под (предл.) - таа (зам.)

Знаеш - тој. Самиот призна. И да сакаше, не ќе го спасеше од јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто го велам тоа? Да ѕирнеме низ меѓичката (!?), уважувајќи го ефектот на ретроспективна дисторзија: „ти си ми како дел од телото, како раката”, зборуваше таа исчезната хероина во набабрените - можеби би згрешиле ако кажеме: облаци; мевови („вреќи на зборови”, како што би рекле одредени африкански врачеви*) под таа оцртана површина.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но запомнив дека токму под таа карпа тој цар на тоа силно, сјајно царство земно, поразил некој друг цар и потем заповедал на карпата да се вреже натпис што вечно ќе говори за неговата слава на овој свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уште само неговото големо прашање останува да живее под таа покривка и не се бори за доказ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еден безумен долгоушко, кому што храната не мораше да му биде крвава, кој можеше да се засити и со неколку избрстени стебленки, сам, под таа месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Под таа синтагма ја подразбирам состојбата за која зборував на почетокот на овој оглед, а тоа е доживувањето на стварноста како вистинитост не спрема она што се опишува туку спрема значењата кои се сугерираат во описот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Јас ви го донесов под таа јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)