по (предл.) - планински (прид.)

И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот- ѕвер бил поитар од животните. Еднаш, ноќе, влечен од алчност, зад гробиштата на селото тој убил свое чукаре и веднаш ја нурнал муцката во пресните дробови на добичето, на тој црн ангел за утрешни ораници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По планинскиот друм, низ реткиот студенкав дожд, исфрлувајќи во воздухот големи облаци пареа, бревташе еден стар Форд.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
VII Игуменот на манастирот уште од рано утро нестрпливо се врткаше пред дворната порта и гледаше кон патот што се спушташе по планинската падина кон Манастирското Поле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)