Меѓутоа, Британците биле сосема свесни дека на балканските држави, освен моралната поддршка, не можеле да им ветат воена или друга материјална помош.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Најпосле, без оглед на тоа дали постојат или не постојат суштински ограничувања, целото поле покриено од страна на кибернетичката програма ќе биде поле на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Каде и да било што е можно побрзо преземање на енергична акција, било воена или субверзирана би дала пример на искажаните и напишаните апели.“
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
„ Доцнел и порано”, рече другиот, „но никогаш како сега”. Карер го разбира тој прикриен говор во кој се чувствува стравот поради кој поразните состојби во животот му се припишуваат, општо на времето, а не на воените или на политичките околности и затоа час поскоро се враќа, како впрочем и тие, на претходниот дијалог.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Би можело, исто така, да се зборува за атлетско писмо, и, уште повеќе, доколку се мисли на техниките кои денес управуваат со овие подрачја, и за воено или политичко писмо.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сега се стреми кон тоа да се вели “писмо” за сето ова, но и за други нешта: за да се означат не само физичките знаци на пиктографското, идеографското или пишувањето со букви, туку исто така и целокупноста на она што него го овозможува; потоа, од онаа страна на означувачкиот, самиот означен лик; оттаму, сето она што може да му даде место на еден запис воопшто, без оглед на тоа дали е или не е со букви, па дури и без оглед на тоа дали фактот што тој е распореден во просторот му е туѓ на поредокот на гласот: секако, кинематографијата, кореографијата, но исто така и пиктуралното, музичкото или скулптуралното писмо, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тоа најдобро го илустрира Халифакс, кој во 1940 година, меѓу другото, ќе истакне дека Британците на Балканот ќе мора да се истегнат "колку што им е чергата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)