Така постепено и неосетно се изработуваат азбуките кај понекултурните народи од допир со покултурни народи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Просторија со низок плафон, преполна со луѓе, со ѕидови потемнети од допирот со безбројни тела; исчукани метални маси и столови, поставени блиску еден до друг, така што луѓето се допираа со лактовите; искривени лажици, накршени подавалници, груби бели чанчиња; сите површини измастени, нечистотија во секоја пукнатина; и еден киселкав, измешан мирис на лош џин, на манџа со метален вкус и на нечисти алишта.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон не можеше да се сети дека некогаш видел ходник чии ѕидови не се измаслени од допирот со човечки тела.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но, зарем не ме учеа и дека личноста е како езерската вода, која штом ќе се заграби, се разбива на многу капки, на мноштво води, од кои секоја самостојно истечува, заминува од допирот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ноќе не можев да ја продолжам потрагата, се плашев од допирот на студените сенки, се плашев, а знаев дека токму таму се криеш.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Кожата ѝ беше влажна, но од неа избиваше топлина што го надополнуваше чувството од допирот на облината.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Рибарот Дејко спас побара во бегање: го натовари семејството во чун и избега во езерото; натовари и храна колку што можеше да собере чунот и живееше сред езерото, далеку од селото, далеку од допирите на луѓето и болеста.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Или, дека понекогаш кога плива грбно, сака да се смири и да замислува дека е паднат лист, воден од морскиот ветар.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Го лижна леденото ванилино топче и во таа една или две секунди нејзиното свилено здолниште затрепери од допирот на незабележливото здивче ветер.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Врбите пожолтеа и се исушија, стеблата паѓаа и од допир на прст.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Од допирот со јагненцето, од чувството што ја зафати додека тоа го празнеше нејзиното набрекнато виме, што веројатно неисцицано ѝ причинуваше болка, овцата се скроти, а по малку, иако претпазливо, си дозволи да го лизне по опавчето туѓото јагне што го смукаше нејзиното млеко.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Од допирот со меката козина доживуваше нешто непознато и необично пријатно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мртви, ги слушате ли моите воздишки и дали вашите соништа биле исти како моите?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Душата е жолта и црвена, мислеле загледани во играта на пламенот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
1 Го оставивте пуст патот на нејзината тага избегавте од допирот на студените прсти па сепак навраќавте верувајќи дека ја нема за да го чувате трагот што останал можеби по неа.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Од допирот на седефот и од самиот поглед на него му се тресеа забите и морници му минуваа по кожата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И таа можност започна да вее од секој предмет што ќе го слушне, види, рече или помисли.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Затреперил од допирот и си го поткаснал јазикот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)