Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Морав да бегам. Бегав низ ливадата, а тие сѐ повеќе и засилено врескаа и трчаа по мене.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Влатко се стрча по мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лежев сосем неподвижен, небаре мртов и самиот си се сожалував.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Зошто сум низок? Тато е висок. И мама е висока. А јас?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На фискултура претпоследен се редам. По мене е само Дракче.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Си трчаше по мене, грозницата на лудилото... ме бркаше дваесет и две години. Тоа е гиздаво.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Кажи му, тој нека го стори тоа, мајстор е по мене.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

По мене се јави Бодле. Крмакот, како што го викаме на прекар. Бодле Крмакот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Барем да знаев дека доаѓа по мене, туку седев така, потамина, да не наиде тој, да не дојде да се појави од некаде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Каде е жената што беше со него?“, и јас видов дека доаѓаат по мене, и сосема спокојно ги затворив очите, и потонав во некаков блажен мрак. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и мравата. Така и човекот. Така и јас, човекот-мрава, со цел лукава, ниска, недостојна што бев; јас, мрава што ви го преподавам ова сочинение Вам, кои доаѓате на лицето на земјата по мене и застанувате пред лицето на Господа, како јас што стоев и не достојав, оти Он ме изгони од пред лицето Негово.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тука Фисот не можеше веќе да се воздржи и фрли со тешкиот часовник од масата по мене; часовникот удри една педа од мојата глава, во ѕидот и направи пристојна дупка; рече: „Ти признаваш сѐ?!“ Јас реков: „Да“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А таа, сосема опиена, развеселена, фрли по мене со тетратката и повеќе формално, за одбрана на некаква апстрактна чест (ме загрижи тоа кај Луција: поимот на апстрактната чест), рече: „Свињо безобразна“, и се стрча по мене, а јас бегав; во таа наша игра веќе немаше ништо сериозно, ништо од пред малку, оти кружокот беше завршен, а чудото почнато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Фантома, ме виде ли, а? Улава е по мене.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Го влечам а тој се грчи божем со секира ќе замавнам на него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога влегував во шумава го забележав најмалиот од вашата тајфа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не сум ја терал да оди по мене, сакал да се одбрани. - Таа самата...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го измислив ли пред тоа, разговарав ли со својата треска што пак со брзи отчукувања почна да ме морничави под плешки?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Затоа ли вчера кришум одеше по мене?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакаше да избега, џенем да фати, ама го зграпчив за рака и го повлеков. Потоа се покори и шмрк-шмрк... шмрк-шмрк, по мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во карпине е тој пес, ја кренал дуријата Онисифор Проказник. - По мене, браќа ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одеше по мене. - Одел, сега го нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А ти прости. Мал си да разбереш што се случува со нас несреќните. - Мал бев. Сега сѐ знам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЛАДИЧОТ: По мене дојдоа во два часот попладне.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И кажи веднаш нека доаѓа по мене. (Излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми помага само со сенката. Оти сенката иди со мене, по мене. Не ме остава да бидам сосема сам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зедовме секири, казми, дикли и му влеговме на дрезгите. Со ред: јас сечи напред, Мирче раскопачувај по мене, а Велика влечкај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Капинка ми се држи за скутината. Фатила, вака, еден крај од скутината и иди по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ме фати некоја жал да го оставам. Мислам дека некое насолзено око гледа по мене, вели, и чинам ај, пак врати се.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го носам бутот, а, по мене, улишта муви се загнале и ме облетуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, дури во гумното од Мисајлета Ковачон ми текна да се свртам назад. Еда да не иди уште по мене, да ме бара.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе, да не се премислија да се вратат пак по мене, си мислам, и полипнувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кравата само се обѕрнува по телето и иди по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Помислувам дека сите мртовци викаат и идат по мене: ми бараат вода, помош.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Витомир се чуди, гледа по мене и се чуди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одвај се одбранив за да не збирам муви по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ми зборувала нешто дури трчала по мене, ама јас ни гледам ни слушам... запалиле оган и почнале да фрлаат куршуми.