Го видов на телевизискиот екран стариот палестински раиз како стапува на француско тло, истоштен од болеста, со белата нарасната проретчена брада, со изгубениот сјај во очите, со задржаната насмевка, како на жива статуа, со живост задржана само во влажните очи, во пиџама, со сина волнена капа, во придружба на туниски и јордански лекари и неговите најверни соборци од претседателската гарда.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И на главата има плетена волнена капа која му го поклопува челото до самите веѓи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој нема да го доживее враќањето на ластовиците во Рамалах, во неговата втора Картагина во урнатини.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тишината што снегот и така ја имаше распослано околу него беше уште попридушена, зашто дебелата волнена капа му беше навлечена над ушите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)