гладот, или студот, или бессоницата, против вознемирениот стомак или болката во забот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше клоцан и камшикуван и навредуван, врескаше од болка, се тркалаше по подот во сопствената крв и повраќаници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од падот остро извика од болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти офна од болка што ти е слатка затоа што доаѓа од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ноќва за прв пат ти ја подарувам таа слаткост.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Татко ми ќе пресвисне од болка, а пак жена ми, мојата домаќинка, бидејќи нејќе да се турчи, ќе остане сама за нигде никаде, вели пашо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакаше ли да замавне: сакаше ли да предупреди: сакаше ли да крикне од болка до небеси, или да го доживее истото што и ибн Тајко?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Излегуваше на чардакот и правеше вежби за да се размрда и потпевнуваше за да го задуши офкањето што му идеше од болките од реумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стисна заби од болките и ја развлече устата да се насмее.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мечката рикна погодена од куршумот, се отфрли настрана од болка, од изненаденост, спука тој уште еднаш на неа, се отфрли пак таа настрана и сјурна надолу по трапот ронејќи сѐ пред себе: камења, земја, како лавина да се урива.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јас сакам да го боли, ми рече. Јас сакам кога му расте црвениот нос од болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дојдов да го видам оној палјачо и неговиот нос кога расте од болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Светецот на Манастирот беше спасител, исцелител од болки и зло на сите добри луѓе, без оглед на верската припадност.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Брезата почна да се суши како мома од болка погодена.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој писна од болка и се свитка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се наведна и полека, чекор по чекор ги собира искршените класја во басјасаното стрниште.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господи, кога сиот ваш пат до Костурницата ми прошета низ главата речиси ќе фркнев од болка, а потоа, онака малаксана и изморена и немав што друго да сторам па отидов до иконата и се прекрстив. Веројатно од благодарност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Викаше, стенкаше, плачеше од болка. И ми се чини дека и викот и плачот и лелекот ѝ личеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мече ја крена десната нога, лицето му се грчеше од болка и уплав: меѓу прстите му се беше впила голема набабрена пијавица.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тоа не беа ни солзи од радост ни солзи од болка. Има мигови кога сами доаѓаат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ме теши човекот, ми зема од болката моја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кутрите колку страдаат, се слуша, може од болка го прават тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И од болките нешто сум паднала во несвест.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)