со (предл.) - песна (имн.)

Како што со песна се слави раѓањето дете, како што со песна се слави партиска победа, како што со песна се славеше победата над англискиот фудбалски тим, како што со песна се славеше безвизниот режим, така со песна треба да се слави поместувањето на овие кобни минути, заради кои целата судбина на народот тапка во место...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Бог да ја бие мајка ти, зошто те роди убава, -почнува длабок звук да ја тревожи Петровата душа, научена да се обраќа со песна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дал’ си Бог? Умот ми е бомба, тебе да те дигнам Сѐ е океј Бог е геј, имаше ти право404 ‌Можеби Бог е геј, но Соник јут не се.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А во 1994 година групата се здоби со геј- бесмртност со песната „Андрогин ум“/Androgynous Mind (од Експериментален џет-сет, треш и без ѕвезда/Experimental Jet Set, Trash and No Star) која – можеби поради почитта кон нивниот неодамна починат штитеник и обожавател Курт Кобејн – му го преосвои Бог на геј-идентитетот: Еј оди тажен ангел, збори ко жена Надвор да мисли зошто сѐ е тиња, а не е жена Ене го клоцнат во стомак, го сјебале, таман толку треба Ме клекнаа на колена, му бацувам прстен, Бог е љубов Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Еј, еј, дал’ си геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Соник јут се сосема благонаклонети кон настраното. Во нивните културни референции има многу геј-уметници и дела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пушење требало да се викаат и песната и целиот албум за Гефен рекордс, а на обвивката требало да го има цртежот на Крафорд од Петибон, но Дејвид Гефен ја отфрлил таа идеја, а песната ја скратиле на две минути и ја пренасловиле како „Милдред Пирс“, додека албумот го преименувале во Гу, а за насловната се избрал нов цртеж од Петибон.403
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Птиците кружеа, со песна над нивните глави: тие со разговорот ја збогатуваа живоста на планината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Веќе го снема стројот, строевиот чекор, долгото трчање по макадамот покрај морето и трчањето пругоре сѐ до кралската палата, немаше марширање и со песна, на морнарите не им ја земавме лединката, и под разгранетата врба не стоевме во строј и не се колневме во генералот Маркос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа, построени и со песна, токму напладне поминувавме по централната улица што води право кон пристаништето, свртувавме десно и, удирајќи строев чекор пред касарната на албанската воена морнарица, последното чекорно удирање го завршувавме под врбата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со песни и пароли, со строев чекор и со раскажувања за херојски и победнички битки го јакнеа нашиот дух и секој ден си игравме војна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со песната и светулки излегувале од нејзината уста која ја полнеле собата од душемето до таванот и излегувале низ пукнатините на џамот, надвор, во ноќта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со куќата-во-себе и низ нејзините врати ќе излегуваш на сокаците на Ур и Урук, на Лагаш, Киш и Нипур, на ридовите на Вавилон и Нинива, ќе талкаш низ нив како низ длабините на клинестото писмо и ќе се враќаш повторно назад со песните за Гилгамеш во себе, и не ќе знаеш зошто токму тој со тебе и болката на Енкиду низ тебе, зошто токму твоето тело и твојата душа се одредени за да се исповедаат низ просторот кај што диши твојата сенка, на јазик кој ќе го разбираат сите, небаре самите шетале по долините и горите на писмото изрежано во калта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Па ја дарва старицата вредна Дарови и злато торба една Со песна весел на коњ се качи Нема друга грижа, совест да го мачи.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И така, со песни и подбивки, со нови, штотуку збиднати љубови, и со кон под отворено небо, секој ден и секоја ноќ, во текот на две седмици, додека не се исушеа црепните, односно додека не беа пренесени по домовите, во кошарите, жителите на Потковицата беа заедно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Влези, Пупи Паф, ќе си поприкажеме. Моите внатрешни ѕидови ќе те пречекаат со песна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По многуте чуда на својот пат, се соочив со уште едно.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кормилару, со клунот напред, рицари, со песна на атак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Летото живее со песните на Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Самиот пејзаж беше чудесна песна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
14. О однесете го нека спие долго со долг сон и закопана песна во црвеницата на својто мртво око Но не под врба проклета ко војник чемерен и заборавен од секој и не ко мома со жолтица на усните Исправен беше до задниот миг со песна стројна како `рбетот строен ко дрво извишено в лет Спуштете го под бука бушава лисје да падне да го разбуди ветер да вејне да го распее Зашто тој пее слушате ли пее та пее во вас неговата смрт со жал ве храни и надежи нови О однесете го нека спие долго
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Токму тогаш кадијата со песна ја кандисуваше Анѓа да се потурчи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
СИМКА: (Се јавува на прозорецот).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: Како порано, со песна.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Бабата Тода ги заспиваше сите девојчиња и Јована со песна на уста и солзи по образи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со песна и насмевка иде на работа, љубазен е со сите, си ја сака професијата...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Отруен од егоистични поети и нивните патетични стихови книгите им се облеани со прашини самобендисано се читаат себеси Трујат со песни непотребни и надмено глумат богови на поетски средби здодевни секогаш изнудуваат проливи Проклети силувачи на зборот бесмислени и неинтересни колку ли терор претрпел листот од нарцисоидни убивачи на песни Потрошени се листови тони хартијата претрпела грев и наместо поетски трипови хартијата би служела за огрев
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
2. Лист испишан, ангел насликан, Огледало за душите, Врз кое се здушиле Добрата и топлината Сјајот и светлината Сенките и виделината, Играта на латиците Со песната на птиците.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Душата - птица, лета, Отклучете ѝ, отворете ѝ, Нека одлета Небото да го надлета И на него да слета, Со песната изустена Од мојата уста Од зраци исплетена.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Се испијанија и кога ќе умреше некој, и умрениот со песни го испраќаа како да оди војник или во свет.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ЃОРГО: Коџабашијата Панко со заптии! (Сите уплашени.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со песната и се пее, и се плаче! (Почнува да пее, сите го придружуваат.) Болен лежи, млад Стојан, болен лежи, ќе умре, над глава му младата невеста с’машко дете на раце, солзи рони, солзите ѝ капат на Стојаново лице...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Знаеш ли како се убиваат ѓаволите мамо? Не знам, како ? Со песна само.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
МАТЕЈ: Земи ножици, шишај. БОРИС: Сакам самиот да се шишаш. Со своја свест. МАТЕЈ: Насмеано и со песна.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Не, јас си ги претпочитам нашите, домашните, обичаи од дедо прадедо што си ги славиме, што ни се наше вчера и дамнина, што се наш белег и не прават подруги од другите - со роднини и пријатели, со слатко и водичка, со винце, мезе, печено и варено, седнати околу софрата, со песна народска да славиме, да се веселиме и на вигната, сред село, оро широко да виеме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За света народна слобода Со песни и радост се мре - е - е...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беше есенска вечер, студеше, а јас зачитан седев крај огништето и со песните за Крали Марко ја шетав Стамболската чаршија, влегував во ладни меани, делев јуначки мегдани...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
а отспроти Паун Радевски ја пресоставува песната „Ена карави апто Пиреја“ и, наместо еден брод тргнува од Пиреја, тој пее „еден брод со нофисти17 тргнува од Драч во незнајно“, ааааа, тис, си пее „ена карави аптом дирахион пуехи меса Нофитис“, си пее, а нас ни се приплакува, морнарите не знаат зошто ни иде така и нѐ бркаат од палубата долу, во утробата на бродот нѐ слегуваат, кај котлите, кај машините и тогаш Паун Радевски запира со песната, се истава настрана и настрана нѐ гледа,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)