ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„По ѓаволите, Мартин, престани да пуваш!“

Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.

Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.

Кога сите шумови се стишаа, срипав од постелата и брзаница ги извршив сите утрински задолженија. По ѓаволите!

- Немој да се тепаш! - тоа секогаш особено го потцртуваат.

„Не ми е јасно како ли по ѓаволите можев да го промашам“. „Бидејќи е брз, многу брз“.

Си! ... си! ... Уште малку... Ми! ми! ... Ре! Сѐ може да се среди! ... Па „arpeggio“ на лево! ... Па десната која се орасположува... Си диез! ... По ѓаволите!

Сѐ отиде по ѓаволите преку ноќ. Ѓаволот знае да заебе ситуација.

Ќе ви ги напишам вашите „останати“ и одете по ѓаволите! - службеничката уште еднаш ѝ се обрати на целата опашка и јас ја добив неопходната легитимација, која потврдува дека од сега па натаму јас сум граѓанка на Хрватска.

Не треба да заборавиме дека двигателот на дејството на Мајсторот и Маргарита на Булгаков е анегдотскиот заплет, то ест автоматското, магиско извршување на желбата или наредбата (сеедно) да се „оди по ѓаволите“, поради што се менува временско-просторниот континуум.

Обајцата, пошле секој на своја страна, едниот Онисифор да копа јама, сам, со циганска дурија, другиот да собира гранки.

На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.

ИВАН: Престани. Станува збор за човек, по ѓаволите. Што ти дава право да зборуваш така...

ФЕЗЛИЕВ: (Луто.) По ѓаволите, ќе го постават човека за челник на Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.

Инаку би ве исекол сите до еден. Кој ти дозволил, по ѓаволите, да ги правиш тие идиотштини, да ме разоружуваш.

Згора на тоа би можел да печати и провинциско издание. Сосем сте без дух. (Пауза.) (Пауза.) Одете по ѓаволите обајцата.

По малку, олеснето.) Излезе, Истрча. (Се врти.) Туку, каде го испратив јас, по ѓаволите.

ЛУКОВ: (Оди до прозорецот и гледа на улица.) По ѓаволите, што се враќа овој?

По ѓаволите, па овде навистина останале само капки. Како си можел така бездушно да го отпразниш?

ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.

Што треба да значи, по ѓаволите, оваа идиотштина?

- Каде тоа одиме, по ѓаволите? - прашав јас со непосредност, што секогаш ме красеше. - Треба да учиш, - ми одговори татко ми. 162 okno.mk

Овде сите прават исто, по ѓаволите, ко некоја бесмислена детска игра!

- По ѓаволите! Има свилен да ми бидеш!

Една фасада да офарбаме, еден мост (клучен симбол на сиот, каков и да е, овдешен идентитет) да поправиме, 50 километри пруга да изградиме, да направиме улица, било што по ѓаволите! - не сме способни затоа што сме бедни и ситни малограѓани и профитери, без визија и концепт.

Во сегашниот случај, тој, освен другото, ми натна мене и себеси на главата по една шапка и ние излеговме на улица.

- Значи, и мене ќе ми наредите? - Ќе наредам, ако затреба! - извика татко ми и тропна со раката по масата.

Понекогаш, многу ретко, можеше да им рече: Одете по ѓаволите.

Сѐ ќе отиде по ѓаволите, заедно со вашиот мир. Уште малку, само уште некој час...

По ѓаволите! Денес самата фаталност решила да му се исмее жестоко и подмолно.

Чувствува - еве, сега ќе се урне земјата врз него и сѐ ќе појде по ѓаволите.

Сета негова трезвеност, неповерлива и строга, отстапуваше, и како да не стануваше оној Арсо: фанатичен, горд и залутан. По ѓаволите нека оди сега оној Арсо!

- Спасен си, момче! - Каков спас... По ѓаволите сите вие!

По ѓаволите, момче! А зошто се кучињата на овој свет?

„Се разбира! Нека оди по ѓаволите, добредојден е.“

А мене не ми е смешно. Стојам и ги бројам парите.

– Како бре, – велам – гризнато, по ѓаволите! Тоа се вашите смешни фантазии.

Се сеќавате ли на приказната за Абернети?“ „Не; нека оди по ѓаволите тој Абернети!“

Жената се налути. – А кој сте вие, по ѓаволите? Сатурн ја спушти слушалката.

Никој не знаеше што да му каже, но секое јавување ја зголемуваше неговата беда, зашто неговото љубоморно дивеење веќе стана познато меѓу непоправливите ноќни птици од Мартима, па почнаа да му одговараат со секакви досетки што го наведуваа на страдање.

Мислам на тоа како светот оди по ѓаволите, мирно се лизга во белиот пекол на рамнодушноста.

Под црногорицата луѓето се раѓаат тврдоглави и умираат такви, И не им останува друго туку или да научат да живеат заедно, во пријателство, или пред време, пред тоа да го стори природата според свои тајни закони, да отидат по ѓаволите, не еден по еден според предвиден ред туку сите наеднаш, Со еден крик од кој ќе се уриваат карпи, ќе пукаат глечери и ќе се отвораат зараснати вулкански рани.

Нервозно трепнав. Кој, по ѓаволите, беше мојот „голем“ талент?

Намерата (искажана со невидена мирнотија) е да го реши својот сексуален проблем така што ќе престане да му се згадува сексот со девојките, затоа што со истиот испробан метод престанува да му се гади од татка си, откако ќе појде на чешмата и добро си ги измие рацете... (Што, по ѓаволите?!..)

Што, по ѓаволите?!.. Грандиозниот залет заврши повеќе од неуспешно.

По ѓаволите! Печката изгаснала, а водата се оладила“.

„Што е тоа, по ѓаволите, пинта?“ рече барменот, наведнувајќи се напред, потпрен со врвовите на прстите врз шанкот.

Како ги собра со момците, така отидоа по ѓаволите.

Тоа знае дека треба да оди по ѓаволите

Едноставно ќе ги спакува своите работи, можеби дури ни тоа, по ѓаволите со тоа, можеби само ќе се облече во облека за излегување, ќе ги закопча копчињата затвори дрикерите повлече патентите и ќе ги остави клучевите во кутијата за експрес чекирање, тоа е за нив, всушност, господинот и госпоѓата Платено Однапред, или дури ни тоа, ќе го уфрли клучот во кое било патемно поштенско сандаче, повратната поштарина е загарантирана, по ѓаволите со тоа, време е да се тргне.

Твојот пат е твојата светост.  Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните  сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот...  Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја.  Не скршнувај од својот Дом народе мој!

Беа по ѓаволите сега... од другата страна... во Канада... и други во Австралија... со сите едра дигнати... Собираа китови...

Нема да одам јас, никогаш да го видам сето тоа...

- Море, по ѓаволите да одите! - му се истопори баба на попот - со тие ваши погани именишча.