Носеа зелени маскирни кошули, мирисаа на ракија и крајно несмасно ги користеа воздушните пушки, наследени од нивните комунистички пандани.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И добро е што е така, што нема толку воздушни пушки колку што има, да речеме, топки, зашто инаку би имало многу повеќе деца со повредени очи, со рани, би имало многу повеќе мртви птици, скршени прозорци, распарчени улични светилки.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А оној што сака да носи воздушна пушка, што сака да стрела со неа, нека оди на стрелиште, место предвидено и уредено за тоа.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
АЈДЕ, ДОБРИ МОИ, да позборуваме малку за воздушните пушки.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А сепак, најдобро е, фрлете ги воздушните пушки!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Мене просто ми се слоши една година, поточно една есен, кога на Водно видов еден ваш врсник со воздушна пушка и со десетина отепани птици.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Има уште потешки работи, има тешки несреќи предизвикани од воздушни пушки, но мене ми е мачно да зборувам за вакви работи.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Умираат од загадениот воздух, се трујат од тие хемиски средства со кои човекот ги прска растенијата, а голем број страдаат од несовесни ловци, оние со вистински ловечки пушки, но страдаат и од помалку опасните воздушни пушки што најчесто се наоѓаат во детски раце.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А денес кога птиците се загрозени, кога и некои од вашите другари ги проретчуваат со воздушните пушки, уште повеќе треба да се загрижиме и да им помагаме да живеат, да се множат, за да ни биде поубаво на сите.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Барска птица што ја гаѓаат воздушни пушки и над која се лигават ловечки кучиња.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)