Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Пред нас е подножјето на ридот на кој се извишува тврдината Кале во чија утроба исчезнале козите од романот Времето на козите на Луан Старова.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Откако ќе се минеше дрвениот убавец, пред нас се покажуваше вистински бел дворец, на врвовите од предниот истурен дел, небаре бранет од редица статуи – каријатиди со човечка става, а крај нив камени маски со семожни изрази.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Продавачот почна да отвара конзерви „месни доручак“ и да става пиво пред нас. Едно по едно, едно по друго, се развеселивме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред нас се исправа Лаптокарија. Беше пладне кога навлеговме во овој приморски град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Реката на автомобили која се движи кон морските магистрали и натаму тече, во најмала рака како пред нас да е летото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа борба останува пред нас.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ние сакаме храната да биде сервирана елегантно пред нас.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Во длабоката шума се пробивавме распластувајќи го мракот пред нас.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Ја отвора и другата врата и застанува пред нас како да нѐ брои.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Занеми! - му свика Коле. Ние молчевме загледани во камењата пред нас, страшно стиснати.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ги имавме пред нас Марковите кули, извишени навистина како кули, додека под нив градот се тестеше во првиот мрак, палејќи ги мижуркавите светла како кандила на провев.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А вака беше, оти не беше инаку, од моја уста кажано, со моја рака пишано: откако се поклонивме ние пред Филозофот и тој пред нас, логотетот рече: „Добредојде, Филозофе“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој некој што пред нас стигна беше – Лествичникот. Стоеше Лествичникот гордо, самовозљубено, десно од логотетот, а ние влеговме правливи, вошлосани, усмрдени од долгиот пат, од подвигот наш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И замисли си: од толку луѓе што пред нас живееле на Земјата, ние ја имаме таа среќа први да гледаме слики од Месечината, први да видиме камен од тоа далечно небеско тело.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пенливата трага што бродот ја оставаше зад себе,едноличната бучава на моторот помешана со многујазичниот метеж на разголените туристи и брзозборните дофрлувања на неколку мештанки облечени во темни носии, не поттикнуваше на жив, мрешкав дијалог, сѐ додека пред нас не се откри Л. вовлечен во островскиот залив,речиси од истата онаа панорама која ја прижелкуваме од нашите детски спомени.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пред нас скрснозе седнаа домаќинот и Исо, а домаќинката откако нѐ послужви со слатко и студена вода, во мали филџани го донесе кафето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Да влеземе дома – рече домаќинката и тргна пред нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пред нас високи згради и зад нив се извишуваат крановите на пристаништето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Повелете – покажа тој со рака и тргна пред нас. На врата нѐ пречека млад келнер.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеме да започнеме со насловите во весниците, со жалопојските во уводниците и во контакт- емисиите: дека нашиот едукативен систем се распаѓа; дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги читаат и разбираат зададените текстови; дека tag-line комуникациите, од некои наречени “bite speak”, ги уништи последните остатоци од дискурс во нашиот јавен и политички живот и од инстант- докторите и медиумските консултанти направи наши нови шамани; дека додека комуникациската империја се бореше за глобална хегемонија, издаваштвото падна под власта на „нултото салдо“, и дека ерата на „моќни трендови“ е пред нас; дека фондовите за уметност се кратат на сите страни, додека самата уметност изгледа преживува длабока криза на безначајност - и така натаму.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но, величајќи ја вербата наша не само пред нас туку и секаде каде што одиш – во Ерусалим, Антиохија, Кипар, Мала Азија, Ефес, ги привлече на нас злобните очи на нашите душмани!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Поскокавме подуени од студ и од премореност - некој се фаќа за секира, некој за кол, некој за глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ветрот ни ја оддува од клепки пајажината на сонот и избриша дел мрак пред нас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Впрочем, не се тркаламе само ние во овие грозни црнила што зјапнале пред нас наместо иднина. Сиот свет.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Веќе се стемнува. Лаѓа ноќта како црвотечина. Ги полни доловите пред нас до подбелениот венец од планината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нас трчаат и кучињата. Навалува и Чако, ја води суријата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите земни лиоти како да идат по нас: и гуштери и змии, убаво видов една змија како ја поткрена главата пред нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нас избришани траги, а зад нас и нашите траги се бришат. А кој знае дали оставаме трага.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нас скокаат жаби и водни змии во реката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само Чако гледа што правиме. Иди по нас, истрчува пред нас и нѐ гледа право в очи. Нам само очите ни се зголемуваат. 157

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А сега, ко посрано дете се мешколи пред нас, си мислам, - За држава треба цар, даскали, доктори, писари, вели војводата, а ти имаш само болви и болвосерки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нас оди Дуко Вендија и само пувка со цигарата...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пишпирик и Барбут- бег се стрчнаа кон него. Ѕверот се исплаши и избега.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во снегот пред нас се распрснуваа траги. Дека се волчи ни потврди далечно завивање.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И запирав, влегував, пребарував, во книжарницава за источни книги пред нас.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Чудните и неразбирливи знаци оставени од „староседелците“, како што ги нарековме лудите, што пред нас биле тука сместени (едно печеснаесет, сигурно последните, другите се разбегале веднаш по војната, се вратиле во нормалниот живот), - проклет да бидам, тие знаци раѓаа страв во коските.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сепак, секоја недела пред нас како Дамоклов меч висеше проблемот, од каде да се набават пари за печатење.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Секако, пред нас се наоѓаат тешки времиња.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„Ништо, миличок. Никаде не брзаме. Пред нас е цело попладне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ама кажи ми ти сега мене, кој ги сотре сите оние пред нас? Само Алах, Исус, или пизмата човечка?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Зборови знаци пред нас, еден преку друг се докажуваат. лица засолнати во времето демнат, тишината чека, чека на крстопатот од мечти, стои за да биде замолкната.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

