Во Анемиц цинема, Дишан ја следи вообичаената синтакса, но, видлива причина за неговиот избор на зборовите повеќе е во врска со алитерацијата и претопувањето на тоновите во звучна целина, отколку со вистинско и јасно значење на зборовите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)