Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Запираше пред вратите на скривалиштата. Низ пропустите на металните врати гледаше во очите на темнината, во очите на илјадници кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Стигнале и Османлиите. Се утврдиле во нашиов град, тука да векуваат, а продолжиле кон Европа, ги запреле пред вратите на Виена.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пред вратата, вооружени, стоеја двајца заптии56) и тројца финансиски агенти- колџии.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога селанецот се доближи до стражата, еден од заптиите извика: - Стој, бре ѓаур! Дај да видам што носиш во кошницата!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Така, свиркајќи со устата, патникот стаса пред вратата на градот Солун.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Рече, дека тука некогаш била првата фабрика за обработување на дијаманти, а огледалата намерно биле поставени, за да можат преку нив да го следат движењето на непожелните „гости“ пред вратата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И затоа овој дел е претворен во огромно летувалиште и не се знае каде едно свршува а каде другото продолжува, сѐ таму до Румолифенари, пред вратите на Црно Море.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

2. Средата поручек Боцевата берберница е живната. Пред вратата ја опчекориле клупата и играат шах слепиот Саве и син му на Боцета, Миланче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А манукот отишол одовде кај Роса. Блуел таму пред врата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пред вратата, на излегување, Васе се врати и на креветот ѝ остави неколку праски што му останале заборавени во чантата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се качував скала по скала. Посакував да не сретнам никој од возрасните.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„По врнежот нема каде да се оди.“ Се сложија.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Меѓутоа, пред вратата на вториот кат - како да ме чекаше - стоеше дедо Коле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури откако влегов во зградата почувствував колку сум истоштен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Денес кај мене!“ ги поканив другарите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја претрчавме улицата и тревникот кон нашата зграда, се втурнавме во влезот и малку наврнати втасавме пред вратата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас сум, ти доаѓа да му се одѕвиеш на тој глас, јас сум тоа, мајко, и сенка само гледаш на некоја митска птица која прелетува и павта со крилјата пред врата да ѝ отвориш.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Пред вратата ги пречека гавазот Муарем и длабоко му се поклони на господарот, правејќи темане додека неговата десна рака ја достигна земјата, и со едно „сељам а лејќум — а лејќум сељам" се поздравија двајцата Османлии, едниот наведен до крајна понизност, а другиот исправен, горд и поносен на својата висока положба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се готви... - изговори со тешка мака Цепенко и, не можејќи да доврши, се струполи како поткосен пред вратата...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- А сега малку фискултура! - си рече па појде до стреата, ја пронајде таму меѓу гредите широката дрвена лопата за веење на жито и со неа застана пред вратата од колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Долгата стреа пред вратата и на предниот дел од колибата, беше зачувала еден појас црна земја, по која Бојан можеше да се движи, да појде до стреата, а да не загази во снег.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучињата чекаа пред вратата. Им фрли по едно парче, внимавајќи да не се степаат, тие ги голтнаа лакомо, речиси без задржување в уста и со широко отворени очи пак се испречија пред Бојана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пред вратата, на столче седеше Земанек и во раката држеше шише со ракија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И додека јас се молев за него, тој се прекрсти трипати, се помоли Богу пред вратата и потем ја отклучи клучалницата и влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ПАНДЕ: (влегува целиот обелен од снег и се тресе пред вратата што прво ја отвора). Добро утро, домаќини и гости!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Нивото на неговата собрана храброст ја достигна потребната решителност, за првиот исчекор, кон средбата со себеси и во тој миг, со помалку сомнеж, се осмели да се нурне во откривање на тајните на сопственото битие. Пред вратата на сопственото огледало!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Едно утро тргнувајќи на работа, ја отворив влезната врата на мојот стан и пред вратата имаше што да видам: на чергичето пред вратата лежеа моите стари чевли, сосема искинати, тажни и жаловни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Што да правам сега?“ - размислуваше Соња стоејќи пред вратата на училницата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ЛУКОВ: (На Методи.) Излези пред вратана.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мојот дедо прекрасен чудни нешта прави. За роденден пред врата, моторче ми стави.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Замина по својата среќа, што му беше дојдена пред вратата да го извика.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој по малку требаше да си замине кон селото, кон дома, и сега му го оставаше на ова свое срнче сето сено, што го имаа тука, а за вода му донесе од пред вратата големи грутки снег и ги стави во сите садови што ги имаа тука; сите нив добро ги настега со снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Стоеше пред вратите на Вавилон, пред кулата на љубовта, онаа која Набуходоносор ја беше изградил на својата сакана Самирамида.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во претсобјето пред вратата од собата слушна музика, или му се причини, не беше сосема сигурен од каде доаѓа звукот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Еден ден, додека Томо и Рада ги шетаа околните ридови впивајќи ја природата, пред вратата на новиот дом меѓу раздвоените штици, Ружа забележа писмо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само што ја направи оваа брза анализа пред вратата се појави ведра жена во полн налет на зрелоста чии телесни атрибути кажуваа дека држела до себе , ни грам вишок килограми, ниту една брчка на лицето; веројатно негувано со скапа козметика, помисли Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И тамам стигнуваш, а пред врата те чека гужва: специјален доставувач на опомени за неплатен кредит, за струја, за вода, за телефон, за живот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„А бре, дете, за кабловска вака одат на врата“, ѝ шепкам додека ѕиркам низ шпионката, а пред врата стои маж и се клати напред-назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во отсуство на свирки поради убиството на стрика Анѓела Јанчески, а за да си дадат оддушка на лутината и за да го отпразнуваат некако Денот, од горните падини на Горник момчињата со санки се спуштаат и преку сретселото стигнуваат сѐ до пред вратите на дуќаните Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И јас така на скали ќе ја преседам ноќта, стуткана на скалите, пред врати. Ќе седам и ќе слушам како капат јаболката во бавчата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Пластична поезија“ Возач на црвен автобус БУМ! и ги снема вашите евтини мисли, вашите подли замисли.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Редици црни скелети чекаат погрдни клевети, пред вратите преполни ги скокотка гладта на ѓаволовите усни вековни.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Пред вратата на кулата стоеше стражар со долго копје.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во мигот стануваше свесен, ако овој ракопис еден ден излезе на светлината на денот, посебно место треба да им биде посветено на обичаите и традицијата, посебно исхраната, на Турците, кои носејќи ги шаманските корени со Кинезите, Индијците и Персијците, во XI век ќе се најдат пред вратите на Мала Азија, колепка и простор на минување на повеќе цивилизации, какви што биле Хитите, Лувитите, Хуритите и Скитите, за потоа да ги примат и влијанијата на западната цивилизација во којашто влегувале и Феникијците, Римјаните, Византијците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И во сите овие скитии ќе се одржува културата на исхраната, со своите константи и метаморфози...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Добар деееен! - ме пресече вибрато на 90-годишен старец кој пред врата се беше изложил на срамежливо сонце и кому му се чинеше неизмерно здодевно. Не знам дали одговорив.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

