Тоа е критика на корпорациите воопшто, а од друга страна изложба на виртуелни тела што можеме да ги избришеме само со еден потег ако ги прекршат правилата или ако самите пак посакаме ново тело.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Но, за да успееме да конструираме соодветен тродимензионален партнер, би морале, доколку сакаме да постигнеме „реален”, „целосен” контакт, значи и тактилен, да создадеме виртуално тело, што се опира, и со тоа ги посредува своите „чувства”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Опскурното се искажува во бескрајната пластична операција што ја изведува феминистичката перформерка Орлан; опскурните односи помеѓу идеалните тела се откриваат во меѓумрежниот проект Bodies Incorporated во кој на посетителите на проектот им е овозможена конструкција на сопствени тела коишто потоа дејствуваат низ пропорции и релации на една однапред програмирана корпорација.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Гледачот тогаш би легнал на виртуалното тело и би бил цврсто убеден дека продира во него.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Допирот во процесот на осознавање почесто делува во соработка со другите сетила, пред сѐ видот, затоа т.н. хаптично осознавање на тродимензионалноста е можно дури и при симулација на виртуелни тела, какви што се холограмите.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Сетилото за допир е прилично материјално, непосредно, исто така е и егзистенцијално сетило кое што има важна когнитивна функција (да споменеме дека детето ја осознава околината токму со допирање на предметите), но очигледно сè уште нема референт што одговара, значи предмет што би можел да се конструира во повисоко теоретско ниво на сетилното.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)