ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Козар маало тонеше во немирен сон. Сите соништа беа различни, но во сите главни јунаци беа нашите кози.

Документаристичкиот приод во градењето на романот се отсликува и во цитирањето на познатите документи кои тангираат конкретни личности или настани за кои станува збор, и нивното присуство во народната песна, кон која Николески има посебен респект.

Историската вистина е проследена не само низ биографијата на главниот јунак, туку и со формирањето на Внатрешната македонска револуционерна организација во Солун 1893 година, движењето на социјалистите, формирањето на комитетите и кружоците, личностите на Даме Груев, Ѓорче Петров, Димр Хаџидимов, Пејо К, Јаворов, Димитар Гуштанов, Ѓорѓи Бродалијата, Пере Тошев и други.

Документаристичкиот приод во градењето на романот се отсликува и во цитирањето на познатите документи кои тангираат конкретни личности или настани за кои станува збор, и нивното присуство во народната песна, кон која Николески има посебен респект.

Историската вистина е проследена не само низ биографијата на главниот јунак, туку и со формирањето на Внатрешната македонска револуционерна организација во Солун 1893 година, движењето на социјалистите, формирањето на комитетите и кружоците, личностите на Даме Груев, Ѓорче Петров, Димо Хаџидимов, Пејо К, Јаворов, Димитар Гуштанов, Ѓорѓи Бродалијата, Пере Тошев и други.

Главниот јунак во Harlot е трансвестит (Марио Монтез).

Нивниот воајеризам е воајеризам и на авторот.

Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)

Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.

„Како што можете да видите, MacGuffin е всушност баш ништо.” MacGuffin значи одговара точно на она што во Лакановата теорија настапува како objet petit a, објект - причина за желбата, што само претставува „позитивизација на ништожноста”: чисто причинување, чијашто „реалност” е само во интерсубјективноста, во тоа што го поттикнува случувањето меѓу субјектите, празно место што делува како причина за желбата и е како такво ретроактивно воспоставено од желбата. (Кога сме веќе кај тоа, таа темелна логика на MacGuffin доаѓа уште појасно до израз во друга верзија на истата приказна: „Што има во пакетот на полицата?“

Тепачките во салуните, или она што во вестерните го работат кога ќе го нокаутираат главниот јунак или кога еден тип ќе собори друг на масата која под нив се крши - тие во салуните секогаш кршат барем една маса - секогаш се снимаат оддалеку.

Еве и една занимлива работа: вистинскиот саботер, Фрај, кога со такси стигнува до Кипот на слободата, погледнува низ прозорот од својата десна страна.

Главниот јунак требаше да биде Роналд Колман или Оливие, некој со повеќе достоинство и со помалку овоземска едноставност.

Работев со Бен Хехт кој често ги консултираше славните психоаналитичари.” •Каква беше смислата на отворањето на вратата при првата прегратка на главните јунаци? •Хичкок: „Го замолив Бен да пронајде симбол во психијатријата што означува раѓање на љубов помеѓу мажот и жената, и тој ја пронајде вратата.” •Зошто за делот со сонот му се обративте на Салвадор Дали? •Хичкок:„Кога дојдовме до сцената со сонот, сакав потполно да прекинам со традицијата на филмските соништа кои обично беа магловити и нејасни, со екран што трепери итн.

Тоа е повеќе од безобразно, тоа е скандалозно, снимено е многу деликатно, како ништо да не се случило.

Од тој аспект симптоматичен е пред сѐ расплетот на филмот, самоубиството на таткото по паѓањето на авионот во морето, откако ќе види дека главниот јунак и неговата ќерка се заедно и безбедни: на ниво на површна шпионско-политичка приказна овој самоубиствен потег е претеран, премалку основан, но ако ја земеме предвид либидиналната напнатост на филмот, тој е сосема разбирлив.

Гледачите многу повеќе ќе се вознемиреа ако главниот јунак се најдеше во опасност, а не неговиот противник.

