волшебен (прид.) - самарче (имн.)

Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неколку дена не излегувам ни на мал, ниту пак на голем одмор, туку ја читам Волшебното Самарче од Ванчо Николески. Ете така.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Дајте да видиме какви новини ни носи тоа Волшебно самарче! - рече Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На неговото Волшебно самарче беа сега натоварени два тешки митралези и сандаци со муниција.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Дајте да видиме што ни носи Волшебното самарче? - викна комесарот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Време е да се чуе и вашиот глас. Јавете се преку Волшебното самарче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Командирот зеде хартија и напиша ваков одговор: Драги Тале, „Волшебното самарче“ добро и здраво допатува.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сѐ што прати, ни донесе. Прати ни во него муниција за револвери и пак јави се преку „Волшебното самарче“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Да живее „Волшебното самарче“! - потфрли болничарката Стевка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Нека влезат и нека го донесат Волшебното самарче! - викна однатре командантот Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ви праќам во Волшебното самарче колку што можев муниција и неколку бомби.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Скицата со податоците стави ја во Волшебното самарче и прати ја по млекарчево.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)