со (предл.) - прекрасен (прид.)

Беше тоа висока жена, слична на скулптура, прилично молчалива, со бавни движења и со прекрасна светла коса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тревките, цвеќињата и бубачките тивко дишеа а од нивниот здив воздухот се полнеше со прекрасни миризби.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Му зборува за рајот, за рајските градини полни со прекрасни цвеќиња, дрвја, птици, реки, предели...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ние сме во средиштето на случките и патките 79 дојдоа да гледаат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Им даваме леб, нивните усни премногу гломазни за да голтаат, со прекрасни бои и хипнотички движења при нивниот од.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понекогаш знаеше вкусно да изненади со прекрасен балкон од црно железо и свиткани лаци кој, како на високата куќа отспротива, го врамуваше небото во мрежен дезен.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Прекрасни две недели, со прекрасен човек. Всушност, тој е забранетото овошје. Како што го епитетирав пред малку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Истрча на балкон и виде: - долу, во длабочина, три ката под неа стоеше еден човек, а на рамо држеше плиток сандак преполнет со прекрасни, шарени темјанушки.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
На самиот врв се наоѓа планинарскиот дом изграден во вид на кула, со прекрасна глетка кон градот Скопје - како што вели - од птичја перспектива!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ова село е многу убаво, лежи на шесто метри надморска височина, со прекрасен воздух, планинска река, Бошавица во која има многу риби, таму можат да се ловат и зајаци, диви свињи и срни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи, во сонот, лично тој станал царски зет, добил цела една област за управување и живеел многу среќно со прекрасната царска ќерка која му родила дури седум дечиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)