- Каде сакаш да одиме? - ме праша додека сè уште кружевме околу горните катови на зградите од нашата населба.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Седевме Кети и јас, еден крај друг на прозорецот од спалната соба на горниот кат од нивната викендичка на Попова Шапка и гледавме во чудните предели облеани со бела месечева светлина, кои ноќе, онака голи, без ниедно дрво, прилегаа на скаменет пејзаж од некоја далечна планета од научнофантастичните филмови.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Насобраните жени и дечиња пред влезот на просторијата каде што ја поминаа ноќта се растргнаа наназад од таму од каде што излегле, талпата со помошта повеќе на силните раце на Чана си го најде патот до крајот на басамаците на првото свртување за до горниот кат, а потоа ја пуштија слободно да падне на работ од горната плоча.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Градот не постоеше. Единствен знак на неговото довчерашно постоење беа горните катови на хотелот „Континентал“ што сенишно се извишуваа над гнасниот црн облак како крст врз гробот во којшто се нашол закопан целиот град.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сосетката Стела истрчува во пењоар во потрага по својата загубена чедност и граѓански права, разминувајќи се со мајстор Величков (витален водоинсталатер по потекло од Драгалевци, Република Бугарија), којшто е во дилема дали водата од горниот кат капе затоа што тивкиот Јапонец од апартманот број 8 оставил отворена славина или пак ритуално се самоубил во плитката када.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Собата е на горниот кат, над кафеаната. Скалите крцкаат под неговите нозе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оваа одаја на горни кат е спална: нејзина и на Томислав. Со лесни подвижни ѕидови.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)