И тогаш стравот се колне во мене и проколнува, стравот кој се беше изгубил во ехото на далгите кои испливуваа пред нас.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

2. ЧОВЕК АКО САМ НЕ СЕ БЕНДИСА, ЌЕ СЕ УБИЕ ВЕДНАШ - еј, нарциси, самољупци, да се обединиме е редно, задачата многуцветна се наложува и пред нас: сите свои бендисувања да ги здружиме во едно!...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

15. КОЊОТ УШТЕ НЕ ГО ЈАВНАЛ, НОЗЕТЕ ГИ МАВА - рита, клоца, се рогоши, истрчува пред нас!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Сетне, кога тргнавме, тој излезе пред нас, знаеше дека се поаѓа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Човекот од Стрелеско се мачеше да кочи со тракторот пред нас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Има ли тесна и дупка пресна со вазелин, да сјае, да блеска за топли браќа со намери задни убав и згоден депилиран задник Една желба имаме пред нас розе парада и топол колбас ануси два, поп да ги венча со бериќет вечен, да посвојат деца

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Повторно е пред нас таа игра позната а нова што не исполнува пак со дамнешни и незнајни возбуди.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Спорот се состоеше во тоа, дека ние петмината соработници тврдевме дека задачата не ни била воопшто пренесена бидејќи се загубила негде во плиткото сеќавање на одговорниот уредник, а тој ја критикуваше нашата неодговорност, дека како поединци смислено го уриваме неговиот авторитет и правиме такви прекршоци што ја компромитираат неговата способност и одговорност на раководител.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Всушност оваа постапка на Грофот ме потсети на случајот со нашиот одговорен уредник, кога тој истрча од канцеларијата пред нас а ние петмината соработници се стрчавме по него и го протрчавме речиси половина град, вклучувајќи во оваа натпреварувачка патека и добар дел од главната улица за да втасаме барем во исто време кај компетентното лице во Реонскиот комитет за да ги изнесеме причините за неизвршената задача.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го зеде чаршафот од фијоката, (веројатно таа го имаше здиплено и оставено таму), и го посла пред нас.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Поважна веројатно беше онаа наша заедничка помисла: која и каква може да биде високата цел што стои пред нас додека нѐ прогонуваат глутниците на смртта?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Тогаш, да погодувам: сонцето изгреало и нов ден е пред нас. Или, можеби, морето е сино. Тоа е, секако, најголемото од сите чуда.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- И јас, -реков.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пред нас стоеше сликата на Грамос и на Вичо што красноречиво ја опиша Високиот, слика многу поголема отколку што беа нашите мечти, а во ушите имавме одзвук на бомби, митралески и автоматски рафали.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со шепите направив инка, собрав воздух и викнав: - Мамооо!!! - повторував и гледав како трчаа жените, како се туркаа и викаа, ама во таа викотница, во таа бура име не се слушаше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Мамооо!!!! – викна момче од камионот што возеше пред нас.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Колку беше виновен татко ти што не ја трубеше оваа вистина на сет глас и во вистинско време?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колку такви тешки, непријатни злосторства ќе се затскријат негде, ги нема, ги нема, а потоа, наеднаш ќе се појават како од зад планина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледаш оти вистината мораше еднаш да пукне и да прошета пред нас, и тоа без насмевка на лицето!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Прислужникот го боцка со врвот од опинокот и му с`ска: „Мавни се!“ ја отвора и другата врата и застанува пред нас како да нѐ брои.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Знаеме што е пред нас и позади нас, минатото секогаш ја стигнува сегашноста, ќе се испреплетат, ќе се сплотат и ќе ја создадат иднината и ништо нема да сфатиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сите луѓе, како што беше случајот со Ескимите, стојат пред нас со подадени раце очекувајќи да им го врачиме благословот од волшебникот Желбоноско!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Само одвреме-навреме се веднеа и го прибираа сметот; лушпите од портокал беа сосем свежи и Томе не додржа: „Ех, некој неранимајко поминал непосредно пред нас!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Не пишува за што е ангажирана. (Го фрла весникот.) Знаеш ли ти, Симоне, дека ние во XX век живееме најдобро од сите милијарди луѓе што живееле пред нас.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Секој приод, секоја патека, секоја гола лединка, просто, сѐ што не е во наши раце, а го гледаме пред нас, да се минира.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Остануваше нем пред нас, неговите деца со неговото херојско време од младоста, за средбите со својот вујко Али Фети Окјар, за средбата со Мустафа Ќемал Ататурк.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.