бел (прид.) - цут (имн.)

Орач в замав ќе посее ниви, - бело цутје ќе закити гранки, ќе загукат голабите сиви, - ќе оживат долови и странки.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Потоа, Симон качен на коњот, а јас по него, врвевме по тесна патека со расцутено бозје од обете страни и со темно-модри жужели на белиот цут.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)