бел (прид.) - заб (имн.)

Црни очи, црни веѓи, црни коси, белузликаво лице. ситни бели заби, набубрени црвенкасти усни, прав нос, мали ушиња, пуштена гушка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Исто и добриот примаш - си го знае ли занаетот, игра ли мајсторски со гудалото по жиците од виолината, - никој не праша, дали му е кадрава косата, дали му се бели забите, и дали му е колосана кошулата, - кај него е главна музиката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чисти коси и бели заби. Насмеани луѓе. Шарени бои. Лимузини и виски.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Сакаше да ја гледа додека таа лежеше со благо затворени очи, со бузите одвај одлепени една од друга откривајќи ѝ ги сочните бели заби, во постојан грч како пред голтнување горчливо апче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Белите заби пркосно блеснаа. Пенливата насмевка тој ја сфати како пакост на ситен човек.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Ама не, бабо, какви овчари? се буни момчето и, божем налутено, го мести реденикот; потоа се присетува и ги открива ретките, бели заби: - Прашуваш ли за Овчаровиот баталјон?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Носеше црвени тренерки и црвени патики. На левата рака имаше огромен спортски рачен часовник. Му се насмевна со големите бели заби.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го поттурна мракот престорен врата и шарките ја разгрнаа темнината, старицата - ноќ од одајчето штрбаво списка (си го покажа мракот единствениот бел заб печката плинска).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Крокодилот што го цртаа тие личеше на чизма, на весло, на пенушка. Личеше на сѐ, само не на крокодил.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А кога се сетив што да сторам, ги затворив очите и спокојно заспав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во селото на седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби нѐ пречекаа со тапани и со банани.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Добар си, како што се добри седумте црнчиња со бели заби и кадрави коси, како што се добри Карамба-Барамба и неговиот главатар со клучови на ушите, како што сум добар можеби и јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Од каде знаеш? - Знам, - реков. - Таа топка е направена од чизмата што ја загуби в река.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби ми раскажуваа за крокодилот цртајќи и самите за да ги разберам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тогаш тој рашири насмевка на црното лице и се откри низа убави бели заби.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Човечка глава е, а главата не се гледа. Само некои бели заби се отвораат и некои очи подбелуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во белите вреќи бел ден белее бел свет белее бел ѕид белее бел заб белее сѐ во бело белее белина белее бело, па крај бело, па сјај бело, па рај Margina #32-33 [1996] | okno.mk 145 бело, па бај бај, бај, бај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се патува дрн- дрн- дрн. Се сматува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од белите вреќи до црните патот е половина бел, натаму црн.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)