Во бројни раскази од оваа книга („Лекција“, „My private Europe“, „Поглед од чекалница“) очигледна е, од една страна, авторовата носталгија по минатото кога меѓу Балканот и Западна Европа не постоел „ѕид од свила“(како што метафорички ќе каже тој на едно место), а од друга страна, неговата „ангажирана“ позиција и свест за горчливиот вкус на современоста; будното и секогаш на штрек фотографско око на Прокопиев загрижувачки бдее над овој наш „резервен живот“ „во простор каде е вообичаено ништењето на домовите и приватните достигнувања...“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Како возрасен граѓанин (на една постколонијална територија), продолжи да се раскрупнува, и натаму ја сака музиката и во поголем дел од времето е добродушен.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)