по (предл.) - мајка (имн.)

А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иван Точко потекнува од старите охридски фамилии: Точковци, по татко му, и Бојаџиевци, по мајка му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Роден е на 9 јануари 1914 год., во Охрид како дванаесетто и последно дете на своите родители Климе и Аспасија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во право сте, мој Камилски. Гијом Аполинер, по мајка Полјак, а по татко Италијанец, но по поетскиот израз Французин, во најизворната француска традиција, од Вијон до Рембо и Бодлер, можеби најдобро во тогашна авангардна Европа ќе му се восхитува на својот европски Транк Спироберг и Пирус Бардули и балкански пријател Фаик Коница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бонети задоен по мајка си со источните религии, рече: - Јас верувам во огнот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во моментот јас од родословното стебло, знаев по нешто сѐ до предокот Никола Поцо, дека се работело за моќно и старо стебло, но со целосна сигурност можев да зборувам само за последните колена, дека, на пример, дедо ми по татко се викал Стефан, а по мајка Славко и дека татко му на Стефан, мојот прадедо, се викал Митре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дедо ми пак по мајка (мајка ми беше од Севојно, сега не постои, го покрија водите на вештачкото езеро кое се вика според селото - Севојнско Езеро), го паметам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Среќавам еден човек, по татко Албанец, по мајка Турчин. Се дружам со него поинтензивно, две недели.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас потскокнувам по татка и по мајка, а умот ми е дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гајта клоца, рика и вика по мајка си.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земе стапчето и го грабнал штркот преку половина со обете раце и свикал по мајка си: „Мајко, мајко го фатив штркот.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време, некако со тивката побуна на селаните од намуртеното Кукулино и од Побожјане, Кучковица, Мирковци и трите осамени куќи над Јанакан, некој доселеник од Измир, Селџик-бег, по татко Турчин, по мајка Ерменец, осиромашен куц поет, запишувач и опишувач на обичаи и познавач на народи и балкански јазици, застанал на страната на ограбуваните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекајќи брашно, и самите лути или замислени, и самите врзани за испуканата земја на недарежливите ниви, понекогаш дочекувале пребој. Не за добитокот. За себе, за софрата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи не може да се најде никакво соодветно оправдание, ќе мора да си го изнудиш сосила.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потребно е насилство. Удри по мајка ти. Удри по ќерка ти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто толкаво количество претерана и празна емоција бара оправдување, а нема рационално објаснување што може да ги оправда нејзините хиперболични крајности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тетин Борис, инаку девер на Буровица, го посвојува нејзиниот последен син кој бргу заминал по мајка си под неразјаснети околности и така Борис Кочов станува сопственик и на тој имот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сакав да викнам по мајка ми да ми помогне, ама пак не можев да земам здив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го слушам во дворот викањето по мајка ми остро и налутено: идиоти, не ѝ даваат спокојно ни облеката да ја прибере, што ќе ни треба таму.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Печатот час поскоро објасни дека тоа е затоа што Борхесовата мајка била католик, додека баба му по мајка била протестант.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што печатот не го објасни, меѓутоа, е дека Борхес во текот на целиот живот беше убеден агностик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)