Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Дај уште по едно кафе за сиктер, па да си одиме. –рече Марија.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Јас; Јас – доброволците се јавуваа еден по еден и преоѓаа на другата страна.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога стигнала забраната, прво тоа било земено на нишан. Седумнаесет кози! Идела комисијата и секој ден уништувала по една коза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На Бадник, празникот кој им значеше живот на моите домашни, бидејќи редовно се колеше по едно живинче, оваа година на мојата трпеза се најде едно младо, невино, штотуку од цицка оттргнато јагненеце, сирото толку се беше смалило од печењето што целото така расчекорено со сите четири, го собра во тавата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Една вечер, доцна, се враќав со метрото од кај „Монпарнас“, каде што тоа е најмеханизирано, зашто за да се префрлиш од еден до друг правец минуваш низ лавиринти некогаш и по еден километар со ескалатори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Додека траела операцијата, пред да го направи решавачкиот зафат, му рекол на болниот дека само по една минута ќе престанат да му се тресат рацете. И така станало.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Алфабетот станува космички систем од шифри“. (Менендез Пелајо) Тука постоеле и одредени техники, на пример нам познатите палиндроми, повратниците или раковските стихови, потоа kaimat (зборовите се пишуваат еден под друг, при што секој пат се испушта по една буква), па аналогии.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На големиот одмор Љупчо ми даде 50 динари и ме прати до самопослуга да му купам дваесет чоколади - животинско царство.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Обајцата имавме среќа: со малку лошо сме се извлекле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа го сторив трчаница. Ме чекаа зад училишната зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ајде, по една малина! Јас честам, а потоа сите кај мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А постојано нѐ учат - и дома, и на училиште - камен по животинче да не фрламе, на пеперутките крилјата да не им ги кинеме, мравка да не згазнеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Љупчо отвораше една по една чоколада, внимателно ги собираше сликичките и ни даде по четири чоколатца.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми шепоти: доаѓам од кај морето а Хелен уште чека на брегот шета во залезот и копнее: на секоја самогласка од песната што ја пее светка по една ѕвезда а на нејзината коса еден славеј чека да изгрее месечината. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Радоста беше неопишана кога после два три месеци навистина удрија на ќунците од ѓеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Капата, бре пес! — го искара Крсте детето и ова го симна од главата својот извалкан фес и го прибра барутот и сачмите, а откако се истави од Шаќира, си ја нарами кремењарката, фати горе Жиовскиот дол, та си отиде дома, мислејќи во себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓузепе и другарите се поклонија длабоко на последната Челебијева насмевка, и кога тој се изгуби од балконот, тие тргнаа надолу до пред крчмата и си нарачаа по една ока црно тиквешко вино, за да не ги отпразнуваат своите балони.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се нагрвалија околу вреќите. Шаќир почна да тура секому по еден грст црн прав и по една рака куршуми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потоа, баба Севда се изгуби... Ја најдоа дури по една недела. Таму, на ледината, под дивјачката.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Душемето одамна веќе беше скапано и повеќето распаднато и со неколку пармаци останати од оградата на чардачето што сега беа виснати држејќи се само на по една шајка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Море што се пречкате тука, дајте ја ваму јас ќе ја пресечам. (Ја грабнува погачата, сече и фрла пред секого по едно парче, а останатото ѝ го дава на Ката).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ајде, напите се вие мажи уште по една, тааа... ние овде не можеме да ги ујдисаме работите.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На детето му дозволувала само по една играчка за роденден и за Божик.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еден ден во дворот на прифатилиштето влезе камион и од него растоварија цел куп воени блузи. На сите ни поделија по една.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На секое дете за цел ден ни делеа по едно ‘ржано пешниче леб, големо како две тупаници, по една лажица шеќер, а во големиот казан, за ручек, скоро секој ден вареа надолж посечени компири зачинети со брашно и многу црвен благ пипер.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ама изгледа не се чуваа и некои дури по една недела ни се враќаа уште повеќе осакатени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За секое од нив би можело да се напише по една цела книга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Друго не знаеја, оти во последно време мрежата на селски поткажувачи се распадна – некој ги пробил базите на податоци во Министерството, им кажаа, и се слушаше дека почнале да ги ликвидираат, еден по еден.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А некои и смениле страна, им се придружиле.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ќе ви кажам: тие што дошле со по едно воле, дошле попусто. Не ќе можат да го однесат товарот ни до најблисконо село, ни до Древено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По еден или два часа зад полноќ, кога веќе ни месечината го немала она нужно значење на таинственост, далеку и со острината на рабовите забуцана во неподвижен облак како парче на посребрена лопата во сива и лилава земја над самата земја, ридовите се згуснале, биле исплашено и гровнато кртило на непознати животни, речиси повеќе правоаголници, триаголници и искинати елипси на светлост и сенки отколку скаменети крмници со џиновски стави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во илјада осумстотини триесет и петтата година, со раѓањето на еден од римските папи Пио (X), (по пет години откако францускиот венеролог Рикор докажал дека луесот и гонорејата се две различни болести), на ватиканската ризница ѝ се бројат или ќе ѝ се избројат околу дваесет илјади дукати како данок од проституцијата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Оставете го добитокот и одете си, инаку еден по еден ќе ве исклукам со туфеков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И стражарите, иако со раце врз пушките, спиеле со зјапнати усти, тешко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку сте со ѕевгар, колку со по едно воле? Пресметувале ожежени со сурова вистина, грешеле, по трето недоразбирање пребројувале: биле единаесет со ѕевгари и осумнаесет со по едно воле. Се сложиле во сметката и молкнале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го виде Никодина како во двете раце држи по еден грклан ликувајќи како бесна ѕверка со исколачени очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Џелатот нема да го изненади, тој го очекуваше сега, по една минута, по две минути.