Дишење.

Жените ги бришеа солзите, дедо Димо го гмечеше луленцето, а прстите му трепереа и никако не успеваше да го запали, а Денко и Бојан, главните јунаци на оваа свеченост, не успеваа да ја скријат својата голема возбуда.

Дијалогот се одвива по неколку неми водења љубов, како почеток на процесот на нивниот “озвучен филм”: - Еднаш гледав филм во кој главниот јунак не зборуваше повеќе од половина саат.

Во неа главен јунак е дедо Боже кој рекол дека никој не смее да се противи на неговата волја. што се однесува на целиот свет.

Во Мажјачиштето, кога Маркел, главниот јунак, го прашуваат, „Престана ли да уништуваш писоари?”, тој одговара: „Не можеш да го наречеш тоа уништување на направа, само поради тоа што таа не е доволно цврста да ја издржи првичната намена за којашто е направена!“

Мајката на главниот јунак умира, а тој запознава девојка и со неа оди на плажа во Алжир.

Главниот јунак ми асоцираше на Матеј. Неговото име беше Барни.

Ова е сине, чиста заебенција у однос на сагата за нашите главни јунаци.

„Сепак - заклучи Тронси - темата на текстот на Дектер ми се чини доста важна, бидејќи денес е толку вистина дека глупавоста е една оригинална и единствена димензија во полето на уметноста, што кога е во недостиг, мора да се бара во соседни полиња на изразување: најголемиот дел од специјализираните ревии за модерна уметност (Frieze, Artforum, итн.) побрзаа да зборуваат за Бивис и Батхед, американскиот телевизиски цртан филм, чија што глупавост (на главните јунаци, на дијалозите, на ситуациите) се чини бескрајна.”

- Зошто во сите ваши филмови со потера главниот јунак истовремено бега и од полицијата и од вистинските злосторници?

” - Дали главниот јунак е толку импулсивен заради чувството на вина?

Досега ги објавил книгите: „Младиот мајстор на Играта“ (куса проза, 1983); „...или...“ (куса проза, 1986);

Не можев а во еден од симпозиумските реферати да не ги споделам моите некогашни, пред триесетина години, патувања со овие сегашниве.

Така Јанош беше принуден да ми раскаже уште една од своите попатни приказни – за Керуак, Гинзберг, Бароуз, Ферлингети и останатото хипи-друштво и секако, за главниот јунак на романот, Дин Мориарти...

Слично на онаа отворена финална трансценденција на неговиот главен јунак во еден од најкратките и најлирските раскази: „...

Носењето на burbery мантилот е одлика на стилот на повисоката средна класа, свесна за длабинското значење на креирањето на поп универзумот. Levi’s Панталоните од груба ткаенина која тешко се кине беа незаобиколен дел од гардеробата на американскиот Див Запад.

Еволуирајќи од некој вид на продолжено сако до иконичкиот знак на тренчкот, дождовниот мантил дури во средината на педесетите влезе во мода.

Последен пример на оцрнување што јас сум го видел е во филмот Врана (првиот гранџ филм, ми се чини).

Еден од лошите типови, во потера по главниот јунак, граба едно Југо (!) на улица и со еден заглушувачки звук јури низ улиците.

Во секој странски или домашен филм може да се види, помалку-повеќе, некоја позната или “од-сега-ќе- биде-позната” марка.

Заслуги за тоа секако има и англиската фирма Burbery, која иконичкиот моден знак го претвори во симбол на едно време, специјализирајќи го своето производство врз белите мантили за дожд. Burbery мантилите станаа митска етикета главно поради филмската уметност, особено поради детективските филмови за Филип Марлоу (главен јунак на Чендлеровите романи) или инспекторот Мегре на Сименон.

Мајка ми ми шепна дека животите на главните јунаци од филмот се многу трагични и дека е тажно сето тоа што им се случува, а мене ми се чинеше дека малку претерува.