Застанаа. Слегоа од џипот. - Се чини дека во селото нема жива душа... - рече новинарот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Конзервативец е човек кој пропагира семејни и конзервативни вредности, а во меѓувреме дели тендери, брка швалерки, плаќа абортуси и нема ниедно дете, а од религиозност практикува само крст кој му стои закачен на ретровизорот од џипот.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Двајцата од џипот ме фатија за раменици и ме свлечкаа во една импровизирана соба, во аголот на хангарот, направена од лесонит, без прозорци.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Подоцна се дознало дека сенката што набрзина, скришум, крај високата авлија го минувала патот од џипот до портата на ателјето, била монахиња која смртно била заљубена во сликарот.“
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Шумарот почна да вади од џипот некакви сандаци, вреќи, торби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Старецот гледаше во предметите што испаѓаа од џипот, зачуден, ставен пред прашање: што значат тие работи, зошто служат, па рече: - А, дојдоа, велиш?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во едниот од џиповите ме зедоа и мене.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А ти, ти кој знае каде скиташе. - Се расправав со оние од џипот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Никој ништо не зборуваше, по запирањето на моторите од џиповите, се спушти дебела тишина.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)