голем (прид.) - поет (имн.)

Тоа ли е поетската мајсторија до која доаѓаат големите поети, така ли се прави голема, најголема песна со мали, дребни зборови?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Без да наведе, ги изговори зборовите на Борхес: Ќе оставам сонцето и месечината да си проигруваат со мојата бедна судбина! Чудесно речено, пријателе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да биде уште поуверлив, Камилски по обичај своето тврдење го зајакнуваше со мислата на голем поет или филозоф.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во истиот тој период во Охрид, Струга и други места учителствуваше големиот поет Григор Прличев.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
КОН „ЉУБОПИС“ „На големите поети готови формули за поектиката им се непотребни а неголемите – не нѝ се потребни“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Отсекогаш веруваше дека само поетите, големите поети, како Бајрон и Данте, беа надарени со посебни чувства и моќ да сакаат со сето свое срце и сета душа, со сето битие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За големиот поет и мислител, Конески, судбинското се плете засекогаш.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не знаеш кој е Песоа? – раката (актерски, помисли таксистот), се одлепи од мекото лежиште на образот и појде нагоре, до самиот покрив на автомобилот: Голем поет. Португалец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еј, што ти е ова долу? - Каде? – таксистот не стигна ни да запраша, а Хорацио бргу се наведна кон подот и зграпчи нешто.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Најпосле охрабрен, зедов слобода, да му го поставам на големиот поет, на стариот пријател и директното прашање, кое најмногу ми беше при срце: - Вие ја напуштивте Палестинската ослободителна организација кога Арафат најмногу веруваше во мирот, кога го стави потписот на договорите во Осло...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба кон крајот на животот ќе ја рецитира пред своите пријатели на француски јазик песната Смртта на волкот на големиот поет на францускиот романтизам Алфред Де Вињи, сведочејќи за трагиката и немоќта на староста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа следеше долгогодишното и интелектуално плодоносно пријателство со големите поети на Франција од различни генерации како Андре Френо, Ежен Гилвик, Анри Мешоник, Робер Мале, Жак Гошрон, Жан Русло, Серж Фошро (критичар и есеист), Филип Делаво и други, кои на еден емотивен начин се приврзаа за Македонија, за Езерото, како делови од нивната универзална татковина на животот, и на чие пријателство, поддршка и разбирање можев да сметам во моите париски дипломатски години...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXII И така, крај ова Езеро, уште пред да започнат моите дипломатски години, пред да се сретнам во Тунис со Јасер Арафат, како амбасадор во државата која не постоеше, а денес на некогашната држава што не постои, а тогаш ја претставував, го открив Махмуд Дарвиш, големиот поет на Палестина, живата поетска легенда на арапските поетски пространства, кој задно со поетите кои го придружуваа, небаре излезени од воените ровови, дојдени да сведочат крај Езерото за нивната борба за слобода, за вистината на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, два клучни настана од Поетската Република беа во врска и со моите подоцнежни дипломатски години (кој да го знае патот на судбината?): престојот и пријателството со палестинскиот и арапскиот поет Махмуд Дарвиш и со големиот шпански поет Рафаел Алберти во летото 1978 година и преписката, престојот во Струга и повеќедецениското пријателство со францускиот филозоф и социолог Едгар Морен во 1990 година, со потекло од македонските сефардски Евреи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој гинеше во повеќе битки, излегуваше од смртта, но умре само во една, подмолна битка-стапица, дијаболичен предизвик кога пред време се врати во слободна Палестина, положувајќи го оружјето (извор за недоразбирање со многумина), кое впрочем самиот секогаш го носеше симболично...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)