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сите негови маки и незгоди се сведуваа на тоа: со влегувањето во занданата, тукашните го потсетиле на обичајот - да ги почести со по едно кафе за добредојде во „фамилијата“. Пази боже од ваква фамилија!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Едип слегува во градот, се бави таму со рибарите крај морето и, скриено во пазувата, секој пат донесува по една ортома.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

По еден час, госпоѓата со дванаесет обетки само на едното уво и прстени на сите прсти, па дури и на палецот од ногата, се претстави како цариничка на границата со Бугарија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На прв ден Божиќ пред да отидеа в црква и пред да се омрсеа, секој од домаќинството добиваше по едно врапче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кулите, и ден-денешен го имаат тогашниот изглед: надвор немаат балкони и покриени се со старовремски ќерамиди; внатре, пак, на најгорниот кат, имаат една единствена одаја со четири, на секоја страна по еден, големи шимшир прозорци и камени поѕидоци - миндерлаци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа беше некој вид принесување жртва во слава на Христовото рождество.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога наврши Милица двајсет години, со одобрување добиено од татка ѝ Ѓорета од затвор, се посврши за некое момче од Прилеп, а само по еден месец по свршувачката, умре, одненадеж.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Коа видел царот, на чудо станал како да ѝ натокмит момчето пак зајаците.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На тоа згора, го послушал царот момчето и напраил три чардаци на едно широко место, та повикал сио град, мало - големо, да гледаат сите коа ќе му 'и дават трите вреќи со лаги момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Царицата и самиот цар се сториле тебдил и еден по други беа ошле кај момчето, та беа му купиле по еден зајак за како од како да му ѝ скусат зајаците, арно ама момчето било итро како некој ѓаол, тики ѝ сетило и царот и царицата, та му зело пари многу и му удрило по еден муур на буто.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Само по една педа или по еден чепорок на ден го поттурнуваат, го помрднуваат, нагоре, кон Пелистер.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денот фати суснежен дожд и ни дадоа долги гаќи, нови чорапи и по две цигари. Јас оти не пијам тутун, цигарите им ги дадов на Витомир и на Гошета Љубин. По една на секој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На секој три села по една џандармериска станица. Се прават, ги правиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од тоа гледање ни останува по една сенка во очите...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И по тој случај не слика Милисав Поповиќ и на сите по една слика ни даде. За спомен на местото Лисичин Камен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин дојдоа само десетина души, вели Николе Валавичарот и почнаа да бараат ракија, и ние им донесовме ракија и, заколете десет кокошки, велат, за секој по една, си ја редат, и ајде и кокошките им донесовме, им ги натокмивме на трпезите црквински и тие јадат, гнетат, а ние стоиме на страна и гледаме, и среде јадењето некаде под црквата квикна прасе, а, овие ќе колат и прасе, вели старшијата, прасето нека го за вечера, вели,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На секои три села по една џандармериска станица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По еден час беше сервирана вечера што се состоеше од мешана салата, студено телешко, паштета, слаткарски пирошки и шампањско.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Изгледа, чиновниците веќе од поодамна се имале собрано и веќе испиле по една чаша чај.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Секоја изутрина чиниш изедува по едно дете.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Испитувањето траеше деноноќно, - еден по еден нѐ повикуваа во управителовата канцеларија.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Всушност, сите можни начини за комуницирање со неа му паднаа на ум во првите пет минути по прочитувањето на белешката; но сега, кога имаше време да размислува, тој ги разгледа еден по еден, како да поставува редица инструменти на маса.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во собата имаше четири телекрани, по еден на секој ѕид.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Па го покани со дебелата рака: - Седни на миндеров, да испиеме по еден чибук.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Методија праша што треба да помогне натаму, но Симон му одговори дека не треба ништо, дека е добро што свршиле работа и го извади пријателот од влезот надвор и таму отпростум испија двајцата по една ракија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бидејќи целото село беше заинтересирано за оваа работа, овој пазар речиси од секоја куќа имаше по еден или двајца луѓе кои тераа на пазар по еден, два, па и повеќе добитоци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Патема собраа со себе што најдоа: луѓе, стока, и за инает ги запалија сите посеви кои веќе чекаа срп и им нанесоа големи штети на селаните. – Море кој ги гледа штетите кога останаа главите – се тешеа селаните и еден по еден се прибираа по селата за да почнат нов живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сакам песна, свирка и оро. Свири, пеј и играј, убавино, весели се дури си под заштита на прилепскиот кадија – им залепи по една целувка на двете жени што ги држеше на колената.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

По еден глужд израсна на секој век место срам што те нема.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Само по еден орев да јадеше на ден, пак не е многу!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Батанџиите, двете куќи, оставија по една невеста дома да го дворат спаијата и неговата дружина.