За нив, за грабливиците, кога ќе пцојсаше некој скот, така речи приредуваа вистински гозби.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Другите веќе замацале во вкусните јадења, се насладуваат, пијат. Вистинска гозба.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Речиси секое делче од настанот беше вистинска гозба и за очите и за телото.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А и зарем можеше да биде поинаку кога таа дива ноќна река протече низ месечева темнина.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)