Да згасне како Петрониј под звуците на цитра и пеењето на робинката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Под звуците на неговата волшебна виолина тонат во сладок дремеж бубачките, пеперутките, шареноглавите цветчиња и сиот мирен полски свет.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Посмртните останки на Фаик Коница, пет години по смртта, се погребани во бостонските гробишта под звуците на музиката на Вагнер и незаборавната реч на Фан Ноли.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)