А дома куќата урнисана, како гроб зинале ѕидовите, Бојана овенала како цвеќе попарено од слана.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Всушност, тоа беше ноќното студенило, влажниот воздух што во ѕвездената тишина се кондензирал во премаз од слана врз цвеќињата и овошките.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)