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само големите рани не се гледаат и не се догледуваат. Си знам јас по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да страдам со вас и пак да сум без вас, си мислам, Господе, што ти прегрешив толку многу, си мислам, кому му сторив толку лошо, та сето лошо да се загне по мене, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури в село, еда, се обѕрнав да не иди уште по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Им се свртувам на луѓето што трчаат по мене. Им запрашувам и ним зад петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Напред! Не е значи празно. И по мене идат војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Четворица сме: јас и тие: јас од тукутака ќе се расплачам, ќе се размрсулавам, тие по мене, ќе молчам јас, ќе молчат тие, јас тргни кон некаде – тие по мене, ја расипуваат играта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Велам нешто свртен со грб кон очите, го отплетувам коланот со реденици, задоволен сум: ја враќам во шошката да стои тука и да се заканува кон црното и сеништата што надлетуваат над куќата небаре утки и други пилиња со зол глас се.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Не е духовито - велам. - Затоа и дојдов кај вас. Имено, епицентарот се довлечка по мене.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез во кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарените вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Земјата по мене видливо се движи и сета испресечена со маглени реки и светлосни риги.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Партизанот што одеше по мене нешто рече и одеднаш се најде пред мене, па сувата трева веднаш се обои со крв.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Удри, златен свети Ѓорѓија по оваа ламја, не по мене”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бројот на луѓето пак се смали. Оние од придружбата во едниот џип, сосе џипот вилус, си заминаа назад во градот, а другите тројца, го оставија оној друг џип лада кај куќата и тргнаа по мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И дури стариот да се заврти и да ѝ даде ишарет да не кажува, оваа наеднаш се испушти и му рече на војникот: – Море, пусто да остане и чешмичето, ами ако е за него, елате по мене, јас ќе ви го кажам, не дека е далеку!!! – и тргна напред преку дворот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе ѝ викна: „Нешко, Нешеее", и веднаш ќе и заврте тие вилџаните по мене и ќе се оклешче, како стара баба без заби.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од каде доаѓа, не знам, Знам оти по мене доаѓа, Знам оти во мене пропаѓа Со капките, стапките Ангелски, може Господови, Небесни плодови, тркалезни Мазни, немирни, проѕирни Сочни плодови. Господови.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Ме убиваа како мирисот на твојата болница. Лазеа по мене како инсекти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Значи, по мене стрелаат - рече Трајче и уште посилно се прилепи во браздата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Клука како по мене да клука додека брезата се рони пред занемените дрвја.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Јас е јазик јаз'к да ми е ако не кажам што гледам што слушам ако не кажам што правам што направиле од мене што насетувам што насетиле и без мене и по мене за да има сеќавање јазикот ако не кажам кој се огрешил во име на народот, во име на Бога со предумисла со завист од зловолја во злодоба кој понижувал, истребувал, казнувал жива сода прскал со жив збор во очите на бедните и блудните крстените и недоречените слобода кој презирал не давал одземал кој се повлекувал предоцна и без крепост кој се тешел, кој се правдал ако зло правел - зло не кажал јавно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Го рече ова и се свлече на подот во Соколаната како испразнета вреќа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Како? - Еве вака: трнете по мене...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тогаш обично ги затворав очите, се преправав дека спијам и мижев сѐ додека навистина не заспијам или додека не исчезне силуетата на лошиот човек дојден по мене.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Но, Александар зеде едно пенкало од масата и нели го фрли по мене, а потоа ми го заврти грбот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

СУЛТАНА: Родила мајка јунаци, да не се празни сокаци ЕЛЕНА: (На Михајло) Дојде по мене?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ех, мајче... стегни душја, додржи... Кураж. Уште малку и ќе го снема сонцето што така нѐ пече, ќе се смрачи, а тогаш ноќта ќе биде мирна... Ајде, оди по мене...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зашто тој агентот в нозе по мене иде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Заповедта гласеше „Напред! По мене...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе прецапа, ќе види колку е длабоко и пак ќе се врати. По мене.