голем (прид.) - даб (имн.)

И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Илинден 1871 година тој ги покани сите чорбаџии и видни луѓе од соседните села на госта на новиот манастир, и тука, под големиот даб, над кладенецот Илинец, во нивата на вдовицата Трна, се отпразнува првиот Илинден, иако уште непокриена црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ги продолжи своите правни студии на Правниот факултет на Цариградскиот универзитет на големо задоволство и на Фети Окјар, кој и покрај големите државнички функции и презафатеност, секогаш наоѓаше време да се сретне со Татко, да го следи текот на неговите студии, но повеќе никогаш не го прашуваше за неговото конечно останување во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко на заминување запре на прагот на куќата која беше под сенката на лисјето од голем даб, која набргу стануваше светлина, светлина на неговата цариградска младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден момент, сакајќи да ги сними еленот и срната засолнати под големиот даб Ивона зачекори во празно и се струполи во длабочината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се споредувал (во доверливите разговори со својот харизматичен министер за култура Андре Малро), со големите дабови кои на крајот, откако ќе престанат да служат, луѓето ги соборуваат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еден пролетен ден, кога снеговите се стопија, кога големите дабови под Мацково се раззеленија и Караорман ја облече својата зелена облека, со многу други селани, тргна да оди на печалба во Белград и татко му на Трајчета Тане.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Застанаа до еден голем даб под селото.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Под црквата, до еден голем даб, со митралезот потпрен до коренот, лежеше Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)