со (предл.) - ветар (имн.)

Навистина Чук Нам болувал - лапал премногу воздух и со ветар го посолувал.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ја завратила главата и си зборува со ветрот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се почувствував како да сум со нив, со тие безумни насилници. „Тешко ми е“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го убијам.“ Едната веѓа на жената непрекинато трепетеше. Како гасеница да се бореше со ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа Пелагија ја потсети на салашот крај унгарската граница кога разговараше крај топлата фурна само со ветрот и Мурџо, додека Пеличка сѐ уште немаше запретано во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека ветрот фучеше околу мојата глава посипувајќи ме со песок, заспав. Заборавив дури и дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Веднаш и тоа се качи зад мене и викна нешто. Камилата се исправи и потрча. Се натпреваруваше со ветрот во брзина.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)