Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ова е само уште еден пример за тоа дека судовите имаат надлежност, а во некоја рака и обврска – спроведувајќи го законот и колективните договори, да ги штитат работничките права – се разбира, само доколку пред нив се покрене спор (Nemo iudex sine actore – Нема судија без тужител!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој – кој и самиот има организирано работнички штрајкови – вели дека доколку во иднина повторно би се случило прекршување на работничко право, пак би го одбрал истиот пат како и тогаш. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се зададе пред нив распосланиот одред на партизани пред кои на средина имаше оган со голем лонец...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Дека го опоменуваа и неговите роднини и шамашот на нивниот каал, кој секој петок пред шабат и особено на Големите празници ги буди луѓето потсетувајќи ги на нивните духовни обврски за денот што е пред нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мама пред нив беше фер.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На другарите не им реков ништо што ми се случило синоќа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јован и Шаќир застанаа на сред ходничето замајани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами чаре? — изусти и Ѓуро. — Чаре, низ малото вратниче ако можете да излезите — ги опомена Цвета и летна пред нив да провери дали е слободна таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Колку просјаци има пред црквите кои молат за 10 денара кога пред нив се паркираат високобуџетни климатизирани џипови од најнова марка - му рече Метакот на свештеникот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пред нив тенџериња, чинии, шишиња со ракија, а сред кругот казан со варено овнешко месо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Белиот ангорски мачор дискретно се почеша од ногавицата на неговата нога и, седнувајќи на бутовите, се смести пред нив.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Апчо, Клапчо и Шљапчо веќе беа насадени на три барски столици, со гајба пиво пред нив, што рамномерно се празнеше.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Замолкнати гледаат пред себе. Вчудовиден сум од нивната нема и долга загледаност во просторот пред нив.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Подножјето на ридот е поделено на парцели и на многу од нив веќе е ставен камен – темелникот на идните хотели и пред нив разделена е и плажата сега обрасната со тревишта.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Генералот му се насмевна и откако се поздрави, без збор тргна пред нив.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За време на кино проекциите во салите масовно се грицкало семки и слични нешта, а лушпите ги плукале пред нозете или во тилот на оние што седеле пред нив, се разбира, ако за истите не располагале со податоци кои ги откриваат како активни членови на боксерски клуб со назив „Младост“ или на борачки со назив „Балканец“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А тие, колку и тој да се мачел, не ќе можеле да му ја одгатнат душата натопена со горчливост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оној со факелот в раце се наведнал, другите се изненадиле: во окото на добичето се отворала огнена пупка, лилава, потоа бакарнозелена; и смртта имала свој цвет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да се подмлади ли пред нив со раскажување за Негушкото востание од кое, и со негова заслуга, се тргнала од слатка дремка султанската земја во која везирите и пашите, не само Лобуд и Јанински туку и сите други што не ги знаеле, помодрувале?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од треварите, постариот, и некои двајца, калуѓерски долговратиот Лазар Аргиров и кашличавиот Осип Сечковски, веќе ја кршеле со секири колата на Дмитар-Пејко, кога пред нив како куп ѕвезди ќе блесне оган да нафрлаат врз зажареноста пресно месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ни сега тој не можеше да отстапи пред нив повеќе ниеден чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној скаменет грч на широката плоча на пилата како да се потсепна еден миг, наоѓајќи се себеси будна, а потем се отпушти надолу, а острите искричави запци загризаа во кревката црвеникава буковина на трупецот, што беше наместен пред нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му се чинеше, за сето време, дека ги слуша зад себе и оние тупи скокови, тие пуфтаа веднаш зад него, му беа в петици, бегаше пред нив, со последната душа во носот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Квечерината, со огорченост ја оставаат само одозгора изгребана, застаната како челичен оклоп пред нив.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога сум пред нив, забрзувам, а кога се враќам куцам побавно, чекам да задамни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден ред фати со нив, па истерај го пред нив, па друг ред фати, стасај ги и пак пред нив истерај го.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секоја цигара со ново чкорче ја палат. Огнот е пред нив, а не земаат жарче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ангеле се качи на магаре, ја забра кравата, а Чако пред нив зад нив, само поттрчнува, врти со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш ќе избегаш од нив и пак ќе дојдеш пред нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нив клечат нивните две дечиња, едното поголемо, другото помало, со капчиња од весници на главата како Богдана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како да нараснува лавина пред нив, очилата се замаглуваа. Се усвитуваа. Белината од нив скоро чадеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Но ако не ќе сака ниеден арабаџија да го купи?“ Тој, од својата висина, беше милозлив и мудар и ја сокриваше пред нив сувата горчина:

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сега ги претресуваа тие згоди со свои смешки и забелешки, додека гурелавите селски кученца се наттрчуваа пред нив и се грвалеа во правта.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој ќе биде вистински Турчин кога ќе порасне, извика Петре, тој ќе биде може вистинскиот ибн Бајко, а овој што го гледаат сега пред нив, хахаха, ќе биде тогаш само абу Бајко, така?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Мајко? Не - пред нив нема могила за да ја накитат со билјето низ коријата набрано.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Смирено го слушаа дедо Петре. И молчешкум тргнаа накај селото. Темна темница и пред нив и зад нив...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Трифун и Сотирчо малку се изненадени, запират пред нив и туку мласкат со устите без да пуштат глас, додека една од девојките, помалечката, не им се врекне Што не си одите кај татко ви и мајка ви? Или се загубивте?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Купена младина изигрува бунт кај чичко Сорос седнува в скут црвени буржуи полни со пара знамиња веат со Чегевара Масони демнат чип да ни стават ренген на улица на глава да прават болести нови наскоро следат на чело рогови нас да ни зденат „Божји“ главатари мерцедес возат пред нив сиромашни во црквите просат целата нација во духовен колапс Господе и правдата преживува пораз

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

А ние децата, и натаму во нашите соништа трагавме по можниот пристан на нашиот загубен чун, кога стариот капетан му се враќаше на вечното Езеро, трагавме по можноста да го пронајдеме патот на јагулите, да стасаме до Америка пред нив или по нив. Секој со својата среќа…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пред нив блесна електрична светлост.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Го гледаа белото блескаво езеро долу пред нив сѐ до малото езеро и мрачните албански планини, ги починуваа очите на зеленилото спрострено под нив, понекогаш ќе здогледаа срна како пасе мирно и одвреме-навреме уплашено ја крева главата да разгледа дали некој не ја демне, а живо задоволство беше кога ќе се појавеше дива коза, една или повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Пред нив е каменот што го остави на моиве гради, немам други дарови, само спомени тешки како олово.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ама, сега пред нив ми ти застанал човек со црвено лице и руса кадрава коса како од пламен, коса од која излегува густа, густа пара.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

ПИЈАНИОТ: (гледа ракија пред нив. Спокојно се подсмева) О-хо ... ракија ...

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Далеку назад останаа нивите и оризиштата а пред нив се спружи темно–зелено поле, како бескрајна нива, прошарена тек–тук со понекоја ретка врба.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Одеднаш пред нив излезе раскрсница.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.