Нешто ја стегаше во душата кога ние, децата, си легнувавме гладни или, зрно по зрно ги делевме броените леблебии наместо вечера.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)