VIII Живеејќи со години во далните источни предели, бев постојано соочен со почестото верување на луѓето во фаталноста, во судбината, во зборот мактуб (беше пишано, во слободен превод), што го слушав постојано, во различни конотации, во зависност од настаните со кои се соочуваа луѓето, судрени со тешкотиите кои им ги донесуваше животот пред вратите на пустината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во наредниот миг ќе го чуе тропањето на чизмите пред вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во каминот имаше решо на гас, а имаше и една полица на која се чуваше храната, додека во ходникот пред вратата имаше еден кафеав водник од печена глина, заеднички за станарите од неколку соби.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една безбојна, измачена жена, со разбушавена коса и со испиено лице, стоеше пред вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Надвор пак пред вратата оној простор на дворот, од под балкончето натаму, беше така осветлен што доколку човек би стапнал таму, би имал чувство на артист кој излегува под рефлектор на сцена.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се тресеа кога стражарот се накашлуваше пред вратата и чекаа да се отвори оваа за да ги изведат или тука да ги исколат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А кога една вечер отец Иларион го забележа Бонети каде што се вртка пред вратата од нејзината соба, му рече: - Ова е божји дом, полковниче... И таа е божјо чедо...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Бев сигурен дека му одредува задачи на стражарот пред вратата во врска со мојата личност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стоеше пред вратата на нејзината спална соба и ме гледаше како минувам во тивкото претсобје.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Санката ? - се зачуди баба му, зарем таму ја остави, пред вратата?

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А комунистите беа близу. Доаѓаа. Ни стоеја пред вратата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се строиме пред вратата, а редицата не личи на ништо: Васе свирка и потскокнува на една нога, Танас со парче огледало им ги засенува очите на девојчињата, Стојче со стапче им ги вади капите на оние што се пред него, Калчо седи на прагот пред влезот, рошка низ торбето, па се чуди како божем нешто да заборавил.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Седеше пред вратата со пушката в рака и му велеше насолзено: „Попусто е, учителе. Никаков лек не му помага на син ми“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не можев да се туширам затоа што како веќе да ги чувствував чекорите на тетка ми како нервозно маршираат пред вратата - кога наместо да слушнам чекори од ходникот, од шолјата слушнав само едно „клок-клок“ и регистрирав како водата од казанчето сосем се испразни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Гасовите во мојот стомак се раздвижија и почнаа прво да татнат, а потоа да цвилат во двоглас.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По овој непријатен настан што се одвиваше пред вратата на тоалетот настапи затишје во кое единствено се издвојуваа нервозните чекори на тетка ми која патролираше низ ходникот, веројатно, како што претпоставив, чекајќи ги децата да излезат од тоалет за да исчисти по нив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Секако, по ова не можев а да не ја избегнам чоколадната торта која тетка ми Марија ја направила за мене со јајца од кокошките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зарем овој уште незавршен сон од детството од крајот на четириесеттите години, кога како кревки деца заспивавме со мислата дека Сталин е можеби – пред врата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пред вратата стоеше важно напернат курирот што ги пушти внатре, по години не постар од Мечета.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Уште не дореков, веќе бев пред вратата на тетка Данче.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ти отсега натаму ќе седиш пред вратата на куќава, нели?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А снегот таму ти е везден застанат пред врата.